Το Εθνικό Συμβούλιο συνέρχεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συνεδρία, για να αποφασίσει τα παραπέρα βήματα στο Κυπριακό. Εδώ και μερικούς μήνες υποστηρίζω στα γραφόμενά μου ότι η πλευρά μας πρέπει να είναι απόλυτα προετοιμασμένη για μια τελική διαπραγμάτευση του Κυπριακού. Οι επόμενοι μήνες είναι πραγματικά κρίσιμοι. Οι δύο πλευρές θα πιεστούν στο μέγιστο βαθμό για να προχωρήσουν σε συμφωνία για λύση του Κυπριακού. Αν ούτε αυτή τη φορά προκύψει η επιθυμητή λύση κι η διεθνής κοινότητα θεωρήσει ότι η πλευρά μας δεν επιδιώκει με ειλικρίνεια ένα τίμιο συμβιβασμό, η Κύπρος θα οδηγηθεί στη διχοτόμηση.
Με τη αναγνώριση του απευθείας εμπορίου της Ε.Ε. με τα κατεχόμενα και την αναγνώριση της τουρκοκυπριακής “επιτροπής αποζημιώσεων”, η Ευρώπη έχει ήδη προχωρήσει σε δύο πολιτικές πράξεις που φέρνουν το ψευδοκράτος πολύ πιο κοντά στην διεθνή αναγνώριση των θεσμών και λειτουργιών του, έστω και χωρίς την αναγνώριση του σαν “ανεξάρτητο κράτος”.
Οι επόμενες ανάλογου τύπου πράξεις, θα μετατρέψουν το ψευδοκράτος σε ένα μόρφωμα τύπου Ταϊβάν, δηλαδή σε ένα κράτος μη αναγνωρισμένο επίσημα αλλά με εμπορικές συναλλαγές με όλους. Αυτό βέβαια θα είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από διχοτόμηση.
Επειδή διχοτόμηση σημαίνει ότι χάνεται για πάντα η κατεχόμενη γη μας, πράγμα ιστορικά απαράδεκτο, αλλά και επειδή η διχοτόμηση θα αποτελέσει την απαρχή του εκτουρκισμού της Κύπρου μέσω του ανεξέλεγκτου εποικισμού, η πολιτική μας ηγεσία οφείλει να σοβαρευτεί όσο ποτέ άλλοτε προηγουμένως.
Η διχοτόμηση πρέπει να αποφευχθεί οπωσδήποτε. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με το κόστος μιας κακής λύσης. Μιας λύσης που θα θέσει υπό την ομηρία της Τουρκίας την Κύπρο, ή που θα θεσμοθετήσει χωριστικά προνόμια για την τουρκοκυπριακή κοινότητα, ώστε με την πρώτη αφορμή να μπορέσει βάσιμα και με νομικά κατοχυρωμένους τρόπους να αποσχιστεί και να δημιουργήσει ανεξάρτητη κρατική οντότητα.
Η πολιτική μας ηγεσία δεν νοείται να αναζητήσει δικαιολογίες για να διαφύγει από τη διαδικασία των συνομιλιών, διότι κάτι τέτοιο θα νομιμοποιήσει την άλλη πλευρά να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της για “λόγους επιβίωσης”, αίτημα που θα ακουστεί καθόλα λογικό στα αυτιά της διεθνούς κοινότητας, αν αυτή θεωρήσει ότι η δική μας πλευρά δεν θέλει λύση και ψάχνει προφάσεις για να την αποφύγει.
Αξιοποιώντας την αναβαθμισμένη γεωπολιτική θέση της Κύπρου, τη συμμαχία με τον Ισραήλ και τις καλές σχέσεις με τους Άραβες, το καλό για την χώρα μας κλίμα στις ΗΠΑ και το γεγονός ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, η πολιτική μας ηγεσία πρέπει να αποφασίσει επιτέλους τι είναι αυτό που θεωρούμε εμείς ως μία πραγματικά έντιμη, δίκαιη και λειτουργική λύση, στο πλαίσιο πάντα του ιστορικού συμβιβασμού που αποφασίσαμε εδώ και πολλά χρόνια να κάνουμε, προκειμένου να ελευθερώσουμε και να επανενώσουμε κάτω από συνθήκες ειρήνης το νησί μας.
Μιλώ για μια προσέγγιση του Κυπριακού ζητήματος ρεαλιστική από τη μια αλλά και διεκδικητική ταυτόχρονα από τη άλλη. Για μια λύση σαφώς καλύτερη από εκείνη που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν. Μια λύση που πρέπει να τη διεκδικήσουμε με επιμονή και χωρίς υποχωρήσεις σε ζητήματα αρχής. Διότι είναι προτιμότερο να μην λυθεί το τώρα το Κυπριακό, αν πρόκειται να έχουμε μια κακή λύση.
Αν στις συνομιλίες συμπεριφερθούμε με ρεαλισμό, ωριμότητα και ειλικρινή βούληση για συμφωνία, κανένας δεν θα επιμένει να παραβιάσουμε αρχές ή να μας επιβληθεί μια λύση που εκ των πραγμάτων δεν θα λειτουργήσει. Αν συμπεριφερθούμε σωστά, η διεθνής κοινότητα θα δείξει κατανόηση στην πλευρά μας κι αν δεν γίνει κατορθωτό τελικά να καταλήξουμε σε λύση, δεν θα επιτρέψει στην τουρκοκυπριακή κοινότητα να διεκδικήσει άμεση ή έμμεση αναγνώριση. Το αντίθετο θα συμβεί αν δεν καταφέρουμε να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα για την ειλικρίνειά μας.