Με αφορμή το κάλεσμα του κ. Λιλλήκα προς όσους είναι ενάντια στην Διζωνική Ομοσπονδία να ενώσουν τις δυνάμεις τους, νιώθω την ανάγκη να υπενθυμίσω κάτι που ο καθένας ας κρίνει αν είναι σχετικό ή άσχετο:  ότι αν η “ντε φάκτο” διχοτόμηση μονιμοποιηθεί σε “ντε γιούρε”, η μισή Κύπρος θα ανήκει κανονικότατα στην Τουρκία χωρίς περιστροφές ουσιαστικά και ιστορικά ανώφελες.

Επομένως όσοι Ελληνοκύπριοι πιστεύουν κατά βάθος ότι αυτή η προδοτική λύση μάς βολεύει, απλά σκέφτονται ακριβώς όπως ο προδότης, σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό ορισμό του όρου “προδοσία”: να δώσουμε δηλαδή “γην και ύδωρ” στον εχθρό, το βόρειο μέρος της Κύπρου, για να μας αφήσει ήσυχους κι ανενόχλητους στο νότιο. Ήσυχους όμως κι ανενόχλητους για ποιο πράγμα; Για να συνεχίσει το κατεστημένο “να τρώει τζαι να σπάζει” πάνω στην καμπούρα μας ανενόχλητα; Και για πόσο θα το αντέξουμε ακόμη;

Η Κύπρος κατάντησε ντε φάκτο διχοτομημένη και χρεοκοπημένη επειδή μυαλά σαν αυτά που πιστεύουν στη διχοτόμηση (όχι μόνο μετά την εισβολή αλλά και πριν από αυτή…) έστησαν και συντήρησαν το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, που εκμεταλλεύτηκε και καταπρόδωσε αυτό τον αφελή λαό, πίνοντας του κυριολεκτικά το αίμα, σαν ο πιο αδίστακτος βρικόλακας. Σαν ένας γοητευτικός και πειστικός στα λόγια κόμης Δράκουλας, που δεν διστάζει να εκμεταλλευθεί τον πατριωτισμό, τον πόνο και την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ιδίου και των … συνδαιτυμόνων του.

Όσοι εξακολουθούν ακόμη και σήμερα, έπειτα από 40 χρόνια κατοχής της μισής πατρίδας μας από τον τουρκικό στρατό, με όλες τις συνέπειες του γεωγραφικού αλλά και ψυχολογικού διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων, να λένε στο λαό ότι υπάρχει άλλη λύση καλύτερη από τη Διζωνική Ομοσπονδία (που διαπραγματευόμαστε στις συνομιλίες εδώ και 37 χρόνια), απλά τον κοροϊδεύουν. Στόχος τους είναι η διχοτόμηση, το “τζείνοι ποτζεί τζι εμείς ποδά” που ασύστολα και απερίφραστα υποστηρίζουν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με τον στενό τους κύκλο, το να έχουμε δηλαδή δύο χώρες σε ένα μικρό νησί, η μια από τις οποίες θα ανήκει οριστικά πια στην Τουρκία…

Η Διζωνική Ομοσπονδία είναι μια ύστατη, έντιμη προσπάθεια που πρέπει να γίνει για να ελευθερώσουμε επιτέλους την πατρίδα μας από την Τουρκία. Μιλάμε για ένα κράτος με δύο πολιτείες, αλλά με ΜΙΑ κυβέρνηση που θα είναι πάνω από τις δύο τοπικές κυβερνήσεις. Η Κύπρος θα είναι ΜΙΑ χώρα από τον Απόστολο Ανδρέα ως τον Ακάμα.

Αντίθετα, διχοτόμηση σημαίνει την οριστική παράδοση της μισής Κύπρου στην Τουρκία, με όλους τους κινδύνους πλήρους τουρκοποίησης του νησιού σε κατοπινό στάδιο (με την ανεξέλεγκτη πλέον κάθοδο εποίκων), μια συμφορά που θα την υποφέρουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή και 50 χρόνια μετά την πρώτη διχοτόμηση του 1964, με τα αμέτρητα διχοτομικά δεδομένα στην καθημερινή ζωή των Κυπρίων και με τους πρόσφυγες να ξεπουλάνε τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή μέσα στην κρίση, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολιτικός που να μην αντιλαμβάνεται ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από τη διχοτόμηση.

Απλοί άνθρωποι μπορεί, μέσα στην πολιτική τους άγνοια ή αφέλεια, να πιστεύουν σε δυνατότητες που στην πραγματικότητα δεν υφίστανται μέσα στη παγερή πολιτική των συμφερόντων των ισχυρών της γης. Οι απλοί άνθρωποι ακούνε τους πολιτικούς και δυστυχώς πάντα πιο δημοφιλείς είναι οι πολιτικοί εκείνοι που λένε “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, παρά εκείνοι που εξηγούν τις πικρές αλήθειες. Όμως το ψέμα δεν οδηγεί πουθενά. Κάποτε φτάνει η στιγμή που η αλήθεια το ξεγυμνώνει.

Στην περίπτωση της Κύπρου ήδη φτάσαμε σε ένα σημείο που είναι πολύ αργά, διότι η κατάσταση δεν είναι πλέον αναστρέψιμη, στο βαθμό που ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Αντί ωστόσο εκείνοι που υποστήριζαν τότε την καταστροφική πολιτική του “μακροχρόνιου αγώνα” να ζητήσουν συγνώμη από τον κυπριακό λαό για την ταλαιπωρία που υπέστη από τη μη λύση για σχεδόν μισό αιώνα τώρα και για το ότι δεν κατάφεραν να τερματιστεί η τουρκική κατοχή, συνεχίζουν απτόητοι και προκλητικοί να επικαλούνται τα ίδια επιχειρήματα και τις ίδιες μπανάλ διατυπώσεις, που χρησιμοποιούσαν και πριν από 40 χρόνια, λες και τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε, λες και η πολιτική της άρνησης έχει απελευθερώσει έστω και ένα εκατοστό κατεχόμενης γης ή έχει διώξει έστω και ένα Τούρκο στρατιώτη από την Κύπρο.

Το Φθινόπωρο αρχίζει μια νέα προσπάθεια για λύση του κυπριακού και πρέπει αυτή τη φορά να οδηγήσει στη λύση, που θα δώσει στην πατρίδα μας το όραμα και την προοπτική για ένα νέο ξεκίνημα με οικονομική ανάπτυξη και γρήγορη έξοδο από την κρίση. Παρά την άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε, τα γεωπολιτικά δεδομένα της περιοχής είναι αυτή τη στιγμή ευνοϊκά για μας και πρέπει να τα αξιοποιήσουμε με πραγματική βούληση για λύση, ώστε η λύση αυτή να είναι προς όφελος ολόκληρου του κυπριακού λαού.

Οι διχοτομιστές μπορεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους αν θέλουν κι αν τα βρουν με το διαμοιρασμό στις θέσεις και στα αρχηγιλίκια, αλλά ο πατριώτης Κύπριος που τους πήρε πια χαμπάρι, αυτή τη φορά θα τους απομονώσει, διότι είδε κι έπαθε πολλά και ήρθε πια ο καιρός να τους στείλει από εκεί που ήρθαν.