Καθώς έστριβα από τα φανάρια της Μακαρίου Γ‘ προς την Σπύρου Κυπριανού, για να συνεχίσω έπειτα ευθεία προς την Γρίβα Διγενή, προσπαθούσα να θυμηθώ πού είναι η οδός Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Θυμάστε ποιος ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης; Ήταν εκείνο το 19χρονο αγόρι που το κρέμμασαν οι Άγγλοι επειδή αγωνιζόταν για την ελευθερία της Κύπρου και την Ένωση της με την Ελλάδα. Έτσι του είπαν όταν τον όρκισαν και, τηρώντας τον όρκο του μέχρι θανάτου, έδωσε τη ζωή του θυσία στην πατρίδα. Μόνο που η Ένωση δεν ήρθε ποτέ. Απλά διότι ήταν ένα παραμύθι, “ένα πουκάμισο αδειανό”, όπως μας είχε προειδοποιήσει στο ξεκίνημα του αγώνα ο Γιώργος Σεφέρης, αλλά δεν τον άκουσε κανείς.

Διασχίζοντας τις κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας, με τα “λαμπρά, μεγάλα, ονοματά τους”, εκείνων που πρόδωσαν τα όνειρα, τον αγώνα και τη θυσία των αληθινών ηρώων μας, οδηγώντας την Κύπρο στην καταστροφή και στη διχοτόμηση, προσπαθούσα να θυμηθώ πού είναι η οδός Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Δεν μπορούσα με τίποτα και την αναζήτησα τελικά στο “Google Maps”…  

Από τα φώτα του Χίλτον δεξιά κι αμέσως αριστερά και πάλι αριστερά στον κατήφορο, είναι ο δρόμος όπου βρίσκεται το εστιατόριο “Ρομάντικα”. Ο ρομαντικός Ευαγόρας, που κρεμμάστηκε από τους Εγγλέζους τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο, άξιζε μόνο να δώσουν το όνομά του σε τούτο το χωρίς πεζοδρόμια, στενό συνοικιακό δρομάκι μήκους 300 μέτρων. Μην σας πω ότι ήταν και πολύ του, στα μυαλά αυτού του βρώμικου κατεστημένου που κατασπάραξε τα σωθικά της πατρίδας μας τα τελευταία 57 χρόνια. Του αδίστακτου, υποκριτικού σιναφιού που δεν έχει τσίπα όταν πουλά με στόμφο τα πατριωτικά του φούμαρα στον αφελή τούτο λαό, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον ότι “ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα”.