Στη Σικελία λένε “όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια”. Εδώ λέμε “κρύψε να περάσουμε” ή ακόμη χειρότερα “απο’ν φορτώνει πο’σω σου τάνα του να φορτώσει”.

Αφήνουμε τρελούς ή ματαιόδοξους να μας σέρνουν σε εθνικές περιπέτειες, διεφθαρμένους να λιμαινονται εξουσία και χρήμα σε πολιτειακά αξιώματα, ακόμη και φονιάδες να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, επειδή έχουν γερές “πλάτες”. Αφήνουμε σκάνδαλα και εγκλήματα, που βγάζουν μάτια, να κουκουλώνονται και να εξαφανίζονται από τη δημοσιότητα ως διά μαγείας.

Όπως για παράδειγμα η δολοφονία του Θανάση. Η ιστορία είναι χρόνια τώρα γνωστή στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Οι πληροφορίες επέμεναν ότι δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά τον σκότωσαν για να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Διότι αν μιλούσε, θα την είχε άσχημα συγκεκριμένο πρόσωπο στη Λεμεσό. Τις πληροφορίες αυτές δεν μπορώ να τις γράψω, διότι δεν μπορώ να τις τεκμηριώσω. Εκείνοι όμως που είχαν αρμοδιότητα και καθήκον να το πράξουν, προφανώς δεν το έκαναν. Για να σωθεί το ακριβό τομάρι κάποιου επίλεκτου μέλους της κυπριακής καλής κοινωνίας, επιβλήθηκε ο νόμος της σιωπής.

Έτσι βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά μέσα στον βάλτο του ηθικού ξεπεσμού. Με το στόμα κλειστό, σαν μέλη μαφιόζικης φατρίας, πειθήνια στην Ομερτά.