Το ξαναγράφω γιατί το θεωρώ κεφαλαιώδους σημασίας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Κύπρο:

Στη κυβέρνηση Τσίπρα οι δανειστές έδωσαν μια ανάσα, μια ευκαιρία να παρουσιάσει μέτρα και μεταρρυθμίσεις που θα αποφορτίσουν τον απλό εργαζόμενο από το συνθλιπτικό βάρος τους Μνημονίου (Προγράμματος) εισάγοντας αποτελεσματικά αντισταθμιστικά μέτρα, το βασικότερο από τα οποία θα αφορά την πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής. Να κατανείμει δηλαδή ισομερώς τα βάρη, αναγκάζοντας το κεφάλαιο να πληρώσει το μερίδιο που του αναλογεί.

Σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις είχε ολιγωρήσει η κυβέρνηση Σαμαρά, σ’ αυτές αποτυγχάνει μέχρι στιγμής και η κυβέρνηση Αναστασιάδη στην Κύπρο. Δυστυχώς, το βλέπουμε ξεκάθαρα: Μεγάλες επιχειρήσεις καθώς και συγκεκριμένους επιχειρηματίες, ως φυσικά πρόσωπα, να τυγχάνουν ανοχής σε ό,τι έχει να κάνει με τις οικονομικές τους οφειλές. Πρόκειται για στρέβλωση της έννοιας της ελεύθερης οικονομίας, πηγή διαφθοράς, καρκίνωμα στη σχέση κράτους – ιδιωτικού κεφαλαίου, ανασχετική δράση εις βάρος της διάρθρωσης ενός αποτελεσματικού μοντέλου κοινωνικού κράτους. 

Αυτοί που εκστασιάζονται με τη ρητορική ικανότητα του Τσίπρα και του Βαρουφάκη και χειροκροτούν κάθε τους σύνθημα, ασχέτως αν αυτό είναι βάσιμο ή έωλο, είναι απλά οι χρήσιμοι γραφικοί οπαδοί, στους οποίους επενδύουν συνήθως οι πολιτικοί.

Για εμάς τους σοβαρότερους, το διακύβευμα της νέας κυβέρνησης είναι αν θα τα επιτύχει να παραδώσει μια Ελλάδα καλύτερη από αυτήν που παρέλαβε, μια Ελλάδα χωρίς διαφθορά, μια Ελλάδα στην οποία ο καθένας θα αποδίδει στο κράτος και κατ’ επέκτασιν στο κοινωνικό σύνολο, τα αναλογικώς οφειλόμενα.