Έπειτα από πολλές αναβολές, λόγω του βέτο της Ρωσίας, χτες το βράδυ το Σ.Α. του ΟΗΕ αποφάσισε επιτέλους εκεχειρία 30 ημερών για να μοιραστούν τρόφιμα και φάρμακα στους αθώους ανθρώπους που βομβαρδίζονται ανελέητα στη Συρία. Μια εκεχειρία που ωστόσο μέχρι στιγμής δεν εφαρμόζεται καθώς το υποστηριζόμενο από τη Ρωσία καθεστώς του Άσαντ συνεχίζει να βομβαρδίζει.
Η Ρωσία, από το 2011 που ξεκίνησε ο πόλεμος, έθεσε βέτο σε 7 περιπτώσεις που η ανάγκη για εκεχειρία ήταν απολύτως επιβεβλημένη για να ανακουφιστούν λίγο οι άνθρωποι που καίγονται μες στη φωτιά.
Ο πόλεμος ξεκίνησε όταν οι Αμερικάνοι και γενικά η δυτική συμμαχία άπλωσαν το χέρι τους στη Συρία για να κατεβάσουν από την εξουσία τον δικτάτορα Άσαντ, εξοπλίζοντας ένοπλες αντιπολιτευόμενες ομάδες, μεσα από τις οποίες ξεφύτρωσε και η παρανοϊκη τρομοκρατική οργάνωση “Ισλαμικό Κράτος “. Η Συρία όμως είναι μια χώρα που βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, οπότε οι Δυτικοί με την κίνησή τους αυτή ήταν σαν να έριχναν το γάντι στα μούτρα του Πούτιν.
Ο Πούτιν απάντησε κυριολεκτικά με φωτιά και τσεκούρι. Θέλοντας να κόψει μια και καλή τα χέρια όσων αγγίζουν πάνω στα δικά του “παιχνίδια” (διότι παιχνίδια είναι οι χώρες και οι λαοί για τις μεγάλες δυνάμεις), εξόπλισε τη νόμιμη δικτατορική εξουσία του Άσαντ και του έδωσε το πράσινο φως να χτυπήσει αλύπητα, ακόμη και με χημικά όπλα.
Οι βόμβες πέφτουν πάνω σε σπίτια, πολυκατοικίες, πλατείες, σχολεία, νοσοκομεία. Χωρίς οίκτο, χωρίς έλεος. Μισό εκατομμύριο μέχρι τώρα οι νεκροί. Ανάμεσά τους 100 χιλιάδες άμαχοι και γύρω στα 35 χιλιάδες παιδιά. Πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν πρόσφυγες κι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι έμειναν εκεί και ζουν σε συνθήκες τρόμου και εξαθλίωσης. Κι όλα αυτά για μια διελκυστίνδα ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Για το τι συμβαίνει εκεί, για την απερίγραπτη καταστροφή, το θανατικό και τον ανείπωτο πόνο, όλες οι εμπλεκόμενες δυνάμεις είναι συνένοχοι. Οι ψυχοπαθείς τρομοκράτες του λεγόμενου “Ισλαμικού Κράτους”, που ηττήθηκαν εδώ και καιρό, υπήρξαν αναμφίβολα οι σκληρότεροι φονιάδες. Οι δεύτεροι χειρότεροι είναι το καθεστώς του Άσαντ και οι Ρώσοι προστάτες του.
Ο Πούτιν, σ ‘αυτόν τον πόλεμο, δεν έδειξε ίχνος ανθρώπινης συμπόνιας. Αντικρίζει καθημερινά τα άψυχα παιδικά σώματα με άδειο από αισθήματα βλέμμα, ψυχρός και κυνικός, με έναν απροκάλυπτο αμοραλισμό, που θυμίζει μονάρχες άλλων εποχών. Τότε που η εξουσία δεν είχε να λογοδοτήσει σε κανένα κι οι απλοί άνθρωποι ήταν ποσότητες αμελητέες.