Η κυβέρνηση Αναστασιάδη αγόρασε (με τα λεφτά μας) τον Συνεργατισμό πριν πέντε χρόνια για να τον σώσει. Αντ’ αυτού, εκτός από το ότι χαράμισε εκείνα τα λεφτά, έκανε τελικά μια συμφωνία πώλησης της Συνεργατικής Κυπριακής Τράπεζας που μας φορτώνει πρόσθετο βάρος μερικών δισεκατομμυρίων, από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Στο δικό μου μυαλό δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για αποτυχία της κυβέρνησης Αναστασιάδη και προσωπικά του Υπουργού Οικονομικών. Είναι γνωστό, το είπε κι ο Γενικός Ελεγκτής, ότι προσλήφθηκαν στη Συνεργατική Κυπριακή Τράπεζα περισσότεροι διευθυντάδες, με υψηλότερους μισθούς και περισσότερα ωφελήματα από τους προηγούμενους. Μερικοί μάλιστα από αυτούς ήταν προσωπικοί φίλοι του Χάρη Γεωργιάδη.
Ως εδώ λοιπόν έχει δίκαιο το ΑΚΕΛ που καταδικάζει μετά βδελυγμίας την κακοδιαχείριση της τελευταίας πενταετίας. Δυστυχώς όμως το ΑΚΕΛ λέει τη μισή αλήθεια. Διότι στην άλλη μισή το κόμμα είναι συνένοχο. Στο Συνεργατισμό η κακοδιαχείριση και το φαγοπότι, εις βάρος των απλών καταθετών, γινόταν για δεκαετίες, γινόταν και την εποχή που τις περισσότερες τοπικές Συνεργατικές Πιστωτικές Εταιρίες τις έλεγχε το ΑΚΕΛ.
Όμως πέρα από το φαγοπότι και την κακοδιαχείριση, το μέγιστο πρόβλημα είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Οι μεγαλύτερες τράπεζες του τόπου, η Κύπρου, η Συνεργατική και η Ελληνική, κάθονται πάνω σε τρεις ωρολογιακές βόμβες. Η πρώτη εξερράγη κι έκανε κομμάτια τον Συνεργατισμό. Δεν θα αργήσουν να εκραγούν και οι άλλες δύο και τότε θα ξαναζήσουμε το πατατράκ του 2013 σε όλο του το μεγαλείο.
Το μεγαλύτερο ποσό από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια το χρωστάνε οι λεγόμενοι “Στρατηγικοί Κακοπληρωτές”, εκείνοι δηλαδή που έχουν τα χρήματα αλλά δεν τα πληρώνουν, για να τα πληρώσουμε εμείς, που βγάζουμε ένα μισθό για να συντηρήσουμε την οικογένεια μας και πληρώνουμε κανονικά τους φόρους μας. Δεν τους ενδιαφέρει αν η Κύπρος θα καταστραφεί, δεν τους ενδιαφέρει αν οι απλοί άνθρωποι αυτού του τόπου θα δυστυχήσουν. Αυτοί δεν έχουν καμία διάθεση να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους. Αυτούς λοιπόν τους προδότες καλύπτει η πολτική μας ηγεσία εδώ και χρόνια και προφανώς υπάρχουν σοβαροί -πλην αλλότριοι προς το δημόσιο συμφέρον- λόγοι για να τους καλύπτει. Δεν φτάνει που πληρώνουμε εμείς τα δισεκατομμύρια των απολήρωτων φόρων τους, τώρα μας φόρτωσαν και τα χρέη τους.
Όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα αναλώνονται σε απατηλές ρητορείες, αλλά στην πράξη δεν έκαναν τίποτε το ουσιαστικό όλα αυτά τα χρόνια στη βουλή, για να υποχρεώσουν τους προδότες να πληρώσουν. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, υπό την πίεση της Τρόικας και της Ε.Ε., επαναφέρει κατά καιρούς το θέμα της νομοθεσίας για τις εκποιήσεις (ως μέτρο πίεσης των οφειλετών), αλλά να δείτε στο τέλος που αυτός ο νόμος θα δουλέψει και πάλι μόνο ως εκεί που θα πάρουν τα σπίτια και τις λιγοστές περιουσίες των φτωχών, ενώ τους πλούσιους “Στρατηγικούς Κακοπληρωτές” θα τους αφήσουν ξανά ανέγγικτους.
Άρα το πρόβλημα ανάγεται και πάλι στην πηγή της κακοδαιμονίας αυτής της χώρας που δεν είναι άλλη από το συνδυασμό διαπλοκής και διαφθοράς. Είμαστε μια ξιμαρισμένη, διεφθαρμένη χώρα, που κυβερνάται εδώ και δεκαετίες από ένα ξετσίπωτο κατεστημένο, που δεν είχε ποτέ όρια στο μέχρι που φτάνει η ανηθικότητά του. Γι’ αυτό κι έχουμε πάθει τόσες εθνικές και οικονομικές συμφορές, αλλά κανένας ποτέ δεν τιμωρήθηκε. Υπάρχει όμως ένα ρητό που λέει ότι “κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει”. Εμείς λοιπόν έχουμε μια ηγεσία που μας πηδάει και την αγαπάμε.