Νύχτα, όπως τους αλουπούς – που λέμε στην Κύπρο- πήγαν και κατεδάφισαν αυτό το υπέροχο κτίριο. Αυτό το σπίτι, με την αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική, από τα ελάχιστα που παρέμειναν να θυμίζουν τη Λευκωσία μιας άλλης εποχής. Να θυμίζουν την ιστορική μας υπόσταση και συνέχεια σ’ αυτό τον τόπο.
ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΤΕ ΜΑΣ! Νύχτα, όπως τους αλουπούς – που λέμε στην Κύπρο- πήγαν και κατεδάφισαν αυτό το υπέροχο κτίριο. Αυτό το σπίτι, με την αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική, από τα ελάχιστα που παρέμειναν να θυμίζουν τη Λευκωσία μιας άλλης εποχής. Να θυμίζουν την ιστορική μας υπόσταση και συνέχεια σ’ αυτό τον τόπο. Για το πολιτισμικό αυτό έγκλημα για άλλη μια φορά δεν φταίει κανένας. Ο ΕΟΑ Λευκωσίας λέει ότι την ευθύνη για τα διατάγματα διατήρησης έχει η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση λέει ότι ήταν δουλειά του Δήμου Λευκωσίας, πριν, να κηρύξει το σπίτι προς διατήρηση και μετά να έρθει η κυβέρνηση να το κηρύξει διατηρητέο. Το παιχνίδι της κολοκυθιάς, σε μια χώρα στην οποία δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει ηγεσία. Δεν είναι κανένας εκεί την ώρα που πρέπει, για να κάνει τα πράγματα σωστά κι έρχονται όλοι μετά, εκ των υστέρων να βγάλει ο καθένας την ουρά του απέξω. Ένας άλλο κτίριο που έπρεπε να είχε κηρυχθεί διατηρητέο, αλλά πρόκειται να κατεδαφιστεί σύντομα και αυτό, είναι το πολυώροφο κτίριο του πάλαι ποτέ Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Δασκάλων, στη λεωφόρο Μακαρίου, δίπλα από το Lecafé, για όσους θυμούνται εκείνη την πολυσύχναστη λεωφόρο, σε μια άλλη Λευκωσία πριν την πεθάνουν οι αρμόδιοι αυτής της χώρας. Το Συνεργατικό Ταμιευτήριο των Δασκάλων ιδρύθηκε το 1936 και ήταν η ΥΓΙΕΣΤΑΤΗ τράπεζα των δασκάλων της Κύπρου. Ταμιευτήριο εύρωστο, δυναμικό, δεν έβγαλε ποτέ καμία βρώμα για παρατυπίες, για ρεμούλες, για διασπάθιση ή κατάχρηση χρήματος, για ρουσφέτια, για όλα εκείνα που γίνονταν σε άλλα συνεργατικά ιδρύματα, μέσα στα οποία μπήκαν μέσα τα κόμματα και τα κατέστρεψαν. Στη συνέχεια βέβαια η κυβέρνηση και η βουλή αυτής της χώρας, οι εξουσίες δηλαδή που ασκούνταν από τα κόμματα που διέφθειραν και κατάστρεψαν τον Συνεργατισμό, αποφάσισαν ότι έπρεπε όλα τα συνεργατικά ιδρύματα να ενωθούν σε ένα. Καλά και κακά, διεφθαρμένα και τίμια, άρρωστα και υγιέστατα, όλα τα μήλα, σάπια και γερά, στην ίδια σακούλα. Στο επόμενο στάδιο, όπως ήταν επόμενο, έκλεισαν τον Συνεργατισμό με την πρόφαση ότι δεν σύμφερε η αναχρηματοδότηση για τη σωτηρία του. Για το υγιέστατο Ταμιευτήριο Δασκάλων αποφάσισαν ότι χρειαζόταν αναχρηματοδότηση 1.7 εκατομμύρια. Λεφτά τα οποία, κατά την κρίση της κυβέρνησης, δεν υπήρχαν. Οι δάσκαλοι είπαν θα τα δώσουμε εμείς αυτά τα λεφτά, για να σώσουμε την τράπεζά μας. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη είπε όχι και σε μία νύχτα κατέσχε όλη την περιουσία του Ταμιευτηρίου. Ρωτήστε όσοι ενδιαφέρεστε, πόσα πουλήθηκαν μετά τα ακίνητα του Ταμιευτηρίου. Ρωτήστε πόσα πουλήθηκε αυτό το κτίριο, που πάνε να γκρεμίσουν και κρύβονται ο ένας πίσω από τον άλλο και όλοι πίσω από τις διαδικασίες. Ρωτήστε και ίσως καταλάβετε γιατί, αντί να κλείσουν μόνο εκείνα τα συνεργατικά ιδρύματα που ήταν χρεοκοπημένα, έκλεισαν ολόκληρο τον Συνεργατισμό και δήμευσαν τις περιουσίες και των υγιών συνεργατικών ιδρυμάτων, όπως το Ταμιευτήριο των Δασκάλων. Για μένα αυτό που έγινε τότε ήταν ένα εγκλήμα για το οποίο – όπως πάντα στην Κύπρο, δεν τιμωρήθηκε κανένας. Όπως έγκλημα θα είναι επίσης αν αφήσουν να κατεδαφιστεί και αυτό το κτίριο, που κτίστηκε το 1968 και αποτελεί μια υπέροχη αρχιτεκτονική έκφραση του κινήματος του μοντερνισμού στην Κύπρο. Όμως, όλοι τώρα, στην κρίσιμη στιγμή, κάνουν την πάπια, «παίζουν πελλόν». Να αφήσουν το κτίριο να κατεδαφιστεί για να έρθουν μετά να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα, λέγοντας ότι αυτό που έγινε είναι λυπηρό. Λυπηρό είναι που οι Κύπριοι είμαστε ένας λαός που τα ανέχεται όλα. Αυτό είναι το πιο λυπηρό και αποκαρδιωτικό από όλα.
Για το πολιτισμικό αυτό έγκλημα για άλλη μια φορά δεν φταίει κανένας. Ο ΕΟΑ Λευκωσίας λέει ότι την ευθύνη για τα διατάγματα διατήρησης έχει η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση λέει ότι ήταν δουλειά του Δήμου Λευκωσίας, πριν, να κηρύξει το σπίτι προς διατήρηση και μετά να έρθει η κυβέρνηση να το κηρύξει διατηρητέο. Το παιχνίδι της κολοκυθιάς, σε μια χώρα στην οποία δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει ηγεσία. Δεν είναι κανένας εκεί την ώρα που πρέπει, για να κάνει τα πράγματα σωστά κι έρχονται όλοι μετά, εκ των υστέρων να βγάλει ο καθένας την ουρά του απέξω. Ένας άλλο κτίριο που έπρεπε να είχε κηρυχθεί διατηρητέο, αλλά πρόκειται να κατεδαφιστεί σύντομα και αυτό, είναι το πολυώροφο κτίριο του πάλαι ποτέ Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Δασκάλων, στη λεωφόρο Μακαρίου, δίπλα από το Lecafé, για όσους θυμούνται εκείνη την πολυσύχναστη λεωφόρο, σε μια άλλη Λευκωσία πριν την πεθάνουν οι αρμόδιοι αυτής της χώρας.
Το Συνεργατικό Ταμιευτήριο των Δασκάλων ιδρύθηκε το 1936 και ήταν η ΥΓΙΕΣΤΑΤΗ τράπεζα των δασκάλων της Κύπρου. Ταμιευτήριο εύρωστο, δυναμικό, δεν έβγαλε ποτέ καμία βρώμα για παρατυπίες, για ρεμούλες, για διασπάθιση ή κατάχρηση χρήματος, για ρουσφέτια, για όλα εκείνα που γίνονταν σε άλλα συνεργατικά ιδρύματα, μέσα στα οποία μπήκαν μέσα τα κόμματα και τα κατέστρεψαν. Στη συνέχεια βέβαια η κυβέρνηση και η βουλή αυτής της χώρας, οι εξουσίες δηλαδή που ασκούνταν από τα κόμματα που διέφθειραν και κατάστρεψαν τον Συνεργατισμό, αποφάσισαν ότι έπρεπε όλα τα συνεργατικά ιδρύματα να ενωθούν σε ένα. Καλά και κακά, διεφθαρμένα και τίμια, άρρωστα και υγιέστατα, όλα τα μήλα, σάπια και γερά, στην ίδια σακούλα. Στο επόμενο στάδιο, όπως ήταν επόμενο, έκλεισαν τον Συνεργατισμό με την πρόφαση ότι δεν σύμφερε η αναχρηματοδότηση για τη σωτηρία του.
Για το υγιέστατο Ταμιευτήριο Δασκάλων αποφάσισαν ότι χρειαζόταν αναχρηματοδότηση 1.7 εκατομμύρια. Λεφτά τα οποία, κατά την κρίση της κυβέρνησης, δεν υπήρχαν. Οι δάσκαλοι είπαν θα τα δώσουμε εμείς αυτά τα λεφτά, για να σώσουμε την τράπεζά μας. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη είπε όχι και σε μία νύχτα κατέσχε όλη την περιουσία του Ταμιευτηρίου. Ρωτήστε όσοι ενδιαφέρεστε, πόσα πουλήθηκαν μετά τα ακίνητα του Ταμιευτηρίου. Ρωτήστε πόσα πουλήθηκε αυτό το κτίριο, που πάνε να γκρεμίσουν και κρύβονται ο ένας πίσω από τον άλλο και όλοι πίσω από τις διαδικασίες. Ρωτήστε και ίσως καταλάβετε γιατί, αντί να κλείσουν μόνο εκείνα τα συνεργατικά ιδρύματα που ήταν χρεοκοπημένα, έκλεισαν ολόκληρο τον Συνεργατισμό και δήμευσαν τις περιουσίες και των υγιών συνεργατικών ιδρυμάτων, όπως το Ταμιευτήριο των Δασκάλων.
Για μένα αυτό που έγινε τότε ήταν ένα εγκλήμα για το οποίο – όπως πάντα στην Κύπρο, δεν τιμωρήθηκε κανένας. Όπως έγκλημα θα είναι επίσης αν αφήσουν να κατεδαφιστεί και αυτό το κτίριο, που κτίστηκε το 1968 και αποτελεί μια υπέροχη αρχιτεκτονική έκφραση του κινήματος του μοντερνισμού στην Κύπρο. Όμως, όλοι τώρα, στην κρίσιμη στιγμή, κάνουν την πάπια, «παίζουν πελλόν». Να αφήσουν το κτίριο να κατεδαφιστεί για να έρθουν μετά να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα, λέγοντας ότι αυτό που έγινε είναι λυπηρό. Λυπηρό είναι που οι Κύπριοι είμαστε ένας λαός που τα ανέχεται όλα. Αυτό είναι το πιο λυπηρό και αποκαρδιωτικό από όλα.
