Το άρθρο αυτό το έγραψα τον Αύγουστο του 2012, δηλαδή 6 μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2013 και τη μεγάλη οικονομική κρίση του ιδίου έτους. Από τότε μέχρι σήμερα έγραψα δεκάδες άρθρα για τον καρκίνο της διαφθοράς που κατατρώει ο σώμα της Κύπρου, αλλά το συμπέρασμα είναι πως “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”.
«Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν». (Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο με το ήθος αυτών που την κυβερνούν). Ισοκράτης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κύπρου είναι η ραγδαίως εξαπλούμενη διαφθορά του πολιτικοοικονομικού συστήματος της χώρας. Είναι ο καλπάζων καρκίνος που την οδηγεί στο θάνατο.
Η άνευ προηγουμένου κρίση της κυπριακής οικονομίας αλλά κι αυτό ακόμη το Κυπριακό ζήτημα (που άλυτο μέχρι σήμερα έχει εξυπηρετήσει πολλά συμφέροντα) έχουν να κάνουν με τη βαθιά διαφθορά και σαπίλα της «καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων».
Έχουν φαγωθεί δισεκατομμύρια ευρώ στη διαπλοκή και στη μίζα και φτάσαμε σήμερα στο εξευτελιστικό σημείο να πρέπει να τρέξουμε τις ζωές μας δεκαετίες πίσω, έχοντας χάσει πολλά απ’ όσα κερδίσαμε μέσα από κοινωνικούς αγώνες κι ως αποτέλεσμα της εξέλιξης κι αναβάθμισης της κυπριακής κοινωνίας.
Κάποιοι τα φάγανε όλα κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Αντίθετα θα ‘λεγα πως, η πολυχρησία αυτής της φράσης, αμβλύνει την πραγματική εικόνα. Αυτό που έχει συμβεί στην Κύπρο λέγεται διαφορετικά “πλιάτσικο”. Τα έχουν «ξύσει» όλα και είναι κρίμα όχι μόνο για εμάς αλλά πιο πολύ για τα παιδιά μας, που θα τα βρουν τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα στο ξεκίνημα της δικής τους προσωπικής, οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής.
Στην Κύπρο μάλιστα δεν ισχύει καν το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Διότι στην Ελλάδα μπορεί μεγάλες μάζες του απλού κόσμου να ευνοήθηκαν από τις αλόγιστες κοινωνικές παροχές που δόθηκαν από ανεύθυνους ηγέτες με εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας, αλλά στην Κύπρο δεν τα έφαγε ο απλός πολίτης. Τα φάγανε εκείνοι που είχαν την εξουσία και την ευθύνη να προστατεύουν τα συμφέροντα του απλού πολίτη.
Στη φράση του Ισοκράτη «το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» μπορεί να δοθεί η ερμηνεία ότι «οι εξουσιάζοντες αντανακλούν το ήθος των εξουσιαζομένων που τους εκλέγουν», όμως κατά τη γνώμη μου ο αρχαίος ρήτορας ήθελε να πει ακριβώς το αντίθετο: ότι το ήθος της κοινωνίας τελικά ομοιούται του ήθους των αρχόντων της. Αν οι άρχοντες είναι διεφθαρμένοι, γίνονται για το λαό το κακό παράδειγμα και το ήθος αμβλύνεται γενικότερα.
Γιαυτό λέω πως η Κύπρος χρειάζεται έναν εμπνευσμένο ηγέτη με πυγμή και όραμα κι οπωσδήποτε τίμιο, υπηρέτη του ήθους. Έναν ηγέτη που να τον ενδιαφέρει η Κύπρος και όχι οι επόμενες εκλογές. Να τα βάλει με τα συμφέροντα και να τα τσακίσει. Στον πόλεμο που θα δεχτεί, να έχει τα κότσια και το πείσμα να αναδειχτεί νικητής. Να πορευτεί αλώβητος μέσα από την πυρωμένη λάβα που θα ξεράσει το διεφθερμένο κατεστημένο και να φτάσει μέχρι την καρδιά του τέρατος για να την τρυπήσει με το δόρυ της αρετής.
Η Κύπρος δυστυχώς δεν αντέχει άλλο. Έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Δεν θέλω να υποδείξω αν υπάρχει και ποιος μπορεί να είναι, από τους τρεις υποψήφιους για την προεδρία, ο καταλληλότερος. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του σημειώματός μου. Λέω όμως ότι η Κύπρος δεν χρειάζεται πρόεδρο με … προηγούμενα. Χρειάζεται έναν πρόεδρο, γνήσια και αληθινά αδιάφθορο.