Δεν υπάρχει πραγματικός Έλληνας που δεν θα ανατρίχιαζε από συγκίνηση και δέος, βλέποντας ξανά μια αρχαία τραγωδία να ξετυλίγει την ελληνική γλώσσα και το ζωντανό στους αιώνες ελληνικό πνεύμα, μέσα στο βουβό εδώ και 41 χρόνια αρχαίο θέατρο της ελληνικής Σαλαμίνας. Δε θα μπορούσε να υπάρξει ισχυρότερο και πιο συγκλονιστικό μήνυμα από αυτό, ως τα πέρατα της οικουμένης, εναντίον της κατοχής και του εκτουρκισμού της πατρώας γης μας.

Παρόλ’ αυτά σήμερα διάβασα το πιο κάτω μήνυμα,  που αναφέρεται στις σκέψεις του ΘΟΚ να ανεβάσει την παράσταση του «Ιππόλυτου» στη Σαλαμίνα, ένα κείμενο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από το ΕΛΑΜ ή τη Χρυσή Αυγή:

“Ντροπή και Καταισχύνη για τους νεκρούς μας και για την Ιστορία μας. Η παράσταση είναι ένα από τα Μέτρα Εθελόδουλης υποταγής και αποδοχής των εγκλημάτων της κατοχής. Ένα βήμα προς τον εκτουρκισμό του νησιού και του πληθυσμού. Ας μη προφασίζονται πως είναι τάχα νίκη και επιστροφή. Είναι αθλιότης. Ας αντισταθούμε στην επέλαση του ολοκληρωτισμού. Ας είναι συνεχώς λεύτερη και σε εγρήγορση η ψυχή μας. Ας είναι σε εγρήγορση το Ελληνικό μας Πνεύμα, ας υπερασπιστούμε τον Πολιτισμό μας.”

Δυστυχώς όμως δεν το έγραψε ούτε το ΕΛΑΜ, ούτε η Χρυσή Αυγή αλλά η δρ. Ελένη Θεοχάρους, από τη μακρινή Ζιμπάμπουε στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

Είναι πάντως γνωστό ότι ο ναζισμός καθόρισε αυστηρές προδιαγραφές για την τέχνη, όταν κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930. Η τέχνη έπρεπε να υπηρετεί το έθνος και τις αρχές του ναζισμού. Η τότε παγκόσμια τάση στην τέχνη, ο Μοντερνισμός, λοιδορήθηκε και γελοιοποιήθηκε από τον Άντολφ Χίτλερ, ο οποίος την απαγόρευσε ονομάζοντάς την “Έκφυλη Τέχνη”. Αφήνω όμως τις ναζιστικές επιθέσεις εναντίον της τέχνης, που βρίσκονται ήδη καταχωρημένες στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας κι επιστρέφω στη σημερινή επίθεση της δρ. Ελένης Θεοχάρους εναντίον της θεατρικής τέχνης στην Κύπρο.

Η ευρωβουλευτής εκτοξεύει ένα σωρό κατάρες κι αφορισμούς, χωρίς να κάνει καθόλου τον κόπο να επιχειρηματολογήσει. Θεωρεί ότι τα πράγματα είναι όπως τα λέει, αφού έτσι πιστεύει η ίδια.  

Μιλά για καταισχύνη προς τους νεκρούς και την ιστορία μας. Αλλά οι ήρωές μας δεν θυσίασαν τη ζωή τους για τη διχοτόμηση! Ούτε για μείνει για πάντα μέσα στην πατρίδα μας η Τουρκία με το στρατό της! Είναι καπηλεία και συνεπώς ντροπή να επικαλούμαστε τους νεκρούς μας κάθε φορά που θέλουμε να σκοτώσουμε τις συνομιλίες και να διατηρήσουμε επ’ αόριστον την τουρκική κατοχή και τον ξεριζωμό σε τούτο τον τόπο!

Δεν έχω ακούσει ποτέ την κυρία Θεοχάρους να προτείνει μια εναλλακτική στρατηγική για τερματισμό της ήττας και της ντροπής που ονομάζεται τουρκική κατοχή. Αντίθετα ακούω από το στόμα της μόνο εύκολα κι ανέξοδα συνθήματα, που σκοτώνουν εν τη γενέση της κάθε ελπίδα για τερματισμό της κατοχής, αφού είναι μονίμως αντίθετη με την όποια πρωτοβουλία για λύση του Κυπριακού, πριν ακόμη δει, πριν ακόμη πλησιάσουμε καν σε κάποια ένδειξη για συμφωνία.

Λέει ότι η παράσταση στη Σαλαμίνα είναι βήμα για εκτουρκισμό της Κύπρου. Δηλαδή τόσα χρόνια δεν έχει δει τα άλματα εκτουρκισμού στα κατεχόμενα; Τη δημογραφική και πολιτισμική αλλοίωση; Δεν είδαμε ποτέ την κυρία Θεοχάρους να μάχεται για σύντομο τερματσμό του εκτουρκισμού. Μόνο θεωρίες, κούφια λόγια και συνθήματα ακούμε από το στόμα της. 

Η ευρωβουλευτής μιλά ακόμη και για επέλαση του ολοκληρωτισμού! Αλλά, όπως έγραψα και πιο πάνω, μόνο ο ολοκληρωτισμός είναι εκείνος που επιχείρησε ιστορικά να καθυποτάξει και να “εναρμονίσει” την τέχνη. Ενώ η ίδια προσπαθεί να καθυποτάξει την τέχνη, μιλά για ολοκληρωτισμό… Μα η τέχνη είναι ο ολοκληρωτισμός; Προφανώς η κ. Θεοχάρους, ακούγοντας διάφορες ψιλές ότι μπορεί να λυθεί το Κυπριακό, ενώ η ίδια βρίσκεται στην …Ζιμπάμπουε, τελεί υπό κράτος πανικού και σύγχυσης.

Ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο ποίημα του “Ελένη” μάς θυμίζει ανάμεσα σε άλλα και ένα στίχο από την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη: 

“Τεύκρος: Ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.”

Ο στίχος αυτός πρώτα πρώτα μας θυμίζει ότι την “Σαλαμίνα της Κύπρος” την έχτισε ο Τεύκρος, ο αδελφός του αδικοχαμένου στην Τροία Αίαντα, ο γιος του Τελαμώνα, βασιλιά της Σαλαμίνας (της Ελλάδος). Έφτασε εδώ διωγμένος από τον πατέρα του και έδωσε στη Σαλαμίνα το όνομα της δικής του πατρίδας.

Η Σαλαμίνα λοιπόν, κυρία Ελένη Θεοχάρους, είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Δεν είναι τούρκικη. Αν δεν θέλετε να μείνει τούρκικη για πάντα και να πληρώνουν τα παιδιά μας εισιτήριο στην τουρική κυβέρνηση για να επισκέπτονται την πόλη που έκτισαν οι Έλληνες πριν από 3500 χρόνια, κάντε κάτι για να λυθεί το Κυπριακό! Μην κάνετε ακριβώς το αντίθετο από αυτό! 

Ο ΘΟΚ με την παράστασή του επρόκειτο να ζωντανέψει ξανά το αρχαίο δράμα σε ένα χώρο που αντηχεί ακόμη τις αρχαίες φωνές, εκπέμπει ακόμη την ελληνική δημιουργική ενέργεια. Δεν υπάρχει γνήσιος Έλληνας που δεν θα ανατριχιάσει βλέποντας μια αρχαία ελληνική τραγωδία ξανά μέσα στο θέατρο της Σαλαμίνας. Εσείς όμως θέλετε να σκοτώσετε εν τη γενέση της κάθε ελπίδα. Αυτή τη φορά ο λαός θα σας κόψει τη φόρα. Διότι – αλήθεια- παραπήρατε φόρα, ξεπεράσατε τον εαυτό σας στον αρνητισμό και την καταστροφολογία και δυστυχώς για σας ο κόσμος θέλει μια Κύπρο καλύτερη από αυτήν που εσείς του σερβίρετε, στα μπαγιάτικα πιάτα του φόβου και του άκρατου συντηρητισμού σας. 

Σημείωση: 

Στην τραγωδία του “Ελένη” ο Ευριπίδης καταγγέλλει τις αυτοκαταστοφικές ψυχώσεις των Ελλήνων. Βασισμένος σε μια παλινωδία του Στησιχόρου, ο αρχαίος τραγικός προβάλλει μια άλλη εκδοχή του Τρωϊκού πολέμου: ότι η Ελένη ποτέ δεν πάτησε το πόδι της στην Τροία κι όμως οι Έλληνες πολιορκούσαν την πατρίδα του Πάρη για δέκα ολόκληρα χρόνια…

Ομοίως με τον Ευριπίδη κι ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, όντας διπλωμάτης καριέρας, είχε απαυδήσει με την αυτοκαταστροφική μανία μερίδας των Ελλήνων, να φτιάχνουν φαντάσματα και για τυρανιούνται μ’ αυτά, να φτιάχνουν εχθρούς και να στροβιλίζονται στο χάος, παλεύοντας μ’ αυτούς μες στο μυαλό τους, χάνοντας στο τέλος την αίσθηση του πραγματικού κινδύνου:

«…τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες σαν το σιτάρι,

κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη…»

Καθώς προχωρούν σε καλό κλίμα (μέχρι στιγμής) οι συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού, φαντάσματα και σκελετοί βγήκαν από τα σεντούκια τους και τρέχουν στους δρόμους. «Οι ξένοι βυσσοδομούν για να μας καταστρέψουν κι απεργάζονται λύση κομμένη – ραμένη στα μέτρα της Τουρκίας, οι δικοί μας οι πουλημένοι θα ξεπουλήσουν την πατρίδα όσο όσο» κι οι προφητείες – όπως πάντα- προβλέπουν καταστροφές και συντέλειες… Αρρωστημένες φαντασιώσεις, που εξάπτουν τα εθνικιστικά πάθη και καθιστούν ασύμμετρα επιθετικούς όσους καταλαμβάνονται από το δαίμονα του φανατισμού.

Αυτή τη φορά όμως ο κυπριακός λαός, στο σύνολό του, θα τους γυρίσει την πλάτη και θα σηκώσει την Κύπρο στους ώμους του, να την πάει μπροστά, είτε το θέλουν αυτοί είτε όχι.