Είδα πρωί πρωί στο ίντερνετ φωτογραφίες των Νικόλα Παπαδόπουλου και Μαρίνου Σιζόπουλου, σε μια (οικτρά αποτυχημένη) εκδήλωση διαμαρτυρίας που συνδιοργάνωσαν μαζί με το ΕΛΑΜ εναντίον της παράστασης της “Αντιγόνης” στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας. Ξανά βέβαια (κι όπως πάντα δηλαδή) στην ίδια ακριβώς συχνότητα με το ντενκτασικό κατεστημένο και τους Γκρίζους Λύκους στα κατεχόμενα, που ήταν επίσης σφόδρα εναντίον της παράστασης.
Αναλογίστηκα πόσα χρόνια τώρα ακούω και βλέπω όλους εκείνους, τους μονίμως ανησυχούντες, να εξεγείρονται, να ολοφύρονται, να “νεκαλιούνται” κάθε φορά που υπάρχει μια υποψία, μια απειροελάχιστη πιθανότητα να φτάσουμε επιτέλους σε λύση. Πόσες αιτιάσεις έχουμε ακούσει, πόσες τερατολογίες, πόσα ψέματα και διαστρεβλώσεις για οτιδήποτε αφορά τη διαδικασία των συνομιλιών και πόσες εντέλει φορές δικαιώθηκε η ρήση του Σάμουελ Τζόνσον περί “πατριωτισμού” και μασκαράδων.
Έπειτα θυμήθηκα τι πέτυχαν οι ίδιοι με τούτη ακριβώς την πολιτική τους όταν κυβέρνησαν αυτό τον τόπο: Ότι, με αυτά τα μυαλά, μας οδήγησαν ακριβώς στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ευαγγελίζονται. Αντί δηλαδή να κινήσουν γη και ουρανό για την απελευθέρωση της Κύπρου και για να επιτευχθεί εκείνη η (πάντα αόριστη) καλύτερη λύση, που υποτίθεται ότι θέλουν, άφησαν την Τουρκία να παγιώνει ανενόχλητη τη διχοτόμηση.Δεν έπεισαν ποτέ και κανένα στη διεθνή κοινότητα ότι επεδίωκαν με ειλικρίνεια τη λύση του Κυπριακού. Αλλά το χειρότερο είναι ότι (σε αντίθεση με τα όσα διακηρύσσουν) απέτυχαν να εκθέσουν την κατοχική Τουρκία και πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο: να απενοχοποιήσουν την Τουρκία, να αναβαθμίσουν το ψευδοκράτος της στην Κύπρο και να εκθέσουν εμάς (τα θύματα δηλαδή) σαν τους φταίχτες της όλης υπόθεσης.
Κι ύστερα αναρωτήθηκα ποια επιτέλους είναι η σοβαρή πρότασή τους για απελευθέρωση της Κύπρου. Απάντηση; ΚΑΜΙΑ! Αοριστολογίες και πολιτικάντικες αρλούμπες. “Νέα στρατηγική”, “να καταγγείλουμε την Τουρκία για εισβολή και κατοχή”, “να περιμένουμε την καλύτερη συγκυρία στο (ακαθόριστο) μέλλον”. Ό,τι έλεγαν δηλαδή και τον καιρό που κυβερνούσαν και τα έκαναν μαντάρα. Διότι την Τουρκία έχει 42 ολόκληρα χρόνια που την καταγγέλλουμε. Την κατείγγειλαν όλοι οι πρόεδροι που μας κυβέρνησαν κι ανάμεσά τους οι Μακάριος, Κυπριανού και Παπαδόπουλος, οι οποίοι στο τέλος ήταν αυτοί που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία…
Όχι λοιπόν, η χτεσινή τους (αποτυχημένη) διαμαρτυρία δεν ήταν μια ειλικρινής αντικατοχική εκδήλωση. Ήταν άλλη μια πολιτική παγαποντιά. Διότι, όσο κι αν προσβάλλονται όταν τους λες ότι δεν θέλουν λύση, όσο κι αν ωρύονται όταν τους λες ότι θέλουν τη διχοτόμηση (όπως και οι αντίστοιχοί τους στα κατεχόμενα και στην Τουρκία), η αλήθεια είναι μία: ότι εδώ και 42 χρόνια πολεμούν με λύσα κάθε πρωτοβουλία για λύση ενώ δεν έχουν (και δεν εφάρμοσαν όταν κυβερνούσαν) καμία απολύτως πολιτική για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της Κύπρου από την Τουρκία. Απλά εξυπηρετούν (άθελά τους ή όχι) την πολιτική που θέλει την Κύπρο μοιρασμένη και την Τουρκία να συνεχίζει να την τουρκεύει.