Καθώς ο υποψήφιος για την προεδρία Ν. Παπαδόπουλος προβάλλει εν είδει ευαγγελίου την ούτω καλούμενη “Νέα Στρατηγική” του, επιμένει να θεωρεί τις επικείμενες εκλογές δημοψήφισμα για την πορεία που προκρίνει ο κυπριακός λαός για τη λύση του Κυπριακού. Αν ο κ. Παπαδόπουλος κερδίσει τις εκλογές, θα έχουμε εφαρμογή της “Νέας Στρατηγικής”. Αν ο κ. Παπαδόπουλος χάσει ή χειρότερα μείνει έξω από τον δεύτερο γύρο, τότε θα αναγκαστεί να πετάξει τη “Νέα Στρατηγική” στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Διάβασα λοιπόν με ενδιαφέρον την πρόταση του κ. Παπαδόπουλου, ώστε να αποφασίσω τι θα ψηφίσω στο … δημοψήφισμα και σας μεταφέρω εδώ τις σκέψεις μου:
Η “Νέα Στρατηγική” για τη διχοτόμηση της Κύπρου αποτελείται από 37 σελίδες. Οι 20 από αυτές αποτελούν μνημόσυνο της πολιτικής Αναστασιάδη, ενώ άλλες 3 με 4 περίπου αναφέρονται στις πάγιες θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, τις οποίες υιοθετούν στην ουσία όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Στο σύνολό της η “Νέα Στρατηγική” αποτελεί αναμάσημα της παλιάς στρατηγικής της “πρόταξης”, που εφάρμοσε ο Σπύρος Κυπριανού και τσάκισε το εθνικό μας πρόβλημα στα βράχια.
Περίπου 6 με 7 σελίδες της ούτω καλούμενης “Νέας Στρατηγικής” αναφέρονται σε ανάγκη αναβάθμισης της Εθνικής Φρουράς η οποία, κατά τον ισχυρισμό του Ν. Παπαδόπουλου, έχει υποβαθμιστεί την τελευταία δεκαετία. Εκείνος που σύνταξε το κείμενο ξέχασε ότι επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου, δεκάδες οχήματα και άρματα ακινητοποιήθηκαν λόγω έλλειψης συντήρησης και δεν αγοράζονταν ούτε καν σφαίρες για τα πιστόλια, με αποτέλεσμα μέχρι κι ο Λάζαρος Μαύρος να επικρίνει τότε την κυβέρνηση Παπαδόπουλου για πλήρη εγκατάλειψη της Εθνικής Φρουράς.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα ο Ν. Παπαδόπουλος να κάνει την Εθνική Φρουρά ισχυρότερη από τον τουρκικό στρατό. Λεφτά εξάλλου υπάρχουν να φάνε κι οι κότες, συνεπώς έφτασε ο καιρός να δώσουμε μερικά δισεκατομμύρια ακόμη για εξοπλισμούς, προκειμένου να φοβίσουμε τους Τούρκους, οι οποίοι βεβαίως δεν θα αντιδράσουν, δεν θα ενισχύσουν κι αυτοί τον κατοχικό στρατό, δεν θα φέρουν ας πούμε και μερικούς S400 εδώ από αυτούς που αγόρασαν από την ομόδοξή μας ορθόδοξη Ρωσία. Θα κάτσουν να μας κοιτάνε να εξοπλιζόμαστε, παγωμένοι από την αμηχανία και το φόβο. Δεν ξέρω η όλη δαπάνη για την ενίσχυση τι θα συνεπάγεται σε μίζες, πάντως είναι κοινό μυστικό ότι κάποιοι που δεν είχαν να φαν έγιναν εκατομμυριούχοι από τις χοντρές μίζες της άμυνας…
Στις υπόλοιπες 6 σελίδες που απομένουν, η “Νέα Στρατηγική” υποτίθεται ότι αναλύει το πώς θα επιτύχουμε την ωραιότατη λύση που υπόσχεται. Στην ουσία όμως πρόκειται για ένα υπέροχο ευχολόγιο, που θα μπορούσε να το είχε γράψει ένας από τους μελωδούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, για να το ψάλλουμε στις θείες λειτουργίες, αλλά όχι ένας σοβαρός αναλυτής που ασχολείται με την πολιτική. Απλούστατα διότι αυτά που ευαγγελίζεται η “Νέα Στρατηγική” θυμίζει την παροιμία “εν με τον νουν μας που κάμνουμεν παϊράμιν”. ΘΑ κάνουμε εκείνο, ΘΑ κάνουμε ετούτο, ΘΑ γωνιάσουμε την Τουρκία εκεί, θα την σαπίσουμε στο ξύλο παραπέρα. Η απόλυτη φαντασίωση για έναν ιδανικό υπερεθνικιστικό “αυνανισμό”.
Αναλύει π.χ. πώς θα επιβάλουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τις θέσεις μας, έτσι ώστε να προκαλέσουμε (εμείς) κόστος στην Τουρκία. Ακριβώς όπως το 2006, που ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ πήρε από το χέρι τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τον οδήγησε στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, λέγοντας του να υπογράψει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της κατοχικής Τουρκίας κι ο Τάσσος την υπέγραψε χωρίς να κάνει χρήση του βέτο, χωρίς να θέσει οποιονδήποτε όρο, χωρίς να διασφαλίσει ούτε και ένα αντάλλαγμα, χωρίς να αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα, που κατέχουν έδαφος χώρας μέλους της Ε.Ε., χωρίς να αναγνωρίσει η κατοχική δύναμη την Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς καν να επιτρέψει τον ελλιμενισμό κυπριακών πλοίων στα λιμάνια της και βεβαίως με την κατοχή της μισής μας πατρίδας να συνεχίζεται.
Αναλύει επίσης πώς θα εκμεταλλευτούμε το φυσικό μας αέριο, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι σε τούτο το ζήτημα έχουν δυστυχώς λόγο κι άλλοι, όπως π.χ. οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι. Θεωρεί δεδομένο πως η διαχείριση του ενεργειακού πλούτου της ανατολικής Μεσογείου είναι γούστο και καπέλο του Ν. Παπαδόπουλου ή του όποιου άλλου προέδρου. Παιδαριώδης αντίληψη αν όχι παντελής άγνοια των γεωστρατηγικών συσχετισμών της περιοχής.
Προτάσσει η ούτω καλούμενη “Νέα Στρατηγική” προϋποθέσεις για να δεχτεί να συνεχιστούν οι συνομιλίες, όπως έκαναν στο παρελθόν οι Μακάριος και Κυπριανού, με αποτέλεσμα στο τέλος να υποχρεωθούν να βάλουν την υπογραφή τους, ο πρώτος το 1977 κι ο δεύτερος το 1979, κάτω από τη συμφωνία ότι η βάση της λύσης του Κυπριακού προβλήματος θα είναι η Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 2006, κι αφού στο μεταξύ απορρίψαμε το “Σχέδιο Ανάν”, ο Τάσσος Παπαδόπουλος με τη δική του υπογραφή επαναβεβαίωσε τις προηγούμενες δύο συμφωνίες, διασαφηνίζοντας μάλιστα ότι βάση της λύσης είναι η ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΚΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ. Σημειώστε ότι, από τραγική ειρωνία, μόνο αυτοί οι τρεις από τους οκτώ προέδρους μας υπέγραψαν αυτή τη βάση λύσης, την οποία ωστόσο οι υποστηρικτές του Ν. Παπαδόπουλου απορρίπτουν. Απορρίπτουν δηλαδή τη λύση που υπέγραψαν οι πρόεδροι που αυτοί οι ίδιοι υποστήριζαν κι ο πατέρας εκείνου που υποστηρίζουν σήμερα. Ασύλληπτο το βάθος και το εύρος της πολιτικής ανακολουθίας.
Ισχυρίζεται η ούτω καλούμενη “Νέα Στρατηγική” ότι θα παρεμποδίσει την αναβάθμιση του ψευδοκράτους, το οποίο όμως ανακηρύχθηκε το 1983 όταν οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την τότε “Νέα Στρατηγική” του Σπύρου Κυπριανού κι αναβαθμίστηκε με τον κανονισμό για το εμπόριο μέσω της πράσινης γραμμής, το 2004 και την αναγνώριση της Επιτροπής Αποζημιώσεων το 2008, συνεπεία της τότε αντίστοιχης “Νεας Στρατηγικής” του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Τέλος δεν παραλείπει η “Νέα Στρατηγική” για τη διχοτόμηση να εισηγηθεί συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους σε διάφορους τομείς, χωρίς να ξεκαθαρίζει ωστόσο πώς θα γίνει αυτή η “συνεργασία” της Κυπριακής Δημοκρατίας με κάποιους οι οποίοι είναι ουσιαστικά πολίτες της. Η ασάφεια αυτή δίνει στον καθένα το δικαίωμα να υποπτεύεται ότι η “Νέα Στρατηγική” προκρίνει συγκεκαλυμμένα συνεργασία με το ψευδοκράτος (όπως περίπου γίνεται με τον κανονισμό Τάσσου Παπαδοπουλου για το εμπόριο μέσω της πράσινης γραμμής) και σχέση “καλής γειτονίας” με αυτό.
Τέλος επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί την χαρακτηρίζω “Νέα Στρατηγική για τη διχοτόμηση”. Διότι πρόκειται για τη συνέχεια της πολιτικής την οποία άσκησε
Ο Μακάριος από το 1974 ως το 1977, διακηρύσσοντας τον μακροχρόνιο αγώνα και κατέληξε στο να υπογράψει τελικά το 1977 μαζί με τον Ντενκτάς την πρώτη συμφωνία κορυφής, για μετατροπή της Κύπρου σε δικοινοτική ομοσπονδία, δηλαδή μια χώρα με δύο πολιτείες, η καθεμιά από τις οποίες θα είχε τη δικά της όργανα, κυβέρνηση, βουλή, δημόσια υπηρεσία, δυνάμεις ασφαλείας και φυσικά έδαφος, καθώς βέβαια θα υπάγονται και οι δύο παράλληλα στο κεντρικό, ομοσπονδιακό κράτος.
Ο Σπύρος Κυπριανού και οδήγησε στην απενοχοποίηση της Τουρκίας, με συνέπειανα υπογράψει τελικά και εκείνος νέα συμφωνία με τον Ντενκτάς για ομοσπονδιακή βάση της λύσης, να απενοχοποιήσει την Τουρκία από τις ευθύνες της για την εισβολή και κατοχή, με αποτέλεσμα να αρθεί το εις βάρος της αμερικανικό εμπάργκο πώλησης όπλων, με αποτέλεσμα επίσης να βρει την ευκαιρία η Τουρκία και ο Ντενκτάς να ανακηρύξουν το ψευδοκράτος το 1983 και βεβαίως να μην καταφέρει ποτέ με εκείνη τη στρατηγική να προκαλέσει κόστος στην Τουρκία, με αποτέλεσμα να περάσουν 15 χρόνια από την εισβολή χωρίς να λυθεί το Κυπριακό. Πράγμα που είχε βέβαια ως συνέπεια την απρόσκοπτη κι ανεξέλεγκτη έλευση των Τούρκων εποίκων και την παγίωση των κατοχικών τετελεσμένων και της ντε φάκτο διχοτόμησης.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, με αποτέλεσμα να ενοχοποιήσει τον κυπριακό Ελληνισμό για τη μη λύση του Κυπριακού και να απενοχοποιήσει την Τουρκία, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του ψευδοκράτους με τον κανονισμό για εμπόριο μέσω της πράσινης γραμμής με σφραγίδες του κατοχικού καθεστώτος, την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας χωρίς όρους, τον μαζικό και ανεξέλεγκτο αριθμό προσφυγών το ΕΔΑΔ για αποζημώσεις, έπειτα από ανόητες προτροπές δικηγόρων, του νυν αρχιεπισκόπου και άλλων επισκόπων, καθώς και του “πιο έξυπνου Έλληνα”, ότι με αυτές θα προκαλούσαμε κόστος στην Τουρκία. Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου, στο πλαίσιο της στρατηγικής της, δεν αποθάρρυνε τις μαζικές προσφυγές (όπως προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κάνουν κάποιοι άλλοι, συνετοί πολιτικοί και νομικοί), με αποτέλεσμα τελικά το ΕΔΑΔ να αναγνωρίσει την επιτροπή αποζημιώσεων του κατοχικού καθεστώτος.
Με λίγα λόγια η “Νέα Στρατηγική” για τη διχοτόμηση αποτελεί αναμάσημα της παλιάς στρατηγικής που έβγαλε την Τουρκία από τη δύσκολη θέση όσες φορές το χρειάστηκε αυτό η κατοχική δύναμη και της επέτρεψε να παγιώσει και να εδραιώσει, για μισό αιώνα τώρα, την ντε φάκτο διχοτόμηση και την τουρκοποίηση της μισής μας πατρίδας.
Προφανώς εφόσον πούμε ΝΑΙ στο “δημοψήφισμα”, η γνωστή μας εδώ και 43 χρόνια “Νέα Στρατηγική” θα μας οδηγήσει αισίως στο τέλος του ατέλειωτου μέχρι σήμερα δρόμου, που ονομάζεται Κυπριακό: στην αναγνώριση δυο ανεξάρτητων κρατών στην Κύπρο, όπως εξάλλου εισηγήθηκε σε συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος, ένα χρόνο πριν τον καλέσει ο υποψήφιος πρόεδρος Ν. Παπαδόπουλος να μιλήσει στο μνημόσυνο του πατέρα του.
