Η σημειολογία του να ζητάς από έναν θεωρητικό της λύσης δύο κρατών να σου προλογίσει το βιβλίο που έγραψες για το Κυπριακό.
Τον Μάρτιο του 2022, έγινε στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας η παρουσίαση του βιβλίου «Οι γεωπολιτικές πραγματικότητες στα σχέδια λύσης του Κυπριακού (1948-1978)», που έγραψε ο εικονιζόμενος υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης. Δίπλα του είναι ο Υφυπουργός Παιδείας της Ελλάδας, νομικός και ακαδημαϊκός Άγγελος Συρίγος, ο οποίος έγραψε τον πρόλογο στο βιβλίο του κ. Χριστοδουλίδη.
Ο κ. Συρίγος, την 1η Απριλίου 2014, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», πρότεινε τη διχοτόμηση της Κύπρου σε δύο χωριστά, ανεξάρτητα κράτη, ενταγμένα και τα δύο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για την θέση στην οποία επιμένουν πλέον ανυποχώρητα οι Τούρκοι, από το 2017, μετά το ναυάγιο στο Κραν-Μοντανά. Ο κ. Συρίγος την υποστήριξε με επιχειρήματα τρία χρόνια πριν από τους Τούρκους.
Είκοσι μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2016, ο κ. Συρίγος προσκλήθηκε και μίλησε στο μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου, αφήνοντας και πάλι αιχμές υπέρ της λύσης της διχοτόμησης. Μάλιστα, ολόκληρη την ομιλία του καθηγητή την ανάρτησε στα κοινωνικά δίκτυα ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Λίγα χρόνια αργότερα ο κ. Χριστοδουλίδης, όντας Υπουργός Εξωτερικών, ζήτησε από τον διχοτομικό καθηγητή να του γράψει τον πρόλογο σε βιβλίο του για το Κυπριακό.
Πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει πολιτικά ένα τέτοιο «ξέπλυμα» του κ. Συρίγου, έπειτα από μια συνέντευξη που προκάλεσε σάλο; Θέλουμε δηλαδή και παπά να μας το πει ότι προφανώς οι κύριοι Χριστοδουλίδης και Παπαδόπουλος συμφωνούν μαζί του;
Λίγους μήνες προηγουμένως, ο Ελλαδίτης ακαδημαϊκός Νίκος Σταματάκης, έγραψε πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Μάλιστα αυτός έγραψε το εξής προφητικό:
«…σε τελική ανάλυση το μεγάλο μας όπλο θα είναι να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, την κατάλληλη στιγμή, αποδεχόμενοι την ιδέα των δύο ξεχωριστών κρατών».
Αυτό, σύμφωνα με τον Σταματάκη θα εξόργιζε την Τουρκία, ή οποία -κατά τη θεωρία των διχοτομικών- δε θέλει διχοτόμηση.
Συνδυάστε τώρα μεταξύ τους κάποια γεγονότα:
- Τον ισχυρισμό του Ανδρέα Μαυρογιάννη ότι στο Μοντ Πελεράν το Κυπριακό ήταν σε τροχιά λύσης, αλλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και στενότατος συνεργάτης του Προέδρου, Νίκος Χριστοδουλίδης, «παρέσυρε» τον κ. Αναστασιάδη να φύγουν, με διάφορες προφάσεις.
- Τους ισχυρισμούς των Μακάριου Δρουσιώτη και Τουμάζου Τσελεπή ότι ο πρωτοσύμβουλος του κ. Αναστασιάδη, Νίκος Χριστοδουλίδης, ασκούσε διαρκώς απορριπτική πίεση πάνω στον πρόεδρο.
- Τον ισχυρισμό, που απορρίπτει ο πρόεδρος Αναστασιάδης αλλά ακούστηκε από πολλούς, ότι φύγαμε από το Κραν-Μοντανά ουσιαστικά πριν τελειώσει η διαπραγμάτευση και ότι βολιδοσκοπήσαμε για λύση δύο κρατών. Όπως δηλαδή είχε γράψει δύο χρόνια προηγουμένως στο άρθρο του ο κ. Σταματάκης. Αυτό ισχυρίζεται και ο Τούρκος ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου, ο οποίος από τότε επιμένει στη λύση δύο κρατών, κόντρα στην πρόβλεψη των καθηγητών Συρίγου και Σταματάκη ότι οι Τούρκοι θα συγχυστούν μόλις τους πούμε να πάμε σε αυτή τη λύση.
- Τον συμβολισμό της κίνησης του κ. Χριστοδουλίδη να ζητήσει από τον διχοτομικό καθηγητή κ. Συρίγο να του προλογίσει βιβλίο για το Κυπριακό.
Τον Δεκέμβρη του 1956, ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας, Σελάλ Μπαϊγιάρ, διακήρυξε στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση ότι η Άγκυρα δεν πρόκειται να δεχτεί τίποτε λιγότερο από τη διχοτόμηση της Κύπρου, με διαμελισμό της από τη μέση. Ωστόσο η διχοτομική σχολή σκέψης υπήρχε επίσης στην Ελλάδα και στην Κύπρο ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, αν όχι και πιο πριν.
Ο ούτω καλούμενος «Μακροχρόνιος Αγώνας», που ουσιαστικά βοήθησε την Τουρκία να εμπεδώσει τη διχοτόμηση στη ψυχολογία των Κυπρίων, εδώ και 48 χρόνια, ήταν έμπνευση του διπλωμάτη Μιχάλη Δούντα, που υπηρέτησε ως πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο μετά την τουρκική εισβολή. Ο Δούντας στην πραγματικότητα ήταν διχοτομικός. Το δήθεν «πατριωτικό» αφήγημα για δικαίωση του κυπριακού ελληνισμού σε βάθος χρόνου, με τα αξέχαστα συνθήματα «δεν ξεχνώ», «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» και «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», ήταν τελικά μια διχοτομική απάτη, ένα παραμύθι που αποκοίμιζε για δεκαετίες τους Ελληνοκύπριους και ιδιαίτερα τους εκτοπισμένους, που τα έχασαν όλα, για να φτάσουμε έπειτα από μισό αιώνα στην τραγική απάθεια απέναντι στην ιδέα της διχοτόμησης.
Όμως οι πολιτικάντηδες, οι καθηγητάδες, οι δημοσιογράφοι και γενικά το βολεμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της διχοτόμησης, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι θα δώσουμε στην Τουρκία κράτος πάνω στην Κύπρο, θα μας δώσει πίσω έδαφος και όλα μετά θα είναι μια χαρά, ξεκινούν από ένα κραυγαλέο οξύμωρο: Δεν έχουν εμπιστοσύνη στους Τουρκοκύπριους, να συγκυβερνούμε μαζί την κοινή μας πατρίδα, αλλά έχουν εμπιστοσύνη στην Τουρκία ότι θα κάτσει φρόνιμη στην μισή Κύπρο, που θα της δώσουν για αντάλλαγμα και δε θα μας ενοχλήσει ποτέ ξανά στην δική μας μισή.
Αλλά αυτό που θα κάνει η Τουρκία, με τη λύση των δύο ανεξάρτητων κρατών, είναι αυτό που έχει ήδη πει: Θα αναπτύξει το δικό της (ανεξάρτητο και αναγνωρισμένο) κράτος, με τη στήριξη της τεράστιας τουρκικής αγοράς, ώστε να το καταστήσει οικονομική οντότητα πολύ πιο εύρωστη από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ήδη χτίζει εδώ και χρόνια τις υποδομές. Ποιος Κύπριος επιχειρηματίας (ξενοδόχος, έμπορος, γεωργός κτλ) θα μπορέσει να ανταγωνιστεί σε τιμές και ποιότητα παραγωγής τον αντίστοιχο Τούρκο, που έχει τις επιχειρήσεις του σε μια τεράστια χώρα όπως η Τουρκία; Ήδη από τώρα χιλιάδες Ελληνοκύπριοι ψωνίζουν από τα κατεχόμενα.
Συναφώς, με την οικονομική ανάπτυξη, θα έρθει και η αύξηση του πληθυσμού, όχι με φτωχά μπουλούκια από την Ανατολία αλλά με ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό, που θα έρθει στον βορρά για να δουλέψει. Με πολύ πιθανό τον κίνδυνο το τουρκικό κράτος να ξεπεράσει σε πληθυσμό το δικό μας.
Την ζωή των ανθρώπων σε μια χώρα δεν τη διαμορφώνουν ούτε οι συμφωνίες, ούτε οι νόμοι, ούτε οι περιορισμοί τύπου «κλείστε τα οδοφράγματα». Την ορίζουν και την καθορίζουν οι ανάγκες των ανθρώπων, η βασικότερη από τις οποίες είναι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Άλλωστε κάπως έτσι πούλησαν οι δικοί μας την Αμμόχωστο, το 1978, για να μην επηρεαστεί η ανάπτυξη που ξεκίνησε στη Λεμεσό (και αργότερα στην Πάφο) μετά το 1974. Αλλά επειδή «Karma is a bitch», αν οι Τούρκοι ανοίξουν το Βαρώσι για την πάρτη τους και την δική τους ξεχωριστή οικονομία, τα πράγματα για τη Λεμεσό και την Πάφο θα είναι πολύ χειρότερα από ότι αν το ανοίγαμε το Βαρώσι εμείς, πάνω σε ένα ενιαία σχεδιασμένο τουριστικό masterplan.
Οι πολιτικά ρηχοί, αφελείς και κοντόφθαλμοι διχοτομικοί, με τη λανθασμένη τους κρίση, μας οδηγούν σε ένα αβέβαιο μέλλον. Με ορατό τον κίνδυνο από αφέντες στον τόπο μας να γίνουμε τσιράκια, είτε των Τούρκων που θα μας αγοράσουν είτε άλλων ξένων μεγιστάνων που θα φέρουμε εμείς απ’ εδώ να μας αγοράσουν, για να μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία μέσα στο δικό μας το νησί. Αυτό το νόημα είχε η δραματική προειδοποίηση του Γλαύκου Κληρίδη και πολλών άλλων συνετών ανθρώπων, που έβλεπαν εδώ και χρόνια πού μας οδηγεί η πολιτική αυταπάτη των διχοτομικών.
Όλα αυτά θα πρέπει επιτέλους να μας προβληματίσουν και να μας συνετίσουν, έστω και την τελευταία στιγμή. Να μη δώσουμε την εξουσία σε εκείνους που θα μας οδηγήσουν στη διχοτόμηση. Υπάρχει ελπίδα ακόμη να λυθεί το Κυπριακό, χωρίς να μας ελέγχει η Τουρκία, όπως μας εκφοβίζουν οι διχοτομικοί. Πέρα από το διεθνές δίκαιο, υπάρχουν και ισχυρά γεωπολιτικά συμφέροντα που δεν θέλουν να ελέγχει η Τουρκία την Κύπρο. Δε θα το αναλύσω σε αυτό εδώ το άρθρο, αλλά ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει την Τουρκία να ελέγχει μια χώρα μέλος της, ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Ισραηλινοί αλλά ούτε και οι Άραβες. Αν θελήσουμε πραγματικά να λύσουμε το Κυπριακό, έχουμε τη δύναμη να πετύχουμε οπωσδήποτε κάτι πολύ καλύτερο από την καταστροφική διχοτόμηση.
Μην ακούτε το άλλο μεγάλο παραμύθι για τους προέδρους της λύσης που δεν κατάφεραν να το λύσουν. Ναι είχαμε προέδρους που ήθελαν λύση, αλλά οι κέρβεροι της διχοτόμησης ήταν πάντα εκεί. Με τον «ρυθμιστικό» τους ρόλο, το δηλητήριο, τις κουτοπόνηρες μεθοδεύσεις, τη συστηματική υπονόμευση κάθε πρωτοβουλίας, δεν άφησαν κανέναν πρόεδρο να προχωρήσει αποφασιστικά, την κρίσιμη στιγμή, είτε για να λύσει το Κυπριακό είτε για να αφήσει πραγματικά εκτεθειμένη την Τουρκία, η οποία επίσης επιδιώκει τη διχοτόμηση και το λέει ξεκάθαρα.
Υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον σε τούτο τον τόπο, φτάνει να λειτουργήσουμε σοβαρά, υπεύθυνα, συνετά και έξυπνα. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη, στον Νίκο Χριστοδουλίδη και στους συνοδοιπόρους του, Ν. Παπαδόπουλο, Μ. Σιζόπουλο, Μ. Καρογιάν, Ελ. Θεοχάρους, τους κυνηγούς, και τους κουρεμένους των αξιογράφων και της Λαϊκής να μας κυβερνήσουν, στα επόμενα κρίσιμα χρόνια. Αν, ωστόσο, η απόφασή της πλειοψηφίας είναι να εμπιστευτεί σ’ αυτούς το μέλλον και τη μοίρα μας σε τούτο τον τόπο, σεβαστή η απόφαση. Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία και τη μοίρα που του αξίζει.
Υ.Γ.: Πολύ πρόσφατα ο προσφιλής στους κυρίους Χριστοδουλίδη και Παπαδόπουλο κ. Συρίγος ξεσήκωσε και πάλι σάλο στην Ελλάδα και στην ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, όταν δήλωσε ότι η Τουρκία πρέπει οπωσδήποτε να πάρει τα αμερικανικά F16, σε μια περίοδο που το Κογκρέσο αντιστέκεται σθεναρά σε κάτι τέτοιο.