Καθώς πήγαινα στη θάλασσα πρωί πρωί, στο δρόμο προς τον Προφήτη Ηλία για να κατέβω στον Πρωταρά, πέρασα έξω από το μικρό ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα στο Παραλίμνι. Για να θυμηθώ και πάλι το … παιδικό μου πανηγύρι της Μύρτου. Κάπου εκεί, αρχές του 70.

Άλλες εποχές, δύσκολες και τότε σίγουρα. Με την Κύπρο μικρό καραβάκι να κλυδωνίζεται μεσοπέλαγα, σε μεγάλες φουρτούνες… Γιαυτό εξάλλου παίρναμε, με το παλιό Βολκβάγκεν βαν του παππού, το άλλο δρόμο, το μακρύ για την Κερύνεια, εκείνον που περνούσε από Γερόλακκο, Άγιο Βασίλειο, Σκυλλούρα, Κοντεμένο, Ασώματο, Μύρτου, Πάναγρα, Βασίλεια, Λάπηθο, Καραβά, Άγιο Γεώργιο.  Διότι ο πολύ κοντινός δρόμος, μέσω Κιόνελι ήταν επικίνδυνος, καθώς έπρεπε να περάσεις μέσα από τον τουρκοκυπριακό θύλακα Λευκωσίας – Αγίρτας, όπου είχαν κλειστεί οι Τουρκοκύπριοι της Λευκωσίας, μετά τα γεγονότα του 1963-64…

Είχα και τότε μια πίκρα για όλα κείνα που συνέβαιναν, αλλά πολύ περισσότερη σήμερα που βλέπω, από τη μια να χάνουμε τη μισή μας πατρίδα κι από την άλλη ένα λαό δισταχτικό και καχύποπτο απέναντι στη λύση του Κυπριακού, φοβισμένο ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να …ταράξει τα νερά και να μας βγάλει από το βόλεμα μας. Το βόλεμά μας δηλαδή με ό,τι κόκκαλο μας πετά η πολιτική μας ηγεσία, μια (εξ αποτελέσματος) αποτυχημένη πολιτική ηγεσία, ανεπαρκέστατη -αν όχι και ύποπτη για ίδια ή και αλλότρια συμφέροντα- σε σχέση με μια σωστή διαχείριση του Κυπριακού.

Αλλά στον τόπο αυτό που φαλίρισε οικονομικά και πολύ περισσότερο ηθικά, όλα πρέπει να αλλάξουν κι ανάμεσα σ’ αυτά σίγουρα πρέπει να αλλάξει η στάση και η διάθεσή μας απέναντι στο εθνικό μας πρόβλημα.
Να αποφασίσουμε επιτέλους ότι δεν έχουμε ούτε μια σπιθαμή γη να δωρίσουμε στην Τουρκία, σαν αντάλλαγμα για ένα καθαρό ελληνικό κράτος στο νότο, διότι πατρίδα μας δεν είναι η νότια Κύπρος, πατρίδα μας είναι ολόκληρη η Κύπρος.

Να διεκδικήσουμε με αποφασιστικότητα και σθένος την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας σε μία χώρα, την οποία θα διαφεντεύουμε εμείς που γεννηθήκαμε εδώ και κουβαλάμε μέσα μας το DNA ανθρώπων που δούλεψαν πολύ ίδρωσαν και μάτωσαν για να κρατήσουμε την ταυτότητά μας, σαν ένας μικρός μεν λαός, αλλά με οντότητα και μακρά ιστορία.

Επομένως ανάμεσα σε ό,τι οφείλουμε να αλλάξουμε είναι και το να αποκαταστήσουμε μέσα μας αλλά και γύρω μας και στην πολιτική μας κουλτούρα τον αληθινό πατριωτισμό, της πραγματικής αγάπης απέναντι στο ό,τι είναι πατρίδα και να πετάξουμε από πάνω μας το φτιασίδωμα ενός βερμπαλιστικού, ανούσιου και διχοτομικού στο βάθος ψευδοπατριωτισμού.

Δείτε εδώ το περσινό μου σημείωμα, ανήμερα του Άη Παντελεήμονα…