Πόση φωτιά ξερνά του ανθρώπου το μίσος στη σαρκοβόρα του διαστροφή… Πώς του θανάτου γίνεται το είδωλο θρησκεία… Πού να ‘ναι, σκέφτομαι, η άκρη του κακού και πού τα πέρατα του πόνου…
Αργά τ’ απομεσήμερο, καθώς πατώ τα πόδια μου στα σιωπηλά νερά, τούτης εδώ της θάλασσας, που χρόνια τώρα κοίμισε στη λήθη της τις τρικυμίες, μου φαίνεται πως βλέπω στον ορίζοντα, πέρα στο βάθος της ανατολής, τις αστραπές και φέρνει ο αέρας τον αχό της τραμουντάνας μαζί με την απαίσια εκείνη οσμή, σαν απ’ το θειάφι του Εωσφόρου.
Κι όταν η νύχτα ξεδιπλώνει τα σεντόνια της καταλαγιάζοντας κάθε βουή, ένα μακρόσυρτο, κι αλλόκοτο και μέσα απ’ της απόγνωσης την άβυσσο φέρνει το κύμα μοιρολόι.
100 χιλιάδες οι νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες οι τραυματίες, πάνω από 2 εκατομμύρια οι πρόσφυγες, ένας στους τέσσερεις κατοίκους της χώρας έχει ξεσπιτωθεί. Σε ένα πόλεμο δίχως τέλος. Με τη διεθνή κοινότητα να δηλώνει ανήσυχη, αλλά να μην παρεμβαίνει για να σταματήσει την αιματοχυσία. Με τη Ρωσία να πουλά όπλα στον δικτάτορα και τη δύση να εξοπλίζει τους αντάρτες. Οι «λεπτές πολιτικές ισορροπίες» ανάμεσα στις υπερδυνάμεις αφήνουν να μαίνεται ασταμάτητα, για δύο ολόκληρα χρόνια τώρα, ένας από τους χειρότερους, πιο βάρβαρους κι απάνθρωπους πολέμους που έζησε ποτέ η ανθρωπότητα.
Στη Συρία, τη γειτονική μας χώρα, μόλις 100 χιλιόμετρα από την Κύπρο…
Ποτέ αυτή η κατάρα να μην έρθει ξανά στο δικό μας τόπο, όπως παλιά. Ποτέ αυτό το κακό να μην ξανάβρει εμάς και τα παιδιά μας. Κανένας δεν έχει χάρη μέσα στον πόλεμο και κανένας δεν έχει έλεος. Ο παραλογισμός του φανατισμού εξορίζει τη λογική κι ο άνθρωπος γίνεται κακό σκυλί που διψά για αίμα.
