Με βάση την απόφαση του κακουργιοδικείου για την έκρηξη στο Μαρί, αλλά και έχοντας υπόψη το πόρισμα της Διερευνητικής που είχε διορίσει ο τέως πρόεδρος Χριστόφιας (επιτροπή Πολυβίου) η εικόνα, για το πώς εξελίχθηκαν τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στη φονική έκρηξη των πυρομαχικών, είναι πια ξεκάθαρη.

Ο τέως πρόεδρος με απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναγκάστηκε να κατάσχει ένα ιρανικό πλοίο που κουβαλούσε πυρομαχικά στο δικτατορικό καθεστώς της Συρίας, το οποίο προετοιμαζόταν για το αιματοκύλισμα που βλέπουμε στη γειτονική μας χώρα σήμερα. Παρόλα αυτά και λόγω της συμπάθειάς του προς τον δικτάτορα Άσσαντ, ο κ. Χριστόφιας έβαλε σκοπό να βρει τρόπο να στείλει τα πυρομαχικά στη Συρία ή να τα στείλει πίσω στο Ιράν, σύμφωνα με το τι αναφέρεται και στην απόφαση του κακουργοδικείου.

Οι πρώτες προειδοποιήσεις προς την κατεύθυνση του υπουργείου αμυνας και του προεδρικού ότι το φορτίο ήταν επικίνδυνο έγιναν ήδη από το 2009 (σύμφωνα με το κακουργιοδικείο). Το υπουργείο άμυνας και προσωπικά ο κ. Παπακώστας μετέφεραν στο προεδρικό την αγωνία τους για τον κίνδυνο. Αγνοήθηκαν. Ούτε ο πρόεδρος ούτε οι συνεργάτες του επέδειξαν το απαιτούμενο ενδιαφέρον (πάλι σύμφωνα με το δικαστήριο).

Προφανώς ο κ. Χριστόφιας δεν ήθελε να τον ζαλίζουν πολύ γι’ αυτό το θέμα, διότι ήθελε το χρόνο του, να κάνει τις επαφές του με τους δικτάτορες φίλους του.  Οπότε δημιουργήθηκε ένα κλίμα που δεν επέτρεπε πρωτοβουλίες για χειρισμό του θέματος. “Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα” ήταν η εντύπωση που είχαν εισπράξει όλοι οι αρμόδιοι (κι αυτό πάλι σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου).

Ούτε να καταστρέψει το φορτίο μπορούσε η Εθνική Φρουρά, διότι έπρεπε να δώσει τη συγκατάθεσή του ο κ. Χριστόφιας, ο οποίος όμως δεν την έδινε. Ο κ. Παντελίδης, συνεργάτης του τέως προέδρου, προσπάθησε να ξεγελάσει το δικαστήριο λέγοντας ότι ο κ. Χριστόφιας έδωσε τη συγκατάθεσή του να καταστραφούν τα πυρομαχικά, όμως το κακουργιοδικείο έκρινε την μαρτυρία του κ. Παντελίδη “μη πειστική αν όχι μη σοβαρή”!

Από αυτά τα γεγονότα λοιπόν συμπεραίνω ότι ο κ. Χριστόφιας, με το γνωστό αυταρχικό στυλ που κυβερνούσε, δεν άκουγε κανένα κι ούτε ίδρωνε το αυτί του όταν του έλεγαν ότι υπάρχει κίνδυνος. Ο Μάρκος Κυπριανού, όποτε τον ρωτούσαν έλεγε ότι είναι πολιτική απόφαση (του Χριστόφια) να μην μετακινηθούν τα πυρομαχικά γιαυτό αθωώθηκε, επειδή ακριβώς ακολουθούσε την πολιτική του κ. Χριστόφια. Ο  Υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας,  που είχε υπό την ευθύνη του υπουργείου του το φορτίο, ηλικιωμένος και άρρωστος, δεν είχε πια τις βιολογικές αντοχές να ασχοληθεί με το σοβαρότατο αυτό θέμα, πολύ περισσότερο που το είχε ήδη θέσει στον κ. Χριστόφια χωρίς αποτέλεσμα.

Πάντως ο Θεός φρόντισε να στείλει μια ισχυρή προειδοποίηση στον Παπακώστα. Το ανεύρισμα αορτής που υπέστη μερικούς μήνες πριν από την έκρηξη, ήταν σαν να του έλεγε να υποβάλει την παραίτησή του και να φύγει, αφού κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του. Ωστόσο ούτε ο ίδιος παραιτήθηκε αλλά ούτε κι ο Χριστόφιας έκρινε σωστό να τον αντικαταστήσει, σε μια περίοδο που ο σοβαρότατος κίνδυνος έκρηξης των πυρομαχικών ήταν ένα θέμα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί δυναμικά από τον αρμόδιο υπουργό

Τώρα ο Παπακώστας πρέπει ταπεινωμένος να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή, επειδή ο Χριστόφιας δεν έπαιρνε απόφαση για τα πυρομαχικά, επειδή ο Χριστόφιας έβαλε γινάτι να τα στείλει στη Συρία, για να μην κάνει το χατήρι “των κλεφταράδων των λαών” Ευρωπαίων και παρόλο που (σύμφωνα με το δικαστήριο) ο Παπακώστας είχε αγωνιωδώς προειδοποιήσει για τους κινδύνους.

Το δικαστήριο δεν απέδωσε καμία ευθύνη στην εθνική φρουρά, ούτε και στους αξιωματικούς που σκοτώθηκαν και τους οποιους το ΑΚΕΛ θεωρούσε υπεύθυνους για την τραγωδία, στην προσπάθειά του να ρίξει την ευθύνη πάνω στους νεκρούς αντί πάνω σ’ εκείνον που πραγματικά την είχε. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι δεν ήταν θέμα των στρατιωτικών, διότι προφανώς οι στρατιωτικοί είτε (άλλοι) δεν είχαν αρμοδιότητα, είτε (άλλοι) είχαν προειδοποιήσει την πολιτκή ηγεσία και της είχαν ζητήσει έγκριση για καταστροφή των πυρομαχικών, αλλά… “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”…

Τα πράγματα παρόλο που είναι τραγικά είναι ταυτόχρονα και πολύ απλά. Ο Δημήτρης Χριστόφιας χειρίστηκε αυτό το ζήτημα όπως χειρίστηκε όλα τα σοβαρά ζητήματα του κράτους. Με προχειρότητα και πολιτική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό τινάχτηκαν στον αέρα τα πυρομαχικά σκοτώνοντας 13 ανθρώπους, γιαυτό τινάχτηκε στον αέρα η οικονομία της Κύπρου σκοτώνοντας τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού.

Είναι πάντως εκνευριστικό, ακόμα και μετά τις καταπελτικές για τον τέως πρόεδρο διαπιστώσεις του δικαστηρίου (διαβάστε τις εδώ), το ΑΚΕΛ να επιμένει ότι ο κ. Χριστόφιας είναι η αθώα περιστερά της ιστορίας. Αποτελεί ασέβεια προς τη μνήμη των νεκρών αλλά και προς τη μνήμη των ζωντανών!