ΟΠΟΥ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ

12:51 PM | |

Την παράσταση του ΘΟΚ, που απαγόρευσαν οι δημοτικές αρχές και το σεπτόν ιερατείον της Σωτήρας Αμμοχώστου, την είδα πριν κανένα μήνα στη Λευκωσία και μου άρεσαν τόσο η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, ιδιαίτερα του Ανδρέα Τσέλεπου. Για το έργο αυτό καθεαυτό έκανα τις πιο κάτω σκέψεις:

Δεν ξέρω αν ο βραβευμένος Άγγλος συγγραφέας Mike Bartlett έδωσε τον τίτλο «COCK» (ψωλή, φαλλός) για πλάκα ή για να προκαλέσει, αλλά η πολυεπίπεδη (εσωτερική και εξωτερική) σύγκρουση, που παράγει την αγχωμένη κωμωδία του έργου, παραπέμπει στη διαιώνια ισχύ του φαλλού, από την αρχέγονη απροκάλυπτη λατρεία του υπό την επίφαση της γονιμότητας μέχρι τη σύγχρονη περιρρέουσα ενοχή της χριστιανικής και της μουσουλμανικής σεμνοτυφίας.  

Στο έργο έχουμε ένα γκέι ζευγάρι, την σχέση του οποίου εμβολίζει ο απροσδόκητος έρωτας του ενός από τους δύο, του John,  για μια γυναίκα. Όσο αδιανόητο είναι για τη γυναίκα αυτή να δεχτεί ότι αντίζηλός της στον έρωτα είναι ένας άλλος άντρας, άλλο τόσο αδιανόητο είναι για τον σύντροφο του John να δεχτεί ότι μπήκε ανάμεσα σε εκείνον και τον αγαπημένο του μια γυναίκα. Μάλιστα, στην προσπάθειά που καταβάλλει προκειμένου ο σύντροφός του να «συνέλθει» από την «τρέλα» και να επιστρέψει στην ομαλή τους συμβίωση, επιστρατεύει και τον πατέρα του, ο οποίος προσπαθεί να πείσει τον John ότι παρασύρεται από έναν πρόσκαιρο ενθουσιασμό.

Μέσα στην αναποφασιστικότητα και τις παλινωδίες του John, που βασανίζουν όχι μόνο τον άντρα και τη γυναίκα που τον διεκδικούν αλλά πολύ περισσότερο τον ίδιο τον εαυτό του, διάβασα το μήνυμα ότι ο άνθρωπος αυτοπαγιδεύεται και παιδεύεται μέσα στο κουτί όπου ο ίδιος έχει κλείσει τον εαυτό του. Ένα κουτί με κολλημένες πάνω του ταμπέλες και οδηγίες χρήσης. Αν συμπεριφερθεί διαφορετικά από τις «οδηγίες χρήσης» του, επέρχεται ανισορροπία στη σχέση με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό του και για να κάνω τα γραφόμενά μου πιο λιανά, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την «ταμπέλα» και τις «οδηγίες χρήσης» που βάζει κανείς στη σεξουαλικότητα του («straight» ή «gay» ή κάτι άλλο) και θα πρέπει στη συνέχεια να συμπεριφέρεται με βάση αυτές.

Αναρωτήθηκα βλέποντας το έργο αν είχε νόημα να πραγματεύεται τα αυτονόητα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ναι, τελικά έχει νόημα η τέχνη να πραγματεύεται τα αυτονόητα, διότι για πολλούς ανθρώπους τα αυτονόητα είναι ακατανόητα και πολλές φορές αδιανόητα. Όπως, λόγου χάρη, για τους αζάδες και τους παπάδες της Σωτήρας Αμμοχώστου, που αποφάσισαν ότι το αυτονόητο, να δικαιούται ελεύθερα η τέχνη να εκφραστεί και ας τεθεί έπειτα σε κρίση, είναι αδιανόητο και έκριναν εκ των προτέρων ότι η συγκεκριμένη παράσταση δεν πρέπει να παίξει στο χωριό τους, διότι το θέμα της είναι οι πούστηδες.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *