Ο Θεός να μας σώσει από την ελαφρότητα

2:30 PM | |

ΚΟΥΡΕΜΑΈπειτα από δηλώσεις του Γιαννάκη Ομήρου για το … αλήστου μνήμης Eurogroup της 15ης Μαρτίου 2013, τα κόμματα στην Κύπρο βρήκαν πάλι την ευκαιρία με ανακοινώσεις να κάνουν το κομμάτι τους. Τα πιο ηχηρό ωστόσο από τα φληναφήματα που άκουσα ήταν αυτό:

Το Eurogroup είχε δώσει, λέει, στον Αναστασιάδη την επιλογή να βρει άλλους τρόπους για ανακεφαλαίωση των τραπεζών, αλλά αυτός επέλεξε το “κούρεμα”. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Αναστασιάδης επέλεξε (βλέπε πρότεινε) την άπαξ φορολόγηση όλων των καταθέσεων που, κατά τη γνώμη μου, ήταν η καλύτερη λύση, διότι με αυτό τον τρόπο οι καταθέτες θα επέστρεφαν απλά πίσω ένα μέρος των χρημάτων που κέρδισαν από τα αδιανοήτως  υψηλά καταθετικά επιτόκια του κυπριακού τραπεζικού συστήματος.  Η βουλή ωστόσο είπε ένα ηρωϊκό ΟΧΙ σε τούτη τη λύση και επέλεξε να κλείσει η Λαϊκή και να κουρευτούν στο μισό οι καταθέσεις στην Τράπεζα Κύπρου.

Ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να είχε αντιπροτείνει ο Αναστασιάδης για ανακεφαλαίωση των τραπεζών, αντί για το λεγόμενο κούρεμα; Το ερώτημα αυτό ένα σοβαρό κόμμα κανονικά θα έπρεπε να μπορεί να το απαντήσει, την ώρα που εκδίδει ανακοινώσεις θέτοντας ένα τέτοιο ζήτημα. Αν δεν μπορεί να το απαντήσει, τότε απλά λαϊκίζει ανούσια ως «κύμβαλον αλαλάζον». Προπαντός αν πρόκειται για ένα από τα κόμματα εκείνα που πίστευαν (όπως ισχυρίστηκε ο Πρόδρομος Προδρόμου) ότι τα λεφτά για την ανακεφαλαίωση θα μας τα έστελνε από το φιλανθρωπικό του ταμείο ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν. Βλέπετε, η γνωστή και τεκμηριωμένα ψεύτικη προφητεία για το «Ξανθόν Γένος» βρικολακιάζει σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ιστορικής μας μοίρας.

Πάντως το δικό μου μου φτωχό μυαλό δεν μπορεί να σκεφτεί άλλους τρόπους για να είχαν σωθεί οι τράπεζες από το κούρεμα παρά από αυτούς τους δύο:

  1. Να πληρωθεί η ανακεφαλαίωση από το κράτος με δανεισμό. Ποιος θα μας έδινε όμως το δάνειο; Ο Πούτιν; Τον παρακαλούσε ο κ. Χριστόφιας μέχρι την τελευταία στιγμή και (ορθώς από την πλευρά του) δεν το έπραξε. Το Eurogroup πάντως (κωφεύοντας στις μικροπολιτικές αρλούμπες των κυπριακών κομμάτων) έκρινε ότι μπορούσε να μας παραχωρήσει μόνο τόσο δάνειο όσο να μπορεί το χρέος αυτής της χώρας να είναι βιώσιμο και να μην οδηγήσει στη φτώχεια εμάς και τις επόμενες γενιές. Δεν μπορούσε δηλαδή να δώσει περισσότερα από 10 δις, διότι θα είχαμε ένα δάνειο που διαρκώς θα μεγάλωνε ακόμη και μόνο από τους τόκους (διότι αν και χαμηλοί οι τόκοι, ούτε τη δόση δεν θα μπορούσαμε να πληρώνουμε) και στο τέλος θα παθαίναμε χειρότερα από την Ελλάδα.
  1. Να πληρωθεί η ανακεφαλαίωση από την τσέπη των φορολογουμένων, όπως έγινε δηλαδή επί διακυβέρνησης Χριστόφια με τη σύμφωνη γνώμη της βουλής, όταν δόθηκαν σχεδόν 2 δις για να συνεχίσει να υπολειτουργεί η ήδη ψυχορραγούσα Λαϊκή Τράπεζα κι όπως έγινε επίσης με τον Συνεργατισμό. Να μπουν δηλαδή εξοντωτικές φορολογίες στα εισοδήματα των φυσικών και νομικών προσώπων, για να πληρωθεί από την από την τσέπη μας ο λογαριασμός του πάρτι, στο οποίο για πολλά χρόνια συνέτρωγαν ευτυχείς τραπεζικοί και πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Παράλληλα, με την εξοντωτική φορολόγηση και των εταιριών θα είχε διαλύσει τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα την πλήρη εξάρθρωση της οικονομίας και την ακύρωση κάθε προοπτικής για μελλοντική ανάκαμψη. Μια κατάσταση δηλαδή και πάλι παρόμοια με αυτή που βιώνει σήμερα με τραγικό τρόπο η Ελλάδα.

Θα προσπαθήσω να φρεσκάρω τη μνήμη για το πώς φτάσαμε στο ούτω καλούμενο «κούρεμα».  Από την κριτική μου βεβαίως δεν απουσιάζει ούτε ο πρόεδρος Αναστασιάδης. Το σημειώνω διότι κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι του κάνω το συνήγορο. Διαβάστε λοιπόν το … λυπητερό χρονικό:

 

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΝ ΜΑΡΤΗ ΤΟΥ 2013;

Η οικονομία της Κύπρου ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το τραπεζικό σύστημα είχε στηριχθεί σε αμφιβόλου νομιμότητας καταθέσεις Ρώσων μεγιστάνων, που βρήκαν εδώ προνομιακά επιτόκια και άλλες διευκολύνσεις, μέσω και των offshore εταιριών που λειτουργούσαν μέσα σ’ ένα εξαιρετικά ευνοϊκό φορολογικό σύστημα.  Έτσι οι τράπεζες μετατράπηκαν σε φούσκες και μ’ αυτές τις φούσκες οι επικεφαλής των τραπεζών, διαπλεκόμενοι με το πολιτικό σύστημα, ξανοίχτηκαν σε εργασίες εκτός Κύπρου, σε μεγαλύτερες δηλαδή αγορές από ότι λογικά έφτανε το χέρι τους κι έπεσαν έξω.

Με τις φούσκες αυτές εξάλλου λάδωναν καλά τα γρανάζια του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, ώστε να συνεχίζουν απρόσκοπτα τις δραστηριότητές τους. Το τραπεζικό κατεστημένο διέθετε κάλυψη από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, από την τότε αριστερή κυβέρνηση μέχρι και την τότε αντιπολίτευση και το γεγονός ότι σήμερα οι μεν φορτώνουν την ευθύνη στους δε, δεν είναι τίποτε άλλο από μια κακόγουστη πολιτική φάρσα.

Την ίδια στιγμή τα δημοσιονομικά του κράτους βάδιζαν από το κακό στο χειρότερο, με την κυβέρνηση Χριστόφια να αδυνατεί να αντιληφθεί τις επιπτώσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσης, να μην διανοείται καν να νοικοκυρέψει το σπάταλο κράτος, να λειτουργεί χωρίς όραμα και διαρκώς στη λογική του «είναι η ευκαιρία μας να σάσουμεν τζαι τους δικούς μας”. Να πιστεύει παράλληλα ότι από τον γκρεμό που πλησιάζαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θα μας έσωζε ο Πούτιν, με ένα νέο δάνειο 5 δισεκατομμυρίων (πρόσθετο του πρώτου των 2.5 δις).  Λες κι η Ρωσία ήταν φιλανθρωπικό ίδρυμα και δεν θα έθετε όρους για αποπληρωμή του δανείου, λες και θα μας έδινε δανεικά κι αγύριστα.

Ουσιαστικά η κυβέρνηση Χριστόφια αναζητούσε τρόπους να κρύψει κάτω από το χαλί το διογκούμενο πρόβλημα και να το μετατοπίσει στους ώμους της επόμενης κυβέρνησης. Πράγμα δηλαδή που σε μεγάλο βαθμό το κατάφερε, αφού μέχρι την τελευταία στιγμή ανέβαλλε τις κρίσιμες αποφάσεις και το επαπειλούμενο κούρεμα. Το πρόβλημα ωστόσο χειροτέρευε αλματωδώς, αφού κάθε μήνας που περνούσε η κύστη μεγάλωνε, ώσπου εξελίχτηκε σε πραγματική γάγγραινα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εγκληματικής ανευθυνότητας ήταν και το ότι «διασώθηκε» τάχα η Λαϊκή Τράπεζα, με δύο δισεκατομμύρια από την τσέπη των πολιτών και συνέχισε να απορροφά δισεκατομμύρια από τον ELA, με αποτέλεσμα να τον φορτωθεί κι αυτόν στην καμπούρα του το τραπεζικό μας σύστημα που ήδη αιμορραγούσε.

 

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ EUROGROUP ΤΗΣ 14ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

Ο Αναστασιάδης πήγε στο Eurogroup με την εσφαλμένη εντύπωση ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι του θα έβρισκαν μιαν άλλη λύση από το κούρεμα, περίπου στη λογική ότι η κυπριακή οικονομία είναι πολύ μικρή κι ότι με μερικά ψωροδισεκατομμύρια, που γι’ αυτούς είναι ψίχουλα, θα μας έσωζαν. Περίπου δηλαδή στη λογική του προκατόχου του, του Δημήτρη Χριστόφια, που περίμενε νέο δάνειο από τον Πούτιν ή – στη χειρότερη περίπτωση – ότι οι Ευρωπαίοι δε θα μας άφηναν να βουλιάξουμε για μερικά ψωροδισεκατομμύρια.  

Απαιτούσαμε δηλαδή από τους Ευρωπαίους πολίτες να έρθουν να σπονσάρουν το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, να συνεχίσει να τρώει και να πίνει, με τα δικά τους λεφτά αυτή τη φορά, αφού ήδη έφαγαν ότι τρώγεται από τα λεφτά των Κυπρίων. Μ’ αυτή την λογική του εφησυχασμού ξεκίνησε ο Αναστασιάδης για το Eurogroup, αφού πρώτα δεσμεύθηκε απέναντι στους Κύπριους πολίτες ότι δεν θα γίνει κούρεμα.

Κυριολεκτικά δηλαδή ο Αναστασιάδης πήγε στο Eurogroup για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Βλέποντας εκεί ότι κανένας Ευρωπαίος δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώνει τις δικές μας «ηδονές» και ότι πηγαίναμε ουσιαστικά για κλείσιμο της ήδη νεκρής Λαϊκής Τράπεζας και για κούρεμα της Τράπεζας Κύπρου, δέχτηκε (όπως είπε ο ίδιος) να φορολογηθούν εφάπαξ όλες οι καταθέσεις σε όλες τις τράπεζες με ένα ποσοστό κάτω από το 10%. Δηλαδή στην ουσία δέχτηκε να πάρουν πίσω από τους καταθέτες ένα ποσοστό από τους αδιανόητα υψηλούς καταθετικούς τόκους που ισχύαν στην Κύπρο.

Κατά τη γνώμη μου αυτή ήταν η πιο συνετή – υπό τις περιστάσεις- πρόταση. Διότι – επαναλαμβάνω και τονίζω- επρόκειτο για επιστροφή μέρους του υψηλού τόκου. Αντί να δεχτούμε λοιπόν αυτή τη λύση και να πάμε παρακάτω, χαλάσαμε τον κόσμο ότι μας κουρεύουν. Η βουλή συνήλθε και είπε εκείνο το ηρωικό ΟΧΙ, που οδήγησε τελικά στο να κλείσει η Λαϊκή και να χάσουν τα λεφτά τους (πλην 100 χιλιάδων) όλοι όσοι είχαν τις καταθέσεις τους εκεί, ενώ οι καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου έχασαν τα μισά τους λεφτά.

Μετά την φασαρία που προκαλέσαμε, δημιουργήθηκε πανευρωπαϊκή αντίδραση, ότι πηγαίναμε να πειράξουμε τις καταθέσεις των 100 χιλιάδων και κάτω, πράγμα που είναι παράνομο με βάση τους ευρωπαϊκούς τραπεζικούς κανόνες και ότι αυτό θα δημιουργούσε προηγούμενο. Μια φορολογία δηλαδή που θα μας έβγαζε πολύ πιο ανώδυνα από την δύσκολη θέση, καταφέραμε να την παρουσιάσουμε σαν παράνομο κούρεμα. Βγήκαν αμέσως μετά Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι και δήλωσαν ότι η λύση αυτή ήταν λανθασμένη και ότι επρόκειτο για πρόταση του Αναστασιάδη. Ο πρόεδρος, αντί να βγει μπροστά με παρρησία, να αναλάβει τις ευθύνες του και να πει ότι «ναι ήταν δική μου πρόταση, γιατί έτσι πίστευα ότι ήταν το πιο σωστό να γίνει», προτίμησε να κρυφτεί πίσω από τη μυστικότητα του Eurogroup και να διαψεύδει πεισματικά.

Όσο για την περήφανη βουλή μας που είπε εκείνο το ηχηρό ΟΧΙ καταστρέφοντας χιλιάδες καταθέτες, αν ισχύει αυτό που είπε ο Πρόδρομος Προδρόμου, ότι δηλαδή είπαν το ΟΧΙ για να συγκινηθεί ο Πούτιν και να επέμβει να μας σώσει με δάνειο, ε τότε ναι, αυτό θα είναι άλλη μια ηχηρή επιβεβαιώση του ότι είμαστε για τα πανηγύρια.

Δυστυχώς, όσο περνά ο καιρός, αντί τα κόμματα να σοβαρεύονται, διολισθαίνουν όλο και πιο πολύ στην επιπολαιότητα και την ανευθυνότητα, προσπαθούν να εξαπατήσουν πολιτικά τον πολίτη με κάθε θεμιτή ή αθέμιτη επινόηση και τελικά το αν θα σωθεί αυτός ο τόπος δεν εξαρτάται από αυτούς, αλλά μόνο από την μακροθυμία του Υψίστου.   

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *