Οι Νικόλας Παπαδόπουλος και Γιώργος Λιλλήκας, με αφορμή την 10η επέτειο από το δημοψήφισμα του 2004,  δεν … απέφυγαν τον πειρασμό να εκθειάσουν όχι μόνο την “ηρωϊκή αντίσταση” του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Σχέδιο Ανάν, αλλά και την “εξαιρετική διαχείριση του ΟΧΙ” στη διάρκεια της εκείνης της πενταετίας.

Ως εκ τούτου δεν μπόρεσα ούτε κι εγώ να αποφύγω τον πειρασμό να επισημάνω δύο σκληρές πραγματικότητες:

• Ότι το σχέδιο Ανάν είχε πεθάνει τον Μάρτιο του 2003, με τα Ηνωμένα Έθνη να καταλογίζουν ξεκάθαρα την ευθύνη στον Ραούφ Ντενκτάς, ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν εκείνος που με επίμονες και διαδοχικές ενέργειες κατάφερε να επαναφέρει το σχέδιο στο τραπέζι των συνομιλιών, τελος Φεβρουαρίου του 2004. Ενάμισι μόλις μήνα αργότερα, τον Απρίλιο, σήκωσε το βάρος της ευθύνης από τους ώμους των Τούρκων και το φόρτωσε στην ελληνική πλευρά. Άλλους δύο μήνες αργότερα, δηλαδή τον Ιούνιο του 2004, παραδέχθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο, στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, ότι ο παράνομος κατακτητής, δηλαδή η Τουρκία, έπαιξε ΘΕΤΙΚΟ ΡΟΛΟ στις προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού!  

Με άλλα λόγια η πολιτική που ακολούθησε ήταν τόσο ατυχής, που «ξελάσπωσε» την τουρκική πλευρά από τις ευθύνες της και τις φόρτωσε στο θύμα της εισβολής και της κατοχής, δηλαδή στην Κυπριακή Δημοκρατία και την ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Το χρονικό της νεκρανάστασης και του επανενταφιασμού του σχεδίου το περιγράφω σε προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο: «Σχέδιο Ανάν: Το σκότωσε ο Ντενκτάς και το νεκραναστήσαμε για να το σκοτώσουμε εμείς» και «Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και το θανατηφόρο παιχνίδι της μετωπικής σύγκρουσης».

• Ότι η διαχείριση του συντριπτικού ΟΧΙ στα χρόνια μετά το δημοψήφισμα υπήρξε τόσο ατυχής, που οι Τούρκοι αποκόμισαν οφέλη που ονειρεύονταν για 40 ολόκληρα χρόνια (από το 1964)!  

Στη συνέχεια του άρθρου καταγράφω τα πιο σημαντικά στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτή μου τη θέση:

29 Απριλίου 2004 – Οι ΤΚ αποκτούν το δικαίωμα εμπορίου με δικές τους βούλες. Εγκρίνεται από τους Υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης των χωρών της ΕΕ ο Κανονισμός για το εμπόριο των Τουρκοκυπρίων μέσω της πράσινης γραμμής.  Για πρώτη φορά από την Τ/κ ανταρσία του 1964 οι ΤΚ αποκτούν δικαίωμα να εμπορεύονται τα προϊόντα τους και μάλιστα από το ψευδοκράτος προς τις ελεύθερες περιοχές, με πιστοποιητικά του τουρκοκυπριακού εμπορικού και βιομηχανικού επιμελητηρίου.

5 Μαΐου 2005 – Ο Ταλάτ συναντάται με τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ. Μετά τη συνάντηση, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοινώνει ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι «να αρθεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων». Είναι η πρώτη φορά που ένας ανώτατος αξιωματούχος των ΗΠΑ συναντάται με ηγέτη των Τουρκοκυπρίων. Είναι η πρώτη φορά επίσης που οι Αμερικανοί μιλούν επίσημα για «απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

6 Ιουνίου 2004 – Η κατοχική δύναμη απαλλάσσεται από την ευθύνη του Κυπριακού! Ο πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος βάζει την υπογραφή του  κάτω από το κείμενο συμπερασμάτων των αρχηγών κρατών της ΕΕ στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται και το εξής:  «Το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο χαιρετίζει τη θετική συµβολή της τουρκικής κυβέρνησης στις  προσπάθειες του Γενικού Γραµµατέα των Ηνωµένων Εθνών για την επίτευξη συνολικής  διευθέτησης του Κυπριακού». Ενάμισι μήνα μετά το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο δημοψήφισμα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας συμφωνεί ότι η Τουρκία έχει «θετική συμβολή» στην επίλυση του Κυπριακού.  Είναι η πρώτη φορά που ένα διεθνές σώμα, αποτελούμενο από αρχηγούς κρατών θεωρεί ότι η κατοχική δύναμη στην Κύπρο,  βοηθά με θετικό τρόπο στην επίλυση του Κυπριακού.

16 Δεκεμβρίου 2004 – Η Τουρκία παίρνει από την ΕΕ την πολυπόθητή της ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχει και ο πρόεδρος Παπαδόπουλος αποφασίζει  να δοθεί στην Τουρκία ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων, χωρίς κανένα όρο ή συσχετισμό με την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.  Η μόνη χώρα που ενίσταται είναι η …Αυστρία, η οποία διαφωνεί με την προοπτική μελλοντικής ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ως πλήρες μέλος.  Ο Κύπριος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν θέτει κανένα όρο ούτε φέρει ένσταση. Είναι η πρώτη μεγάλη νίκη της Τουρκίας στην προσπάθειά της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

28 Οκτωβρίου 2005 – Ο Μεχμέτ Αλή Ταλάτ συναντάται στην Ουάσιγκτων με την ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις και τρεις ημέρες αργότερα δίνει διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

Έτος 2005 – Η οικονομία του ψευδοκράτους αναπτύσσεται ραγδαία.  Το κατά κεφαλήν εισόδημα των ΤΚ διπλασιάζεται σε σχέση με το 2002, καθώς από  τα 4.5 χιλιάδες δολλάρια φτάνει τα 9 χιλιάδες. Σημαντικά έργα υποδομής ξεκινούν, όπως ο αγωγός μεταφοράς νερού από την Τουρκία (που ολοκληρώνεται φέτος) αυτοκινητόδρομοι και αμέτρητα έργα τουριστικής υποδομής κι ανάπτυξης. Το τουριστικό ρεύμα προς τα κατεχόμενα τριπλασιάζεται σε σχέση με το 2001 κι από τους 90 χιλιάδες φτάνει στους 270 χιλιάδες επισκέπτες.

Έτος 2006 – Μαζικές προσφυγές στο ΕΔΑΔ. Μετά την επιτυχία κάποιων προσφυγών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από Ελληνοκύπριους εκτοπισμένους εναντίον της Τουρκίας για παράνομη στέρηση της περιουσίας τους, αρχίζει μια εκστρατεία από κύκλους φιλικούς προς την κυβέρνηση Παπαδόπουλου, με σκοπό να πεισθούν οι εκτοπισμένοι να καταχωρήσουν μαζικά προσφυγές. Έγκυροι νομικοί κύκλοι προειδοποιούν ότι κάτι τέτοιο θα μετατραπεί σε μπούμεραγκ για την εθνική μας υπόθεση. Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου επισήμως σιωπά και δεν ενθαρρύνει αλλά ούτε και αποτρέπει τις προσφυγές. 3 χρόνια αργότερα, επί διακυβέρνησης Χριστόφια, το ΕΔΑΔ υπό το βάρος των μαζικών προσφυγών που υποβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αποφασίζει να αναγνωρίσει την μέχρι τότε παράνομη Επιτροπή Αποζημιώσεων του ψευδοκράτους, στην οποία σήμερα προσφεύγουν μαζικά οι πρόσφυγες πουλώντας την κατεχόμενη γη τους.

24 Ιανουαρίου 2006 – Ο ΥΠΕΞ του Ηνωμένου Βασιλείου Τζακ Στρο συναντά τον Μεχμέτ Αλή Ταλάτ στο λεγόμενο «προεδρικό μέγαρο» του ψευδοκράτους. Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος αρνείται να συναντήσει τον βρετανό Υπουργό…

8 Ιουλίου 2006 – Συμφωνία κορυφής επαναβεβαιώνει ότι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι η βάση της λύσης. Οι Τάσσος Παπαδόπουλος και Μεχμέτ Αλή Ταλάτ καταλήγουν στη Συμφωνία της 8^ης Ιουλίου. Μια γενικόλογη και σύντομη συμφωνία, με την οποία ωστόσο ρητώς δεσμεύονται και οι δύο πλευρές για λύση στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ακολουθεί η επίσης συμφωνημένη επιστολή του εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών Ιμπραχίμ Καμπάρι, στην οποία καθορίζεται το ρόλο των τεχνικών επιτροπών που θα συζητούσαν το Κυπριακό, με βάση το τι συμφωνήθηκε στις 8 Ιουλίου. Σε εκείνη την επιστολή ο Καμπάρι αναφέρεται σε «νέα βάση λύσης», φράση που μέχρι σήμερα ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι, ανάμεσά τους και ο κ. Γιώργος Λιλλήκας, ερμηνεύουν ως άρση της βάσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Υποστηρίζουν δηλαδή αυτοί οι κύκλοι ότι υπογράφηκε μια συμφωνία που ρητώς επαναβεβαιώνει τη Διζωνική Ομοσπονδία αλλά τα Ηνωμένα Έθνη, που διαμεσολάβησαν για να υπογραφεί η συμφωνία,  έστειλαν αμέσως μετά μια επιστολή με την οποία αναίρεσαν αυτό που συμφωνήθηκε… 

Με την παιδαριώδη αυτή ερμηνεία, που ουσιαστικά αντικατοπτρίζει και το τραγικά χαμηλό επίπεδο της πολιτικής μας κουλτούρας σ’ αυτό τον τόπο, καταλήγω επισημαίνοντας ότι η αποτυχημένη διαχείριση του “ΟΧΙ” δεν εξυπηρέτησε τον κορυφαίο εθνικό μας στόχο, δηλαδή την απελευθέρωση της Κύπρου από τον Τούρκο κατακτητή, αλλά μόνο τη διαιώνιση του διχοτομικού status quo.

Η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή κοινότητα διευκολύνθηκαν στους άμεσους τότε στόχους τους, ώστε να περιοριστούν και οι απαιτήσεις τους τη συγκεκριμένη περίοδο:

Η Τουρκία πήρε χωρίς καμία ένσταση από εμάς το εισιτήριο για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, χωρίς να της τεθεί κανένας όρος για επίλυση του Κυπριακού ή έστω για αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο.

Οι Τ/κ επωφελήθηκαν όχι μόνο από τον Κανονισμό της ΕΕ για το εμπόριο μέσω της Πράσινης Γραμμής αλλά κι από τη θετική γι’ αυτούς αντιμετώπιση της οποίας έτυχαν από Ευρώπη και Αμερική, καθώς επίσης κι από μέρους της ίδιας της κυβέρνησης Παπαδόπουλου.

Αν ο αντικειμενικός κριτής παραμερίσει τις εντυπώσεις που μονίμως κι εντελώς αυθαίρετα κι αόριστα προβάλλει σαν “τεκμήρια” η σύγχρονη πολιτική μυθολογία αυτής της χώρας κι αν αποτιμήσει τα πραγματικά αποτελέσματα της προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, θα διαπιστώσει ότι στη διάρκεια εκείνης της πενταετίας οι Τούρκοι πήραν από εμάς κι από τους ξένους δώρα που λαχταρούσαν για 40 ολόκληρα χρόνια πριν… 

•  

Μέσα στην ελαφρότητα και την ασυναρτησία που χαρακτηρίζει την πολιτική μας σκέψη και ζωή εδώ και πολλές δεκαετίες, τίποτα δεν είναι παράξενο από τα όσα συνέβησαν κι από τα όσα έχουμε πάθει.  Ούτε η διχοτόμηση ούτε η οικονομική καταστροφή αλλά ούτε και το γεγονός ότι κάποιοι θεωρούν την ασυνάρτητη κι ανερμάτιστη πολιτική επιδέξια διπλωματία.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ούτε και το γεγονός ότι σε όλη αυτή την παρελθοντολογία σε σχέση με το Σχέδιο Ανάν κι ανάμεσα σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς περί «ναινέκων» κι «ανανιστών» εκείνοι που θυμούνται με υπερηφάνεια την «ελληνοπρεπή και εθνικά αξιοπρεπή στάση του Τάσσου Παπαδόπουλου» εκείνες τις …ένδοξες ημέρες του 2004, ξεχνούν ότι το Σχέδιο Ανάν είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν το σκοτώσουμε εμείς: στις συνομιλίες της Χάγης, τον Μάρτιο του 2003, μετά που το απέρριψε χωρίς περιστροφές ο Ραούφ Ντενκτάς. Μάλιστα τότε ήταν η πρώτη φορά που τα Ηνωμένα Έθνη καταλόγισαν απερίφραστα τη ευθύνη στην τουρκοκυπριακή πλευρά.

Ξεχνούν επίσης ότι, μετά το θάνατο του Σχεδίου Ανάν, εκείνος που ζήτησε επανειλημμένα την επαναφορά του, με δημόσιες δηλώσεις του καθώς και με δύο επιστολές του προς τον Κόφι Ανάν, ήταν ο ίδιος ο τότε πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά για να δούμε το χρονικό των γεγονότων, που μας οδήγησαν στο δημοψήφισμα της 24^ης Απριλίου 2004:

11 Νοεμβρίου 2002 – υποβάλλεται στις δύο κοινότητες το σχέδιο Ανάν, ως αποκρυστάλλωση των θέσεων των δύο πλευρών, έπειτα από τις πολυετείς διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό Ζήτημα.

10 Δεκεμβρίου 2002 – υποβάλλεται αναθεωρημένο σχέδιο (Ανάν 2).  Είναι μόλις 3 ημέρες πριν από την ιστορική διάσκεψη κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη, όπου αναμένεται να εγκριθεί η ένταξη της Κύπρου στην Ένωση αλλά και να συζητηθεί  κατά πόσο θα οριστεί ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας. 

Αφήνεται να νοηθεί ότι επίκειται υπογραφή λύσης του Κυπριακού στην Κοπεγχάγη και το Εθνικό Συμβούλιο συνοδεύει εκεί τον πρόεδρο Κληρίδη. Ο Ντενκτάς πλήρως αρνητικός με το Σχέδιο ΑΝΑΝ μπαίνει σε νοσοκομείο και δεν πηγαίνει καν στην Δανία. Ο Κληρίδης φέρεται απρόθυμος να υπογράψει λύση άρον άρον, όμως αυτή που κάνει πίσω τελικά είναι η Τουρκία, όταν βλέπει ότι οι ηγέτες της ΕΕ δεν είναι ακόμη πρόθυμοι να της δώσουν ημερομηνία έναρξης διαπραγματεύσεων για ένταξη. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, Κληρίδης και Σημίτης επιτυγχάνουν μια ιστορική νίκη για την Κύπρο:  το Συμβούλιο της ΕΕ αποφασίζει την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς κανένα όρο σε σχέση με το Κυπριακό – «χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις».

Ιανουάριος 2003 – Ο Πρόεδρος Κληρίδης ανακοινώνει ότι θα επαναδιεκδικήσει την προεδρία για διάστημα 16 μηνών, με στόχο να οδηγήσει το Κυπριακό στη λύση, πριν από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, το Μάιο του 2004.

16 Φεβρουαρίου 2003 – Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κερδίζει τις προεδρικές εκλογές.

28 Φεβρουαρίου 2003 – Ο ΓΓ του ΟΗΕ έρχεται στην Κύπρο και υποβάλλει αναθεωρημένο σχέδιο  (Ανάν 3). Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δηλώνει θετικός με το σχέδιο, υποβάλλει όμως επιστολή στην οποία επισημαίνει τρία πράγματα: 1, Να συμπληρωθούν κάποια κενά στις νομοθεσίες, 2. Ελλάδα και Τουρκία να υπογράψουν τη συνθήκη Ασφάλειας πριν από την υπογραφή του Σχεδίου Ανάν και 3. Να του δινόταν χρόνος να εξηγήσει το σχέδιο στο λαό. Από την άλλη πλευρά ο Ντενκτάς έσπευσε να απορρίψει, με δηλώσεις του, πλήρως το σχέδιο Ανάν.

11 Μαρτίου 2003 – Οι συνομιλίες στη Χάγη για λύση του Κυπριακού μεταξύ Παπαδόπουλου και Ντενκτάς καταλήγουν σε αποτυχία. Ο Ειδικός Σύμβουλος του ΓΓ,  Άλβαρο Ντε Σότο, κατηγορεί ευθέως τον Ραούφ Ντενκτάς και εξαίρει τη θετική στάση του Τάσσου Παπαδόπουλου.

1^η Απριλίου 2003 – Στη έκθεσή του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας, ο Κόφι Ανάν επιρρίπτει την ευθύνη για την απόρριψη του σχεδίου ΑΝΑΝ στον Ραούφ Ντενκτάς, ενώ εξαίρει κι αυτός τη θετική στάση του Τάσσου Παπαδόπουλου.

2 Απριλίου 2003 – Με αφορμή δηλώσεις του Ντενκτάς ότι η αποτυχία των συνομιλιών οφείλεται στην «ψυχοκοινωνική διάσταση του Κυπριακού» ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποστέλλει επιστολή προς τον κατοχικό ηγέτη στην οποία του τονίζει πως η αποτυχία των συνομιλιών οφείλεται στο γεγονός ότι η Τουρκία και η Τ/κ  πλευρά δεν αποδέχτηκαν το Σχέδιο Ανάν ως βάση για τις συνομιλίες.

13 Μαΐου 2003 – ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατηγορεί με δηλώσεις του τον Ραούφ Ντενκτάς ότι  «επιδιώκει να σβήσει το Σχέδιο Ανάν».

14 Ιουλίου 2003 – ο Τάσσος Παπαδόπουλος δηλώνει ξανά την ετοιμότητά του για συνομιλίες  “με βάση το σχέδιο Ανάν, ώστε, αν είναι δυνατό, να συμπληρωθούν οι διαδικασίες μέχρι την 1η Μαΐου 2004, ώστε επανενωμένη η Κύπρος να ενταχθεί στην ΕΕ”.

9 Αυγούστου 2003 – ο Τάσσος Παπαδόπουλος στέλνει επιστολή στον ΓΓ του ΟΗΕ και του δηλώνει ότι είναι έτοιμος για διαπραγματεύσεις στη βάση του Σχεδίου Ανάν. Στην ίδια επιστολή κατηγορεί τον Ντενκτάς ότι τορπιλλίζει διαρκώς κάθε προοπτική για επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση του Σχεδίου.

16 Δεκεμβρίου 2003 – ο Τάσσος Παπαδόπουλος στέλνει νέα επιστολή στον ΓΓ του ΟΗΕ και του ζητά ξανά να ξαναρχίσουν οι συνομιλίες στη βάση του Σχεδίου Ανάν, ώστε να υπάρξει λύση του Κυπριακού πριν από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ τον Μάιο 2004.

10 Φεβρουαρίου 2004 – Ο Κόφι Ανάν συναντά τους Παπαδόπουλο και Ντενκτάς στη Νέα Υόρκη και θέτει τους εξής όρους για επανέναρξη των συνομιλιών: 1. Οι διαπραγματεύσεις να γίνουν στη βάση του Σχεδίου Ανάν, 2. Να γίνουν μόνο λίγες αλλαγές στο Σχέδιο Ανάν κι αυτές να βρίσκονταν στο πλαίσιο και στη φιλοσοφία του σχεδίου και 3. Να τεθεί χρονοδιάγραμμα για κατάληξη πριν από το Μάιο του 2004 και επιδιαιτησία στα σημεία των διαφωνιών. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποδέχεται τους όρους. Το ίδιο πράττει και η τουρκική πλευρά.

Φεβρουάριος 2004 – Τάσσος Παπαδόπουλος και Ραούφ Ντενκτάς επιστρέφουν στην Κύπρο από τη Νέα Υόρκη. Ο Ντενκτάς σφόδρα εναντίον του Σχεδίου Ανάν, αποφασίζει ότι ο ίδιος δεν θα συνεχίσει στη διαδικασία. Η Τουρκία τον αντικατέστησε αμέσως με τον τότε ψευδο-πρωθυπουργό Μεχμέτ Αλή Ταλάτ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, είπε στον κύκλο του ότι θα πήγαινε στις τελικές συνομιλίες στο Μπούργκενστοκ, τον επόμενο μήνα, για να «πουκουππίσει» το Σχέδιο Ανάν…

27 – 31 Μαρτίου 2004 – Ο Τάσσος Παπαδόπουλος μαζί με το Εθνικό Συμβούλιο βρίσκονται στο Μπούργκενστοκ για την τελική διαπραγμάτευση. Εκεί κατατίθεται η προτελευταία αναθεώρηση του Σχεδίου (Ανάν 4). Οι πληροφορίες λένε ότι ο Τάσσος δεν είχε διάθεση να διαπραγματευθεί. Διιστάμενες παραμένουν ακόμη οι απόψεις κατά πόσο η Καρπασία, που είχε αφαιρεθεί από το ΑΝΑΝ 4, προτάθηκε από τους μεσολαβητές να περιληφθεί ξανά, ως καντόνιο, στις υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση περιοχές. Άλλοι λένε ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε κι άλλοι ότι δεν έγινε διότι δεν ήθελε ο Τάσσος να συζητήσει τέτοιο θέμα. Είχε ήδη πάρει την απόφασή του να πει το μεγάλο ΟΧΙ.

7 Απριλίου 2004 – Ο Τάσσος Παπαδόπουλος συγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια απευθύνεται με διάγγελμα προς τον κυπριακό λαό και τον καλεί να πει ένα βροντερό ΟΧΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ.

24 Απριλίου 2004 – Το 76% των Ελληνοκυπρίων ψηφίζει ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν, ενώ αντίθετα το 62% των Τουρκοκυπρίων ψηφίζει ΝΑΙ.

Η απόφαση του Τάσσου Παπαδόπουλου να απορρίψει το σχέδιο Ανάν καθώς και το διάγγελμά του της 7^ης Απριλίου, τον καταξίωσαν στη συνείδηση μεγάλης μερίδας του λαού ως μεγάλο ηγέτη, ενώ κάποιοι τον εκθειάζουν και σαν εθνάρχη.  Ωστόσο, όπως μαρτυρεί κι ο ειρμός των πιο πάνω γεγονότων, εκείνος ο ίδιος είχε ζητήσει φορτικά την επαναφορά του Σχεδίου Ανάν, μετά την αποτυχία των συνομιλιών στη Χάγη, ένα χρόνο προηγουμένως.  Η αλήθεια είναι ότι ο Τάσσος ήταν πάντοτε αντίθετος με τη φιλοσοφία του Σχεδίου Ανάν και το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί έκανε όλες εκείνες τις ενέργειες που οδήγησαν στην νεκρανάστασή του.

Όσο όμως και να προσπαθούν κάποιοι να προσδώσουν μια διάσταση εθνικής υπερηφάνειας στο ΟΧΙ του 2004, οι όλοι χειρισμοί του τότε προέδρου δεν θα περάσουν απαρατήρητοι από τον κριτικό ιστορικό του μέλλοντος. Διότι αναδεικνύουν μια ανερμάτιστη πολιτική χωρίς πλάνο και χωρίς νόημα, βασισμένη σε κακές εκτιμήσεις της όλης κατάστασης. Το γεγονός ότι ο Τάσσος επέλεξε να … αναστήσει εκ νεκρών το Σχέδιο Ανάν, το 2003, για να φορτώσει ένα χρόνο αργότερα την απόρριψή του στους ώμους του κυπριακού λαού, είχε τελικά βαρύτατο κόστος.

Στους επόμενους μήνες η Τουρκία έλαβε ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων, χωρίς αντάλλαγμα στο Κυπριακό και χωρίς βέτο από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο Ταλάτ άρχισε τις επισκέψεις διεθνώς, συναντώντας σημαίνοντα στελέχη ξένων κυβερνήσεων, το ψευδοκράτος αναβαθμίστηκε με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό για το εμπόριο μέσω της πράσινης γραμμής, ενώ λίγα χρόνια αργότερα το ΕΔΑΔ αναγνώρισε την Επιτροπή Αποζημιώσεων της κατοχικής δύναμης, στην οποία απευθύνονται πλέον μαζικά οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες για να πωλήσουν την κατεχόμενη γη τους…

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Τάσσος νεκρανάστησε το σχέδιο ΑΝΑΝ διότι δέχτηκε πιέσεις τόσο από το ΑΚΕΛ, που ήταν συγκυβερνών κόμμα, όσο κι από τον ΔΗΣΥ. Αλλά αν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα τιμούσε καθόλου τη μνήμη του ως πολιτικού ανδρός και δεν θα αποτελούσε καλή έξωθεν μαρτυρία για την φήμη του ως μεγάλου ηγέτη.  Η δική μου προσωπική άποψη, όπως και αρκετών άλλων φυσικά, είναι ότι ο Τάσσος έκανε λάθος πολιτική εκτίμηση ως προς τις προθέσεις της Τουρκίας. Πίστευε ακράδαντα ότι η Τουρκία δεν ήθελε λύση του Κυπριακού και ως εκ τούτου ο Ντενκτάς θα παρέμενε μέχρι τέλους αρνητικός και θα οδηγούσε ξανά τις συνομιλίες σε ναυάγιο. Δυστυχώς όμως έπεσε έξω, όπως σημειώνω και στο χθεσινό μου άρθρο με τίτλο: Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και το θανατηφόρο παιχνίδι  της μετωπικής σύγκρουσης…

•  

Σαν σήμερα πριν από 11 χρόνια άνοιξαν τα οδοφράγματα και η πρόσβαση προς την κατεχόμενη γη μας,  που ο τουρκικός στρατός απαγόρευε για τριάντα (μέχρι τότε) χρόνια.  Η τότε κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας παρέμεινε μουδιασμένη και αμήχανη μπροστά στον τουρκικό αιφνιδιασμό, ενώ χιλιάδες Ελληνοκύπριοι συνωστίζονταν στα «σημεία ελέγχου» για να περάσουν από την άλλη πλευρά. Από εκείνη τη στιγμή η Τουρκία πήρε πάνω της το παιχνίδι των εντυπώσεων και με καίριες κινήσεις  κατάφερε, μέσα σε ένα και μόνο χρόνο, να αντιστρέψει την εικόνα του παράνομου και αδιάλλακτου κατακτητή, που δικαίως έφερε και έπρεπε να φέρει ως κατοχική δύναμη.

Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος προσπάθησε να παίξει με την Τουρκία το … θανατηφόρο παιχνίδι των δύο αυτοκινήτων που κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης μέχρι που ο ένας από τους δύο οδηγούς να δειλιάσει και να βγει από την πορεία.

Ο Τάσσος ήταν βέβαιος ότι εκείνος που θα έστριβε πρώτος το τιμόνι προς τα χωράφια θα ήταν η τουρκική πλευρά. Ο Ντενκτάς είχε αποδείξει στο παρελθόν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν ήθελε λύση και είχε μάλιστα  δείξει εντυπωσιακά την αποστροφή του προς το σχέδιο Ανάν.  Ο Τάσσος ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι το απέναντι αυτοκίνητο το οδηγούσε ο Ντεντκτάς με συνοδηγό τον Ερτογάν. Στην πραγματικότητα οδηγός του απέναντι αυτοκινήτου ήταν ο ίδιος ο Ερτογάν.

Ενισχύοντας λοιπόν την ταχύτητα του δικού μας αυτοκινήτου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έστειλε στον ΓΓ του ΟΗΕ επιστολή, τον Δεκέμβριο του 2003, με την οποία του ζητούσε να ξεκινήσουν επειγόντως οι διαπραγματεύσεις στη βάση του σχεδίου Ανάν, διότι πλησίαζε και η ημερομηνία ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και έπρεπε το Κυπριακό να λυθεί μέχρι τότε! Δύο μήνες αργότερα, το Φεβρουάριο του 2004, ο Τάσσος πάτησε κι άλλο το γκάζι: Αποδέκτηκε και επίσημα την επιδιαιτησία, ώστε μέχρι το Μάιο του 2004 να έχουμε κατάληξη στις διαπραγματεύσεις και δημοψηφίσματα!

Ο Τάσσος  δεν σκοτίστηκε να βελτιώσει το σχέδιο Ανάν στις διαπραγματεύσεις. Παρέλαβε από τον Κληρίδη, για να διαπραγματευθεί,  το Ανάν 3 -με τα καλά και κακά του-  και κατέληξε σε ένα σχέδιο Ανάν 5 ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από το 3. Προφανώς ήταν απόλυτα πεπεισμένος  ότι η διαδικασία ΠΟΤΕ δεν θα έφτανε ως το τέλος. Κοιτούσε το τουρκικό αυτοκίνητο να πλησιάζει από απέναντι με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι ήταν βέβαιος ότι λίγο πριν από τη σύγκρουση ο Ντενκτάς θα πεταγόταν έξω από το δρόμο. Δυστυχώς ο Ντενκτάς πετάχτηκε απλά έξω από το αυτοκίνητο! Βασικά τον πέταξε ο Ερτογάν, ο οποίος συνέχισε να τρέχει με συνοδηγό από το πίσω κάθισμα τον Ταλάτ!

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Ο Τάσσος αναγκάστηκε τελικά εκείνος ο ίδιος να οδηγήσει το δικό μας αυτοκίνητο στα χωράφια, απορρίπτοντας το σχέδιο Ανάν, μόλις πέντε μήνες μετά που ζητούσε από τον ΟΗΕ να το θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.  Ο Ερτογάν παρουσιάστηκε σαν ο καλός που ήθελε τη λύση και που κράτησε το λόγο και τις δεσμεύσεις του απέναντι στα Ηνωμένα Έθνη ενώ ο Τάσσος άρχισε να λέει στο λαό και στους ξένους ακριβώς τα ΑΝΤΙΘΕΤΑ από εκείνα που έλεγε 5 και 3 μήνες προηγουμένως.

Η απόφαση της ΕΕ για εμπόριο της Τ/κ κοινότητας μέσω της πράσινης γραμμής ήταν το επόμενο βήμα αναβάθμισης του ψευδοκράτους, ενώ μερικά χρόνια αργότερα το ΕΔΑΔ αναγνώρισε την επιτροπή αποζημιώσεων στα κατεχόμενα. Ο Ταλάτ όργωσε τότε Ευρώπη και Αμερική, συναντώντας σημαίνοντα στελέχη ξένων κυβερνήσεων, ενώ στα κατεχόμενα ξεκίνησε ένας οικοδομικός οργασμός κυρίως στον τουριστικό τομέα, με την επαρχία Κερύνειας να χτίζεται απ’ άκρη σ’ άκρη.  

Έκτοτε η Τουρκία μοιράζει τα χαρτιά στο παιγνίδι των εντυπώσεων, ενώ η δική μας πλευρά – το θύμα της παρανομίας και του ετσιθελισμού της Τουρκίας – μάχεται ασθμαίνοντας να πείσει τους ξένους ότι θέλει πραγματικά λύση του Κυπριακού και τερματισμό του σημερινού διχοτομικού status quo. 

•