Ύστατο μετείκασμα

8:00 PM | |

protaras

Κάποτε πνίγηκα σ’ ετούτη την ακτή.
Χιλιάδες χρόνια πέρασαν

μα τη θυμάμαι

ναι τη θυμάμαι

πάντα σ’ αυτά τα χρώματα

ξανθή αμμουδιά

το μπλε βαθύ

ένα τοπίο αλώβητο στη θερινή ραστώνη.

 

Κι αυτή τη θάλασσα

αιώρα στον πολύχρωμο βυθό

έτσι όπως λύνομαι

δέσμη φωτός

στη μεταξένια και λευκή σιγή της.

 

Ξέρω πως κάθεσαι ακόμα εκεί

πάνω στα βράχια που σε πέτρωσαν τα χρόνια.

Κι αν όλα γίνανε σαν μια αστραπή

που μόλις πρόλαβες να δεις τη λάμψη

μάταια κλαις

μάταια λες

αυτά που γράφτηκαν στ’ άπειρο πριν

εσύ αλλιώτικα θα τα ‘χες γράψει.

 

Κι όμως σε σκέφτομαι

και πολεμώ

μέσα στο φως ν’ αναδυθώ να σ’ αντικρίσω

μέσα στα μάτια σου για μια στιγμή

σαν ύστατο μετείκασμα

να ξεψυχήσω.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *