Το πρόσωπό της το χαράκωσε βαθιά ο χρόνος. Τα μάτια της κοιτάζουν μακριά σαν να κοιτάνε πέρα απ’ τις παραστάσεις των ανθρώπων. Σπάνια την έχω δει να χαμογελά από τότε… και τις σπάνιες εκείνες φορές ήταν το χαμόγελό της μισό, τσακισμένο, καθώς τ’ ανέβασε στα χείλη της από βαθύ πηγάδι θλίψης.
Έλα, βγάλε μας μια φωτογραφία με την αδερφή μας, λέει ο πεθερός μου. Στέκονται όλοι γύρω της. Είναι αμήχανοι οι τέσσερις μα εκείνη ήρεμη. Λες κι αξιώθηκε μια δύναμη απόκοσμη που την κρατούσε, μια πίστη ακράδαντη, χρόνια πελεκημένη από το πένθος. Όταν τελειώνουμε με τη φωτογραφία, ο πεθερός μου σκύβει και τη φιλά στο μέτωπο.
Η Θεώρα… Παραμονή δεκαπενταύγουστου του 2005, σε κείνο το μαύρο αεροπλάνο, έχασε την κόρη, τον γαμπρό και τρία εγγόνια. Δεν ξέρω αν έχει πια γι αυτήν καμία σημασία, όμως κανένας από τότε δεν της έχει πει ακόμα ποιοι φταίξανε που φόρεσε τα μαύρα και μέσα της κι απέξω κι ήπιε όλης της θάλασσας τ’ αλάτι.