Μετά το φιάσκο στην οικονομία, που αποκάλυψε τις φοβερές αδυναμίες της πολιτικής μας ηγεσίας να προβλέψει, να εκτιμήσει και να διαχειριστεί σωστά τα κρίσιμα ζητήματα του τόπου, εύλογες είναι οι ανησυχίες μήπως πάθουμε τα ίδια και χειρότερα με το Κυπριακό.

Υπάρχει εξάλλου και η προηγούμενη πικρή εμπειρία του 2004. Διότι και τότε οι ίδιες αδυναμίες της πολιτικής ηγεσίας, μάς οδήγησαν σε ένα σχέδιο λύσης του Κυπριακού (Ανάν) αποτέλεσμα κακής διαπραγμάτευσης, που κι αυτή (η κακή διαπραγμάτευση) ήταν το αποτέλεσμα του απίστευτου αλαλούμ και της έλλειψης σοβαρότητας που επικρατεί ως προς το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε και ως προς το πώς θα διασφαλίσουμε το μάξιμουμ από αυτά που είναι εφικτό να επιτύχουμε.

Στα εννιά χρόνια που πέρασαν από το 2004, το μόνο που πετύχαμε ήταν να καταστρέψουμε την οικονομία μας και φτάσουμε στο σημείο να ξεπουλάμε τις περιουσίες μας στα κατεχόμενα, σε τόσο ανησυχητικό βαθμό που – αν συνεχιστεί η εκκρεμότητα του κυπριακού για μερικά χρόνια ακόμη – δεν θα έχουμε πια έρεισμα στις συνομιλίες να ζητάμε επιστροφή των προσφύγων στις περιουσίες τους, διότι θα τις έχουν πουλήσει…

Ωστόσο είμαι πεπεισμένος –και το έχω γράψει πολλές φορές – ότι το τρένο της λύσης ξεκίνησε κι αυτή τη φορά θα φτάσει στο τέρμα, πολύ σύντομα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι επομένως κρίσιμοι οι επόμενοι μήνες της προετοιμασίας.

Πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους τι θέλουμε και πώς θα το επιτύχουμε αξιοποιώντας τα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα της περιοχής μας. Στη συνέχεια η πολιτική μας ηγεσία πρέπει να … υπερβάλει εαυτόν στις διαπραγματεύσεις και στους παρεμφερείς χειρισμούς, γιατί μόνο έτσι θα έχουμε ελπίδες να φτάσουμε στο τέρμα κερδισμένοι. Αν οι πολιτικοί μας ηγέτες συνεχίσουν με τα ίδια προηγούμενα μυαλά, να συναγωνίζονται και να πλειοδοτούν στα κούφια και άγονα ψευδοπατριωτικά συνθήματα, θα οδηγηθούμε σε μια λύση καταστροφική για τα συμφέροντά μας και οπωσδήποτε χειρότερη από τη λύση Ανάν.

Οι φοβικοί, που ξεκινούν να ανησυχούν κάθε φορά (μα κάθε φορά όμως εδώ και 40 χρόνια) που ξεκινά μια διαδικασία συνομιλιών, δεν προσφέρουν υπηρεσία στην πατρίδα. Την οδηγούν στην καταστροφή. Έχω εκφράσει πολλές φορές τις υποψίες μου ότι κάποιοι από αυτούς (εξαιρώ εκείνους που είναι απλά ανυποψίαστοι πατριώτες), δεν ανησυχούν μήπως μας επιβληθεί μια μη βιώσιμη λύση αλλά ανησυχούν μήπως η λύση επηρεάσει αρνητικά τα οικονομικά συμφέροντα του κατεστημένου.

Διότι είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο επωφελήθηκαν τα μάλα από τη μη λύση και την παράταση της εκκρεμότητας για 40 τόσα χρόνια από την εισβολή και 50 από την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την Κυπριακή Δημοκρατία.

Η διαφθορά και η διαπλοκή, αυτός ο καρκίνος που κατέφαγε το σώμα της Κύπρου, ήταν το τραγικό αποτέλεσμα της ασυδοσίας με την οποία λειτούργησαν τα συμφέροντα στο παρασκήνιο των πολιτικοοικονομικών πεπραγμένων του τόπου.

Για να το πω με απλά λόγια, κάποιοι είχαν πολύ πιο σοβαρούς οικονομικούς παρά … «εθνικούς» λόγους να αντιστρατεύονται κάθε νέα προσπάθεια για λύση του Κυπριακού.

Μ’ αυτό δεν αθωώνω την Τουρκία και ούτε ισχυρίζομαι ότι υπήρξε ειλικρινής όταν δήλωνε τα τελευταία δέκα χρόνια ότι επιθυμεί διακαώς μια δίκαη λύση. Αλλά η Τουρκία έτσι κι αλλιώς είχε βάλει σαν στόχο της τη διχοτόμηση της Κύπρου από τη δεκαετία του ’50 και από τότε προσπαθεί να την επιτύχει, ποντάροντας μόνιμα σ’ αυτούς εδώ στη δική μας πλευρά που αφήνουν το χρόνο να μας οδηγεί αργά και σταθερά στη μόνιμη και οριστική διχοτόμηση.

Είναι γεγονός πάντως ότι μέχρι στιγμής ο χρόνος δικαιώνει τις προσδοκίες της Τουρκίας, ότι τελικά θα καταφέρει να παραμείνει μόνιμα εδώ, με τον στρατό και τους εποίκους της, σε μια εξελικτική πορεία που σε βάθος χρόνου θα αλλοιώσει το δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού και θα το μετατρέψει σε τουρκικό.