Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων έχει χοντρύνει πολύ το παιγνίδι στην περιοχή μας και στο ίδιο το Κυπριακό ζήτημα. Τα συμφέροντα είναι τεράστια κι οι μεγάλες δυνάμεις, που ελέγχουν την περιοχή, ξέρουν ότι πρέπει να επιτευχθεί σύντομα μια συμφωνία, που θα καλύπτει τα συμφέροντα και το λαβείν όλων των εμπλεκομένων, ώστε να αποφευχθούν ανεπιθύμητες παρεξηγήσεις ή και συγκρούσεις, μεταξύ “φίλων και συμμάχων”.
Οι Αμερικάνοι κι οι Ευρωπαίοι θα πιέσουν έντονα και μέχρι τέλους για μια συμφωνία στο Κυπριακό. που να είναι αποδεκτή από Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία, ενώ στο γενικότερο πλαίσιο θα επιδιώξουν βελτίωση των συσχετισμών και συνθηκών υπέρ του Ισραήλ, ώστε να μπορέσει απρόσκοπτα, σε συνεργασία με τις πιο πάνω χώρες και με άλλες της περιοχής (Αίγυπτο και Λίβανο κατά κύριο λόγο), να αξιοποιήσει τα δικά του αποθέματα.
Η συνεργασία της Ρωσίας είναι αναγκαία κι ένας συμβιβασμός φαίνεται σαν η πιο πιθανή εξέλιξη στο Συριακό πρόβλημα. Ταυτόχρονα η Ευρώπη θα ασκήσει τις δικές της πιέσεις προς τη ρωσική πλευρά, η οποία δεν θα δυσκολευθεί να συνεργαστεί, εφόσον διασφαλίζει τα συμφέροντά της μέσω των ευρύτατων εμπορικών συναλλαγών της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνεπώς θα πρέπει λαός και ηγεσία σ’ αυτό τον τόπο να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι το Κυπριακό βρίσκεται σε … διαδικασία προσγείωσης. Να προσγειωθούμε κι εμείς στην πραγματικότητα και να δούμε πώς, μέσα από την όποια διαδικασία, θα φτάσουμε σε μια δίκαιη και λειτουργική λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας.
Ο χθεσινός καταιγισμός ανακοινώσεων των κομμάτων, σε σχέση με τη νέα διαδικασία συνομιλιών, που ξεκινά με απευθείας επαφές των διαπραγματευτών με Ελλάδα και Τουρκία, μου προκάλεσε για μια ακόμη φορά απογοήτευση, καθώς μαρτυρεί την αδυναμία της πολιτικής μας ηγεσίας να σοβαρευτεί και να αρθεί στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων. Αποκαλύπτει προχειρότητα κι απουσία αναλυτικής σκέψης, έλλειψη προνοητικότητας και στοιχειώδους ικανότητας για πρόβλεψη των επόμενων κινήσεων στη σκακιέρα του Κυπριακού.
Στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε να εθεωρείτο αυτονόητο ότι o Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής θα διεκδικούσε απευθείας επαφές με την Αθήνα, από τη στιγμή που διεκδικεί ο δικός μας απευθείας με την Άγκυρα. Η δικαιολογία ότι η Τουρκία είναι η κατοχική δύναμη, ενώ η Ελλάδα απλά ένα ενδιαφερόμενο μέρος, είναι μεν σωστή ως επιχείρημα, αλλά αυτού του είδους οι ελιγμοί δεν πιάνουν τόπο στη διεθνή διπλωματία, όταν οι ισχυροί έχουν φανερά κουραστεί αφόρητα με ένα πρόβλημα που εκκρεμεί εδώ και 60 χρόνια και θεωρούν εμπαιγμό τις νομικίστικες και άλλες αιτιάσεις που εκτροχιάζουν την διαδικασία λύσης, σε μια χρονική στιγμή που τα συμφέροντά τους επιβάλλουν συμφωνία στο Κυπριακό εδώ και τώρα.
Αντί λοιπόν τα κόμματα να επιχειρήσουν μια ρεαλιστική, πραγματιστική ανάλυση των καταστάσεων και να τοποθετηθούν επιτέλους με σοβαρότητα και ευθύνη μπροστά στα νέα δεδομένα και στις διαφαινόμενες, στους επόμενους μήνες, ραγδαίες εξελίξεις, αναλώθηκαν και πάλι στις γνωστές … “ανησυχίες”, μεμψιμοιρίες, προειδοποιήσεις, “νεκαλητά”… Απλά διότι τα κλισέ στην Κύπρο δεν αλλάζουν. Σαράντα χρόνια κατοχής κι αυτοί το χαβά τους… Τα ίδια συνθήματα, τα ίδια κουτοπόνηρα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί μεγάλη μερίδα της πολιτικής μας ηγεσίας όχι από το 1974 αλλά θα έλεγα από το 1963 μέχρι σήμερα.
Από τότε που ξεκίνησαν τα φριχτά μας λάθη, που λες και τα κάναμε σκόπιμα, για να εξυπηρετήσουμε το μεγάλο στόχο της Τουρκίας: τη διχοτόμηση της Κύπρου. Από τότε που ξεκίνησαν τα απατηλά, ουτοπικά συνθήματα της καταστροφής. Εκείνα που εξοστράκισαν το ρεαλισμό από την πολιτική μας κουλτούρα και μας οδήγησαν σε αλλεπάλληλες ήττες. Δίνοντας τα προσχήματα στην εξτρεμιστική κλίκα του Ντενκτάς να επιβάλει την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την Κυπριακή Δημοκρατία και να ξεκινήσει το τρένο που μας οδήγησε στην τουρκική εισβολή του 1974 και την ντροπιαστική εδώ και 40 χρόνια κατοχή της μισής μας πατρίδας.
Το 1963 ήμουν αγέννητος. Σήμερα πλησιάζω τα 50. Ε λοιπόν ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Η Κύπρος χάνεται κι αυτοί χτενίζονται. Με την ίδια επαρχιώτικη επιχειρηματολογία που καμία σχέση δεν έχει με την ρεαλπολιτίκ, στη βάση της οποίας λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις και η διπλωματία. Μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι όπως πριν.
Αλλά όσοι νομίζουν ότι θα περάσει κι αυτή η πρωτοβουλία χωρίς αποτέλεσμα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Αν δεν επιτύχουμε ούτε αυτή τη φορά τη λύση του Κυπριακού, με μια δίκαιη και τίμια συμφωνία απελευθέρωσης από την Τουρκία και ενοποίησης της Κύπρου, πολύ απλά θα οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση του νησιού, είτε με επίσημη είτε με ανεπίσημη (τύπου Ταϊβάν) αναγνώριση του τουρκοκυπριακού μορφώματος στο βορρά σαν ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Μια εξέλιξη άκρως καταστροφική, για τους Έλληνες της Κύπρου, που θα δουν την μισή τους πατρίδα να χάνεται για πάντα και οριστικά, αφού θα ανήκει πια σε μια άλλη χώρα, πλήρως ελεγχόμενη από την Τουρκία. Κι αυτό βέβαια δεν θα είναι το τέλος του προβλήματος αλλά η αρχή ενός πολύ χειρότερου: της αλλαγής της δημογραφικής σύνθεσης του νησιού με την ανεξέλεγκτη κάθοδο εποίκων, που θα συνεπάγεται ουσιαστικά τουρκοποίηση της πατρίδας μας και εξαναγκασμό των παιδιών μας να ζήσουν σ’ αυτό τον τόπο σαν μειοψηφία.