ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

4:05 PM | |

ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ζωγραφίζει στο τζάμι

η ώχρα
του λαμπτήρα νατρίου

στον δρόμο

τον υγρό ψυχισμό μου.

Μια σταγόνα

ολισθαίνει και μ’ έλκει

διαρκώς προς τα κάτω.

Δεν μπορώ να φρενάρω κι ένα

δαίδαλο σχήμα,

της βροχής ακουαρέλα,

σαν χοάνη με πίνει.

Κι όλο σκέφτομαι εσένα

καθώς λιώνω και φεύγω

στου νερού την πορεία.

AVALANCHE

A sodium-vapor light ushers in,

Dark yellow ochre casting on the windowpane,

Athwart

My liquid soul.

I succumb to the avalanche of a

Raindrop’s endless free fall.

I can’t escape,

Engulfed by the

Daedalian form of this

Aquarelle rainfall,

Guzzling like a funnel.

And all I can think of

Is you,

As I melt,

As I slip away

To the raindrop’s

Avalanche.

ACUARELA DE LA LLUVIA

Mientras una pálida luz de sodio

entra por la ventana,

la farola con la lluvia,

pinta en el cristal,

con el color del ocre,

mi psique mojada.

Una gota se desliza hacia abajo

y me arrastra

interminablemente con ella.

Estoy encerrado

en esta extraña forma,

esta grotesca acuarela de lluvia,

que engulle mi ser

como un embudo.

Y solo pienso en ti

mientras me derrito y fluyo

en el curso del agua.

YAĞMURUN SULUBOYU

Soluk sodyum ışığı camdan yayılırken, sokak lambası ve yağmur ıslak ruhumu aşı boyasına boyuyor.

Aşağıya doğru kayan bir damla beni onunla birlikte boşluğa çekiyor.

Şimdi bu tuhaf şekil içinde, beni bir huni gibi yutan bu grotesk sulu boya yağmurun içine hapsoldum.

Ve sadece seni düşünüyorum, artık eriyip gittiğimde, suyun akışında.

AQUARELLE DE LA PLUIE

Alors qu’une pâle lumière

de sodium traverse la fenêtre,

le réverbère et la pluie peignent avec

la couleur de l’ocre sur le verre,

ma psyché humide.

Une goutte glissant vers le bas,

elle m’entraîne avec elle dans le vide.

Maintenant je suis prisonnier

de cette forme étrange,

de cette grotesque aquarelle de pluie,

qui m’avale comme un entonnoir.

Et je ne pense qu’à toi

alors que je fond et que je pars, avec l’eau.

ACQUERELLO DELLA PIOGGIA

Mentre la pallida luce al sodio

passa attraverso la finestra,

il lampione insieme alla pioggia

dipinge sul vetro,

con il colore dell’ocra,

la mia psiche bagnata.

Una goccia che scivola giù,

mi trascina con sé nel vuoto.

Ora sono intrappolato in questa forma strana,

questo grottesco acquarello di pioggia,

che mi inghiotte come un imbuto.

E penso solo a te,

mentre mi sciolgo e scorro,

nel corso dell’acqua.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *