Όταν με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου, ο παππούς είχε κιόλας φύγει. Δεν τον προλάβαινα πια. Κοίταξα απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Τα σύννεφα μαζεύονταν με μια ασυνήθιστη σπουδή… Όταν ξεκίνησα τ’ αμάξι, βαριές σταγόνες πάσκιζαν να μου τρυπήσουν το παρμπρίζ. Μας το ψιθύρισαν στην κλινική το ραντεβού. Κάπου εκεί ξημέρωμα τον άκουσαν στον ύπνο του να την φωνάζει. Είχε από χρόνια πριν φορέσει τ’ άσπρο της το νυφικό η… συνέχεια… ΕΚΕΙΝΗ

Εκείνο το βράδυ λοιπόν μια αστυνομική περίπολος έκανε έλεγχο στην κακόφημη πλατεία των Ηρώων της κυπριακής ελευθερίας, παρεμποδίζοντας την κίνηση. Κάποια στιγμή μπήκαν στην πλατεία με το αυτοκίνητό τους δυο νεαροί, θκυο κοπελλούθκια δηλαδή, 25 χρονών. Πάνω στην πλάκα ή πάνω στην κάβλα ο οδηγός κόρναρε στους αστυνομικούς για να αφήσουν ελεύθερη την κυκλοφορία. Γιατί να τους παίξουν την πουρού; Οι αστυνομικοί τα πήραν στο κρανίο. Πλησίασαν το αυτοκίνητο, ο… συνέχεια… ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΤΑ ΜΠΟΡΔΕΛΑ

Άνοιξη του 1982. Εκδρομή τελειόφοιτων του Γυμνασίου Στροβόλου (μετέπειτα Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού), στο Τρόοδος. Πριν από την επιστροφή, σταθμός για φαγητό στο «Κέντρον η Δροσερή Ποταμιά», στην Κακοπετριά, λίγο κάτω από τα «Πλατάνια». Πάνω το «κέντρον», κάτω το δροσερό ποτάμι και στην αυλή εμείς, το μπουλούκι των ερωτευμένων δεκαεφτάρηδων. Ήταν η εποχή που το ελληνικό τραγούδι και πολύ περισσότερο το λαϊκό, ήταν απολύτως ντεμοντέ. Οι Ολύμπιανς ήταν ήδη ξεπερασμένοι, ενώ… συνέχεια… ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ “ΔΡΟΣΕΡΗ ΠΟΤΑΜΙΑ”

Τα σπίτια τους ερείπια, οι ζωές τους ερείπια, τα όνειρά τους ερείπια.  Συρία, μια χώρα απέραντο νεκροταφείο. Διαμελισμένο κορμί στον κρατήρα της διεθνούς ρεαλπολιτίκ, κάτω απ’ τα παγερά βλέμματα των πολιτών της παγκοσμιοποίησης με τη μεταλλαγμένη συνείδηση. Αν τα παιδιά στο Χαλέπι φωνάξουν όλα μαζί, την ίδια στιγμή “βοήθεια!” η φωνή τους θα φτάσει ως εδώ. Θα μας χαλάσει ίσως για μια στιγμή την ηρεμία κι ευθύς καταπίνοντας το ηρεμιστικό του αμέτοχου και συνεπώς ακριμάτιστου, θα κοιτάξουμε πώς… συνέχεια… ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΝ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Ένας απέραντος υγρός τάφος η Μεσόγειος. Ανθρώπων που φεύγουν με την ψυχή στο στόμα, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες στα σαπιοκάραβα απατεώνων, που τους υπόσχονται μια καλύτερη μοίρα. Διωγμένοι από πολέμους, ανέχεια, πείνα. Αθύρματα της ματαιοδοξίας, της απληστίας, της ανοησίας των ηγετών τους. Τρεισήμισι χιλιάδες πνίγηκαν πέρσι. Αυτή μόνο την εβδομάδα, πνίγηκαν πάνω από χίλιοι. Από την άλλη, η “Ευρώπη των Λαών” χύνει κροκοδείλια δάκρυα, Στην πραγματικότητα φαίνεται να βλέπει αυτό το… συνέχεια… “ΨΥΧΕΣ ΣΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ…”

Μαζικές δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων επειδή δεν ασπάζονται τη θρησκεία τους. Φρικαλεότητες που δεν τις βάζει ο νους του ανθρώπου. Αιώνες πίσω από το σύγχρονο ανθρώπινο πολιτισμό. Το κτήνος του Ισλαμικού φανατισμού, με το αποκρουστικό πρόσωπο που παρουσιάζει αυτή τη στιγμή στο Ιράκ, δεν ξορκίζεται με προσευχές και δεν εξευμενίζεται με πολιτισμένους τρόπους. Πρέπει να χτυπηθεί πιο άγρια από ότι χτυπά το ίδιο, πρέπει να εξοντωθεί χωρίς οίκτο. Με πλήρη ισχύ… συνέχεια… ΝΑ ΚΤΥΠΗΘΕΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ, ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΘΕΙ ΤΩΡΑ…

Ήθελες τόσο πολύ ένα παιδί, ρε Μαρία… Ήθελες τόσο πολύ να ζήσεις… Όχι, δεν ήσουν η γκόμενα που την τρέχανε ξωπίσω τ’ αρσενικά… Μα ευλογήθηκες να βρεις τον άνθρωπό σου. Ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς τόσο πολύ. Και μέσα σ’ εκείνη τη μεγάλη ευτυχία να πεις «τώρα θα ζήσω κι εγώ, όπως μ’ αρέσει». Μα ήταν άδικη μαζί σου η ζωή, ρε Μαρία. Πολύ άδικη. Πρώτα με τη σκληρή δοκιμασία… συνέχεια… ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑ

  Δεν έχει χειρότερο κτήνος πάνω στον πλανήτη, από το άλλο εαυτό του ανθρώπου, από τον Φράνκεστάιν που τρώει σκοτάδι και ξερνά κόλαση μέσα στην άβυσσο της ψυχής μας. (Με αφορμή εικόνες φρίκης από πολέμους)