Άρθρο του Γιώργου Κασκάνη – από την εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ
Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά μας αιφνιδίασαν. Κοιταζόμασταν απορημένοι και οργισμένοι. Με μια αδυναμία χειρισμού της κατάστασης. Μα πώς είναι δυνατόν; Ποιοι είναι αυτοί που με τόση ευκολία σπιλώνουν ανθρώπους που δεν γνωρίζουν; Και, μάλιστα, με μια συνειδητή διαστρέβλωση στοιχείων και πληροφοριών; Αναπάντητα, για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα ερωτήματα αυτά. Μέχρι που σιγά-σιγά αρχίσαμε να μαθαίνουμε. Όταν μάθαμε πως το προεκλογικό ταμείο του πρωταγωνιστή αυτής της κατάστασης λάμβανε χρηματικές εισφορές από ξένες εταιρείες.
Όταν είδαμε «αγωνιστές» να μπαίνουν φυλακή για μίζες. Όταν μάθαμε και γι’ άλλους «αγωνιστές» που κατέληξαν στο κελί για φοροδιαφυγή και ετοιμάζονται και για ένα δεύτερο ημίχρονο για χρηματισμό από επιχειρηματίες. Όταν ακούσαμε για αμνήστευση εκατομμυρίων. Όταν πληροφορηθήκαμε για διαφημιστικές εταιρείες που, με ευνοϊκό τρόπο, «τα έπαιρναν» από το κράτος. Και πολλά άλλα, μικρά και μεγάλα, που αφορούσαν κατά κύριο λόγο τους κατήγορους της θλιβερής εκείνης περιόδου της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας».
Τότε συνειδητοποιήσαμε πως εξ ιδίων κρίνουν κάποιοι τα αλλότρια. Πως όλα εκείνα που μας αιφνιδίασαν και μας εξόργισαν σε αυτούς ήταν γνωστά και από άλλες ιστορικές περιόδους. Και η ευκολία με την οποία έστηναν στο απόσπασμα ανθρώπους πήγαζε από τη δική τους εμπειρία συμμετοχής σε τέτοιου είδους συναλλαγές. Το ψέμα όμως έχει πάντα κοντά ποδάρια. Κι όταν πια οι πολυτελείς επαύλεις που κτίσαμε ήταν τόσο αόρατες όσο η αντίληψη περί δημοκρατίας που είχαν οι κατήγοροί μας, αντιληφθήκαμε πως και αυτό ένα παιχνίδι ήταν για να κρύψουν ορισμένοι την παταγώδη αποτυχία τους και να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο που έπεισαν να τους ακολουθήσει.
Πέρασε από τότε μια δεκαετία και βάλε. Μόνο που κάποιοι επιμένουν να επιστρέφουν στις βρόμικες εκείνες συνταγές του παρελθόντος. Όπως έκανε τις προάλλες η ΕΔΕΚ με τη νεοσυσταθείσα «Ομάδα Κύπρος». Στα ερωτήματα που θέτει δεν αναμένει απαντήσεις. Ούτε και θα ικανοποιηθεί με τα όποια στοιχεία θα της δοθούν. Στόχος είναι -όπως ήταν πάντα- η σπίλωση ανθρώπων και η δημιουργία αμφιβολιών έναντι της αντίθετης άποψης. Αυτής που, όπως φαίνεται, δεν μπορούν κάποιοι να αντιμετωπίσουν στο πλαίσιο ενός πολιτισμένου και δημοκρατικού διαλόγου επιχειρημάτων και γι’ αυτό καταφεύγουν σε μεθόδους άλλες. Κανένας ο οποίος αισθάνεται ισχυρός στην άποψη που εκφράζει δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους παιχνίδια.
Γι’ αυτό… βρέστε κάτι άλλο, παιδιά. Ο κόσμος τα έχει ζήσει όλα αυτά, έχει παρασυρθεί και το κατάλαβε, είδε από αλλού να ξεφυτρώνουν οι χρηματισμοί και σήμερα απαιτεί περισσότερη πολιτική και λιγότερη «περιρρέουσα»…