Κάθε φορά που ακούω δηλώσεις από το ΑΚΕΛ και άλλα αριστερά ή …αριστερίζοντα κόμματα ή πρόσωπα εναντίον των αποκρατικοποιήσεων, σκέφτομαι πόσο τραγικά έχει απολέσει την ταυτότητά της η αριστερά, για να μην πω το χειρότερο: πόσο ψευδεπίγραφη έχει καταντήσει η ιδεολογική ταυτότητα του «αριστερού» στη σύγχρονη κοινωνία, σε διεθνές επίπεδο και ειδικότερα στην Κύπρο, η οποία βιώνει αυτό τον καιρό τις τραγικές συνέπειες της διαφθοράς του ξοφλημένου πια πολιτικοοικονομικού της συστήματος.
Πώς είναι δυνατόν ένα αριστερό κόμμα να επιμένει ότι πρέπει ο εργαζόμενος να πληρώνει αιματηρές φορολογίες από το υστέρημά του, μέσα σε συνθήκες σκληρής οικονομικής κρίσης, για να χρηματοδοτεί τη λειτουργία μιας τεράστιας και σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικής κρατικής μηχανής (δημόσιας υπηρεσίας, ημικρατικών οργανισμών και δήμων), που έχει αποτύχει να ανταποδώσει στον πολίτη αυτά που της προσφέρει;
Πόσο «ανανεωτικό κόμμα εργαζόμενου λαού» μπορεί να είναι ένα κόμμα που προσπαθεί να συντηρήσει το υφιστάμενο αποτυχημένο, αδηφάγο σύστημα, φορτώνοντας το λογαριασμό στην τσέπη του κάθε φτωχού ανθρώπου; Όταν μάλιστα και ο τελευταίος πολίτης ξέρει πολύ καλά ότι αυτή την κρατική μηχανή την έχουν εκμεταλλευτεί με ανόσιο τρόπο ΟΛΑ τα κόμματα (του ΑΚΕΛ περιλαμβανομένου) για να διορίσουν αναξιοκρατικά τους δικούς τους, με σκοπό να ικανοποιήσουν και να αυξήσουν την κομματική τους … πελατεία;
Θα πουν βέβαια ότι εναντιώνονται στην αποκρατικοποίηση των επικερδών ημικρατικών οργανισμών… Δηλαδή ποιων; Εκείνων που μας έχουν φορτώσει εξοντωτικούς λογαριασμούς για να παρουσιάζονται κερδοφόροι; Ή εκείνων στους οποίους γίνονται τώρα έρευνες κατά πόσον υπήρξαν σκάνδαλα, όπως αυτά που καταγγέλλουν ακόμα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς; Ξεχάσαμε μήπως ότι και οι Κυπριακές Αερογραμμές ήταν κάποτε επικερδείς και τώρα που φαλίρισαν κανένας δεν τις αγοράζει αλλά πληρώνουμε τις ζημιές εμείς ΔΙΠΛΑ, δηλαδή και σαν πελάτες και σαν φορολογούμενοι;
Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πιο … αριστερό από την αριστερά της Κύπρου, θα ήθελα να εισηγηθώ στο ΑΚΕΛ και σε όσους άλλους θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, να αποκηρύξουν τον αποτυχημένο κρατισμό και να αναλάβουν να διεκπεραιώσουν την σωστή τους αποστολή, που είναι:
Να διεκδικήσουν υπέρ του πολίτη, μέσα και έξω από τη βουλή, μια εργατική νομοθεσία «σιδεροκέφαλη», που να προστατεύει και να διασφαλίζει πλήρως και με με πολλούς τρόπους τα δικαιώματα των εργαζομένων, δημοσίων και ιδιωτικών (απολαβές, συνθήκες εργασίες, ωράριο, ωφελήματα κτλ κτλ), ώστε από τη μια η παραγωγικότητα να αυξηθεί και το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών να αναβαθμιστεί κι από την άλλη ο εργαζόμενος να απολαμβάνει πλήρως των δικαιωμάτων αλλά και της πλήρους προστασίας αυτών των δικαιωμάτων, είτε εργάζεται στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα και όχι να συνεχίζεται το φαινόμενο των προνομιούχων (κυβερνητικών) και μη προνομιούχων (ιδιωτικών) υπαλλήλων.
Να πολεμήσει ώστε τα έσοδα του κράτους θα διατίθενται σε κοινωνικές παροχές, ιδιαίτερα και πρωτίστως προς τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού αλλά και γενικότερα για το καλό του κοινωνικού συνόλου και όχι να αναλώνονται για τη λειτουργία μιας υπερμεγέθους και μη παραγωγικής κρατικής μηχανής.
Αυτός θα πρέπει να είναι, στη σύγχρονη κοινωνία, ο ρόλος της αριστεράς και όχι να συμπεριφέρεται σαν η νέα «αντίδραση» στην εξέλιξη των πραγμάτων, σε μια προσπάθειά της να συντηρήσει αποτυχημένα κοινωνικοοικονομικά πρότυπα άλλων εποχών.