Αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις για το Κυπριακό, υπό το φως της άτυπης Πενταμερούς. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Για να λυθεί, η Τουρκία πρέπει να πάρει ανταλλάγματα. Όχι στην Κύπρο, γιατί εδώ πια κάνουν κουμάντο οι Αμερικάνοι, οι οποίοι λαμβάνουν πρωτίστως υπόψη τα συμφέρονται και του Ισραήλ, που δεν θέλει να ελέγχει την Κύπρο η Τουρκία, με οποιοδήποτε τρόπο.
Η Τουρκία γυρεύει να πάρει γεωπολιτικά ανταλλάγματα και να ξεκολλήσει η ενταξιακή της διαδικασία στην ΕΕ. Είναι πολύ πιθανόν αυτά τα ανταλλάγματα να τα πάρει, εφόσον συναινέσει στους όρους που θα της βάλουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, ανάμεσα στους οποίους θα είναι και η λύση του Κυπριακού.
Σε προηγούμενες συγκυρίες, όπως π.χ. το 1978 ή το 1983 ή το 1993 ή το 2004 η Τουρκία πήρε ό,τι ήθελε τότε, χωρίς να κάνει απολύτως καμία υποχώρηση στο Κυπριακό. Διότι οι ηγέτες μας, κατώτεροι των περιστάσεων, δεν έκαναν τους επιδέξιους χειρισμούς που έπρεπε να γίνονταν τότε, ώστε να υποχρεωθεί η Τουρκία είτε να δώσει είτε να μείνει εκτεθειμένη.
Μόνο πήρε η Τουρκία και συνεχίζει να κρατά τη μισή μας πατρίδα μισό αιώνα, από το 1974, τηρώντας μάλιστα τώρα την πιο προκλητική και αδιάλλακτη στάση, την αξίωση δηλαδή για δύο χωριστά κράτη, έπειτα από τους τραγικούς χειρισμούς του Νίκου Αναστασιάδη το 2014 και το 2017, που ήταν τόσο τραγικοί, ώστε τελικά τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα ευχαρίστησαν την Τουρκία για την «καλή της θέληση» και την «θετική της στάση».
Βασικά από το 1964 μέχρι σήμερα η πολιτική μας ηγεσία, ακούσια (ή εκούσια μήπως;) εξυπηρέτησε τα διχοτομικά σχέδια της Άγκυρας, με τον καλύτερο τρόπο. Αν τα καταφέρει κι αυτή τη φορά να πετύχει η Τουρκία ό,τι επιδιώκει σε γεωπολιτικής φύσεως ρόλο, χωρίς να κάνει πάλι καμία υποχώρηση στην Κύπρο, θα είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας
