Ο Κάρτερ, οι καμπάνες και τα φαντάσματα του Βαρωσιού…

10:44 PM | |

Jimmy Carter 2Τις τελευταίες ημέρες βλέπω να γράφεται εδώ κι εκεί η γνωστή ιστορία του 1976, για τις καμπάνες που χτυπήσαμε σε Κύπρο και Ελλάδα, με την εκλογή του τότε πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζίμμι Κάρτερ. Θα ήθελα να λοιπόν να εξηγήσω τι ακριβώς έγινε, για να μάθουν κι οι νεότεροι την πρώτη μεγάλη μας πολιτική αρλούμπα μετά την τουρκική εισβολή. 

Ο Κάρτερ στην προεκλογική του εκστρατεία εξέφραζε έντονα θέσεις υπέρ του δικαίου της Κύπρου και υποσχόταν να βοηθήσει για τη λύση μόλις εκλεγεί στην προεδρία των ΗΠΑ. Προφανώς ήθελε και τις ψήφους των Ελληνοαμερικανών. Όταν εξελέγη λοιπόν, το 1976, μέχρι και τις καμπάνες των εκκλησιών χτυπήσαμε από τη χαρά μας. Σήμερα θυμόμαστε εκείνες τις κωδωνοκρουσίες με απογοήτευση. Γιατί όμως;

Διότι ξεχνάμε ότι ο Κάρτερ κράτησε το λόγο του. Προσπάθησε όντως να βοηθήσει στη λύση του Κυπριακού προβλήματος, στέλνοντάς μας, το 1978, πλαίσιο λύσης που έμεινε γνωστό ως “Αμερικανο-βρετανικο-καναδικό Σχέδιο” ή αλλιώς ως “Δυτικό Πλαίσιο”. Δεν επρόκειτο για την τελική μορφή λύσης, αλλά για ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διεξάγονταν συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Μάλιστα, για να δημιουργηθεί θετικό κλίμα, έπρεπε η Τουρκία να επιστρέψει στους Ελληνοκύπριους, ΠΡΙΝ από την έναρξη των συνομιλιών, την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου και το Κάτω Βαρώσι.

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ 1978

Στο χάρτη αυτό φαίνεται το τμήμα της Αμμοχώστου που προτάθηκε να επιστραφεί, πριν από την έναρξη των συνομιλιών για το “Δυτικό Πλαίσιο Λύσης”, τότε το 1978.

Η Τουρκία ήταν υποχρεωμένη τότε να κάνει αυτή την κίνηση, τόσο για την Αμμόχωστο όσο και για τη λύση γενικότερα, διότι βρισκόταν σε δύσκολη θέση κι έπρεπε οπωσδήποτε να … απενοχοποιηθεί. Το αμερικανικό κογκρέσο είχε απαγορεύσει στην αμερικανική κυβέρνηση να πωλεί όπλα στην χώρα που εισέβαλε και κατείχε παράνομα το 40% του κυπριακού εδάφους.

Ενώ λοιπόν το ζητούμενο ήταν να συνεργαστεί η Τουρκία δίνοντας το Βαρώσι, πρόλαβε ο Σπύρος Κυπριανού και απέρριψε τις συνομιλίες! Προσοχή: τις συνομιλίες, όχι την τελική λύση! Διότι, όπως κάνουν και σήμερα οι πολιτικοί του κληρονόμοι, φοβόταν ότι θα του γελάσουν οι Αμερικάνοι και οι Εγγλέζοι… 

Μια ζωή σε τούτο τον τόπο φοβόμαστε για το τι θα μας κάνουν και παθαίνουμε από το κεφάλι μας ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ από αυτά που φοβόμασταν. Έτσι λοιπόν ο Σπύρος Κυπριανού πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων μια μοναδική ευκαιρία για επιστροφή της Αμμοχώστου – ανεξάρτητα από το αν θα έφταναν ή όχι οι συνομιλίες σε λύση. Θυμίζω ότι μιλάμε για το 1978, μόλις δηλαδή 4 χρόνια μετά την εισβολή, τότε που η πόλη δεν είχε ακόμη εποικιστεί από νυφίτσες, φίδια και φαντάσματα… 

Φυσικά ο Ντενκτάς, που ήταν δέκα φορές πιο αλεπού από τον Κυπριανού, μόλις απορρίψαμε την πρόταση για την Αμμόχωστο, την απέρριψε κι εκείνος, ώστε να φύγει από το τραπέζι και να μην μας παρουσιαστεί ξανά στο μέλλον. Όπως και έγινε βέβαια. Σε κανένα από τα επόμενα τρία σχέδια λύσης δεν παρουσιάστηκε ξανά η ευκαιρία επιστροφής της Αμμοχώστου πριν από τις συνομιλίες, για δημιουργία καλού κλίματος.

Για να αιτιολογηθεί η τεράστια εκείνη πολιτική ηλιθιότητα, βρέθηκαν οι γνωστές φτηνές και ανόητες δικαιολογίες των φοβικών. Τα ίδια κούφια επιχειρήματα και κάλπικα συνθήματα που μας λένε μέχρι σήμερα, 40 χρόνια μετά… Κατά τα άλλα γράφουμε και λέμε μέχρι σήμερα ότι άδικα χτυπήσαμε τις καμπάνες για τον Κάρτερ, διότι δεν έκανε τίποτα για την Κύπρο… 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *