«Μες στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί», λέει σε ένα ποίημα του ο Νίκος Καββαδίας. Έτσι ακριβώς, όπως και μέσα στα κούφια δήθεν πατριωτικά λόγια των γνωστών κύκλων εδώ στην Κύπρο, κρύβεται ο θανατηφόρος κόκκινος σκορπιός της διχοτόμησης.
Το έχω γράψει πολλές φορές ότι πολλοί (ίσως οι περισσότεροι) από εκείνους που απορρίπτουν a priori κάθε πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού και μιλούν για «αλλαγή στρατηγικής», στην πραγματικότητα θέλουν ο χρόνος να παγιώσει και να μονιμοποιήσει τελικά την διχοτόμηση της Κύπρου. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Όλα αυτά τα χρόνια 40 χρόνια, από τότε δηλαδή που οι ίδιοι αυτοί κήρυξαν τον … μαλακό ανένδοτο αγώνα του βολέματος και της μάσας, το δημόσιο σύνθημα ήταν «θα αγωνιζόμαστε για μια δίκαιη λύση, όσα χρόνια κι αν περάσουν» ενώ το … ιδιωτικό παρασύνθημα ήταν το «τζείνοι πο’ τζεί τζι εμείς πο’ δα τζι ο τοίχος μες στην μέσην».
Ξημέρωμα σήμερα της κυπριακής ανεξαρτησίας βλέπω μέσα στο Facebook την εισαγωγή σε ένα καινούριο βιβλίο του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού, με τίτλο «Κυπριακό, η Αιρετική Λύση». Στην εισαγωγή λοιπόν αυτή, ο αναγνώστης μαθαίνει ποια είναι η «αιρετική λύση» ή αλλιώς το «βελούδινο διαζύγιο» που εισηγείται ο συγγραφέας: πρόκειται για τη λύση ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ, στην Κύπρο, με τη δική μας υπογραφή και αναγνώριση, δύο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ κρατών, τα οποία όμως θα είναι υποχρεωμένα να συνεργάζονται στενά. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για εισήγηση ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ της Κύπρου υπό ένα μανδύα συνομοσπονδίας.
Ο συγγραφέας Σταύρος Λυγερός αναπτύσσει σχεδόν τις ίδιες θέσεις με αυτές που ακούμε συχνότατα στους λόγους των κυρίων Νικόλα Παπαδόπουλου, Γιαννάκη Ομήρου, Γιώργου Λιλλήκα (και των κομμάτων τους), απλά καταλήγει σε συγκεκριμένη και πλήρως αιτιολογημένη εισήγηση, σε αντίθεση με τους πιο πάνω κυρίους που δεν καταλήγουν πουθενά.
Ο κ. Λυγερός ξεκινά με την ανάγκη ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΜΑΣ, εξηγώντας γιατί πρέπει να γίνει αυτό και καταλήγει στην ξεκάθαρη και χωρίς περιστροφές εισήγηση που ο ίδιος πιστεύει ως τη μόνη ρεαλιστική λύση: τη λύση δύο ανεξάρτητων κρατών στην Κύπρο: δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας (την οποία πρέπει να προσέχουμε σαν τα μάτια μας, όπως λέει συχνά ο Νικόλας Παπαδόπουλος) στο νότο και δίπλα, στο βορρά, πάνω δηλαδή στην κατεχόμενη μας πατρίδα, το ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό κράτος.
H εισαγωγή στο διχοτομικό βιβλίο του κ. Λυγερού φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του γνωστού δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου ενώ στο Facebook η διχοτομική αυτή εισαγωγή φιλοξενείται από έναν χρήστη, που έχει ως φωτογραφία στο προφίλ του μια παλιά φωτό του Τάσσου και της Φωτεινής Παπαδοπούλου…
Παρά το δημοκρατικό μου ήθος, ομολογώ ότι με εξοργίζει το να ακούω Έλληνες να εισηγούνται διχοτόμηση της Κύπρου. Δεν ξέρω πώς να το διατυπώσω πιο μαλακά αλλά το θεωρώ προδοσία. Όπως και οι αρχαίοι Έλληνες, που θεωρούσαν ως ατιμωτική πράξη το να δώσεις «γην και ύδωρ» σε ένα άλλο κράτος, για να σε αφήσει ήσυχο. Διότι περί αυτού πρόκειται στη δική μας περίπτωση: να δώσουμε την Κερύνεια, το Βαρώσι, την Μόρφου, την Καρπασία, τη μισή Λευκωσία κτλ στην Τουρκία, για να μας αφήσει ήσυχους και να μην ανακατεύεται στο «δικό μας» κομμάτι…
Γιατί αναφέρω τους “Πορτοκαλί” στον τίτλο του άρθρου; Διότι νιώθω προδομένος και – ως αποελίστας κι εγώ- θέλω να τους περάσω αυτό το μήνυμα. Κάποιοι κάποτε διακήρυτταν μακροχρόνιους αγώνες, αφήνοντας την Τουρκία μέσα στο σπίτι μας, να το εκτουρκίζει. Όλα αυτά τα 40 χρόνια το κατεστημένο του “μακροχρόνιου” πέρασε μια μακροχρόνια καλοπέραση, καταβροχθίζοντας ότι μπορούσε να φαγωθεί. Σήμερα έρχονται να μας πουν ότι ο χρόνος (που οι ΙΔΙΟΙ ήθελαν να περνά) δημιούργησε τέτοια δεδομένα, που πλέον είναι καλύτερη η Διχοτόμηση. Εγώ λέω ότι από την αρχή είχαν τη διχοτόμηση στο νου τους, απλά δεν τολμούσαν να το πουν. Όπως οι περισσότεροι από αυτούς δεν τολμούν ούτε και σήμερα. Μόνο κάποιοι με το θάρρος ή το θράσος του κ. Λυγερού και κάποιοι που αναδημοσιεύουν τα γραφόμενά του και κάνουν … “like” στις απόψεις του.
Τα παιδιά του ΑΠΟΕΛ, που περήφανα, στον αγώνα με τον Ajax, σχημάτισαν το κορεό με την Κύπρο στη μέση μιας ελληνικής σημαίας, θέλουν στ’ αλήθεια την Κύπρο μας ελεύθερη και ΜΙΑ χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Κάποτε ωστόσο ξεκινήσαμε με το όραμα της Ένωσης και φτάσαμε τελικά στο σημείο να απορρίπτουμε a priori κάθε λύση στο Κυπριακό και να φλερτάρουμε με την ιδέα της Διχοτόμησης, με τη αναγνώριση δηλαδή ενός ανεξάρτητου τουρκοκυπριακού κράτους πάνω στην πατρίδα μας, που την πότισαν με το αίμα και τον ιδρώτα τους οι παππούδες μας κι υπήρξε ιστορικά για 4 χιλιάδες χρόνια γη ελληνική.