Αγέλη από αδέσποτα σκυλιά μπήκε σε μάντρα και σκότωσε προβατίνες την περασμένη Πέμπτη. Ο ιδιοκτήτης των ζώων που κατασπαράχτηκαν κατάγγειλε το συμβάν και προειδοποίησε ότι σύντομα μπορεί να κλάψουμε ανθρώπους. Ο άνθρωπος έχει δίκιο. Να το θυμάστε όταν θα συμβεί.

Σ’ αυτή τη χώρα, είτε μας αρέσει να το ακούμε είτε μας χαλά, ελάχιστα πράγματα πάνε σωστά. Τα περισσότερα είναι για να κλαις κι ένα από τα πολλά μας προβλήματα είναι τα αδέσποτα. Η Κύπρος είναι γεμάτη αδέσποτα γατιά και σκυλιά, που ψάχνουν απεγνωσμένα για φαγητό. Οι λόγοι; Μα οι ίδιοι που βρίσκονται πίσω από όλα μας τα θέματα: Η αναξιοκρατία με διορισμούς μετρίων σε σημαντικά πόστα, η ανοργανωσιά και κυρίως η απουσία συνετού προγραμματισμού και ΟΡΑΜΑΤΟΣ.

Υπάρχει πολιτική ελέγχου των γεννήσεων σκύλων και γάτων και μέριμνα για την εφαρμογή της; Υπάρχει πλάνο, ενημέρωση και κίνητρα για τους ιδιοκτήτες να στειρώνουν τα ζώα τους;

Ο υποχρεωτικός περιορισμός για όσους θέλουν να υιοθετήσουν σκυλιά, να έχουν μόνο ένα σκυλί σε διαμέρισμα και μόνο δύο στις μονοκατοικίες, δεν είναι ισοπεδωτική; Δεν έπρεπε να εξετάζεται από κάποια αρμόδια αρχή η δυνατότητα περισσότερων υιοθεσιών, ανάλογα με το μέγεθος του χώρου και τις συνθήκες διαβίωσης που μπορεί να διασφαλίσει ένας ιδιοκτήτης; Ένας που μένει σε μονοκατοικία με μεγάλη αυλή, που μπορεί μάλιστα να είναι και εκτός πόλης, γιατί πρέπει να περιοριστεί στα δύο σκυλιά, όταν μπορεί να υιοθετήσει περισσότερα; Δε θα βοηθήσει αυτό στην αποσυμφόρηση των ασφυκτικά γεμάτων καταφυγίων και σε λιγότερες ευθανασίες;

Γιατί οι κυνηγοί δικαιούνται περισσότερους σκύλους από εμάς που δεν κυνηγάμε; Αν αγαπάνε τα ζώα και τα φροντίζουν, καλώς. Αλλιώς γιατί; Για να τα εκμεταλλεύονται μόνο στο κυνήγι κι αν κάποιο σκυλί αποδειχτεί αδύναμο γι’ αυτή τη δουλειά, να το εγκαταλείπουν; Έχει εξετάσει κάποιος αρμόδιος αν αυτό συμβαίνει και σε ποια κλίμακα;

Στην τελική, γιατί εγώ και πολλοί άλλοι, που αγαπάμε τα ζώα και μπορούμε να τους προσφέρουμε μια πολύ καλή ποιότητα ζωής, να μην μπορούμε να υιοθετήσουμε περισσότερα από δύο, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε τόσα σκυλιά όσα κι ο άλλος πιο κάτω, που τα έχει μέσα σε ένα κλουβί 1Χ1 χωρίς προστασία από τον αέρα και από τον ήλιο και με τον τσίγκο από πάνω να καίει τα καλοκαίρια;

Ό,τι έγινε σ’ αυτή τη χώρα για την καλύτερη διαβίωση των ζώων είναι δυστυχώς ακόμη πολύ λίγο κι όσοι αρμοδίως ασχολούνται, δίνουν την εντύπωση ότι το κάνουν με το στανιό τους. Η όποια πρόοδος έχει επιτευχθεί χάρη στους αγώνες και την επιμονή ανθρώπων που αγαπούν τα ζώα, αλλά και λόγω της υποχρέωσής του κράτους να εναρμονιστεί με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Αλλιώς, αν περίμενε κανείς από τους αρμόδιους να συγκινηθούν, θα περίμενε για πολύ καιρό ακόμη.

Το πιο εύκολο είναι να κατηγορείς τον κόσμο ότι είναι άκαρδος κι ανεύθυνος και παρατάει τα σκυλιά του. Αυτό είναι ένα κομμάτι της αλήθειας. Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι η ανεπάρκεια των αρμοδίων. Όταν κάνεις μια δουλειά που δεν την αγαπάς,  αυτό φαίνεται κι ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί που αγαπάνε τα ζώα στην Κύπρο, οι αρμόδιοι του κράτους, φορείς και πρόσωπα που γεμίζουν κυβερνητικές καρέκλες, δυστυχώς δεν τα αγαπάνε. Όπως ούτε και οι βουλευτές που ψηφίζουν τους νόμους και θα έπρεπε να το ψάχνουν λίγο παραπάνω, για να μη δίνει την εντύπωση η Κύπρος ότι είναι πιο αδέσποτη από τα αδέσποτά της.