“Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω”. Το απόσπασμα αυτό από τον όρκο που έδιναν οι Αθηναίοι έφηβοι πριν καταταγούν στον στρατό, καθιέρωσε ο Γλαύκος Κληρίδης ως το πολιτικό μότο που απέδιδε την πολιτική του φιλοσοφία σε σχέση με το Κυπριακό. Επρόκειτο ουσιαστικά για δήλωση εναντίον της διχοτόμησης της Κύπρου, εναντίον δηλαδή της διπλής ένωσης ή της λύσης δύο ανεξάρτητων κρατών.
Λέγοντας “δεν θα παραδώσω την πατρίδα μου μικρότερη” ο Κληρίδης εννοούσε ότι δεν θα συμφωνούσε ποτέ με μια λύση που θα μοίραζε την Κύπρο στα δύο, θα καθιστούσε το μισό νησί καθαρά τουρκικό και θα συρρίκνωνε την πατρίδα των Ελληνοκυπρίων στο νότο. Κάτι τέτοιο ήταν για τον Κληρίδη προδοσία, μια εθνική και πολιτική αποκοτιά, που θα έδινε στην Τουρκία την ευκαιρία να καταστήσει την Κύπρο τουρκικό νησί, σε βάθος εικοσαετίας, με δημογραφικούς και οικονομικούς όρους (εποικισμός και ισχυροποίηση της – νόμιμης πλέον- οικονομικής δραστηριότητας του τουρκοκυπριακού κράτους).
Αυτή ωστόσο την αποκοτιά της διχοτόμησης, που ισοδυναμεί με εθνική προδοσία, προωθεί σταθερά από το 1960 μέχρι σήμερα μεγάλη μερίδα του ελληνοκυπριακού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, που αποτελεί και το βαθύ κράτος πίσω από την Κυπριακή Δημοκρατία. Προωθεί τη διχοτόμηση του νησιού, σε παράλληλη δράση με το τουρκικό βαθύ κράτος και το τουρκοκυπριακό κατεστημένο.
Για να διασφαλίσει τα πρόσκαιρα και εν πολλοίς αθέμιτα συμφέροντά του, το διεφθαρμένο αυτό σύστημα αποφάσισε ότι είναι προς το συμφέρον του να συντηρεί εσαεί την προσωρινότητα της κατάστασης, το “δίκαιο της ανάγκης”, και τις τρύπες στο Σύνταγμα της χώρας και στις διαδικασίες που αυτό προβλέπει. Διότι εξουσία ή συμμετοχή σ’ αυτήν σήμαινε πάντα σ’ αυτή τη χώρα συμμετοχή στο πάρτι των δισεκατομμυρίων που κλάπηκαν από το υστέρημα του κυπριακού λαού.
Το διεφθαρμένο κατεστημένο δεν ήθελε ποτέ λύση. Ήθελε διχοτόμηση, την ίδια δηλαδή λύση που ήθελε ο Ραούφ Ντενκτάς και η Τουρκία. Απλά δεν τόλμησε ποτέ να το πει ξεκάθαρα. Έκρυψε την προτίμησή του προς αυτή την προδοσία, πίσω από “μακροχρόνιους αγώνες” και άλλες ψευδοπατριωτικές κενολογίες, προς επίρρωση του ρητού του Σάμιουελ Τζόνσον ότι “ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο του κάθε απατεώνα”. Εξυπηρέτησε την τουρκική αδιαλλαξία και εξυπηρετήθηκε από αυτήν, σε μια άτυπη συναλλαγή, που συντήρησε την ντε φάκτο διχοτόμηση για σχεδόν 60 χρόνια.
Ο Κληρίδης ήταν εναντίον της διχοτόμησης, όμως τα συμφέροντα του βαθέως κράτους, που διέπουν τα πάντα σ’ αυτή τη τη χώρα, δεν άφησαν ούτε τον Κληρίδη, ούτε κανέναν άλλον να δουλέψει απερίσπαστα προς την κατεύθυνση της λύσης. Η προτροπή για ροκάνισμα του χρόνου, σαν σιγόντο στην τουρκική αδιαλλαξία, ήταν πάντοτε η επωδός κι εκδηλώθηκε σε όλες τις περιπτώσεις και με όλους τους φανερούς και υπόγειους τρόπους. Γι’ αυτό βρισκόμαστε πλέον μια ανάσα από τη διχοτόμηση, που θα σημάνει την αρχή του τέλους του ελληνισμού στην Κύπρο.
