Ο Συνεργατισμός γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα για να προστατέψει τον απλό άνθρωπο από τους τοκογλύφους και τους επιτήδειους της τότε εποχής, που του έκλεβαν το βιος. Με τα χρόνια οι επιτήδειοι κατάφεραν να κλέβουν τον απλό άνθρωπο μέσα από τον Συνεργατισμό. Με την ανηθικότητα και την απληστία τους τον χρεοκόπησαν και τον ξαναχρεοκόπησαν, ώσπου τελικά τον πέθαναν και ξεμπέρδεψαν μαζί του. Θα συνεχίσουν τώρα να τρώνε από αλλού.
Όχι, δεν είμαι ο μάντης Κάλχας. Απλά μερικά πράγματα είναι απολύτως προβλέψιμα σ’ αυτό το κλεφτοκράτος.
Το βρομισμένο ως τα μπούνια πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, που αποτελεί και το βαθύ κράτος σ΄αυτή τη Μπανανία, δεν έχει ούτε όρια, ούτε τσίπα. Τρώει με … βιονικές μασέλες, όπου υπάρχει ψαχνό. Στα χρόνια της Αγγλοκρατίας υπήρχε τουλάχιστον μια ηθική επίφαση, στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας της βρετανικής κουλτούρας. Με το που γίναμε ανεξάρτητη χώρα, η πολιτική ορθότητα κατέληξε, Ο κάθε αρχοντοχώρκατος που ανάλαβε εκτελεστικό πόστο θεωρούσε υποχρέωσή του να σάσει πρώτα την πούγκα του και την οικογένειά του, έπειτα τους κουμπάρους και τους φίλους του, έπειτα το κόμμα και τους ημέτερους κι αν ακόμη περίσσευαν λεφτά για έργα κοινής ωφελείας έψαχναν πώς θα ωφεληθούν από αυτά πρώτα οι ίδιοι κι έπειτα η κοινωνία.
Όσο ζούσε ο Μακάριος έκαναν και λίγο κράτει οι από κάτω, γιατί τον φοβόντανε. Μόλις πέθανε όμως, ξεκίνησε το πάρτι. Πρώτο μεταμακαριακό χτύπημα ήταν να ληστέψουν κάποιοι αχρείοι τις αποθήκες της Υπηρεσίας Μέριμνας, για να μοσχοπουλήσουν τη βοήθεια που έστειλε η διεθνής κοινότητα για τους πρόσφυγες. Στη συνέχεια έκαψαν κι από πάνω τις αποθήκες, μην τυχόν και παραμείνουν τεκμήρια. Πολλοί ήξεραν ποιοι υψηλά ιστάμενοι κρύβονταν πίσω από το θρασύτατο κι άκρως ανήθικο πλιάτσικο. Ωστόσο κανένας δεν συνελήφθη, κανένας δεν τιμωρήθηκε αλλά και κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Άρα το τεστ πέτυχε. Από εκεί και πέρα τίποτα πια δε θα τους σταματούσε.
Έφτιαξαν το χάιγουεϊ Λευκωσίας – Λεμεσού κι άλλους δρόμους μετά, έφαγαν εκατομμύρια. Έφτιαξαν νοσοκομεία, έφαγαν εκατομμύρια. Έφτιαξαν υδατοφράχτες, έφαγαν εκατομμύρια, αγόρασαν οπλικά συστήματα τάχα για την αμυντική μας θωράκιση, έφαγαν δισεκατομμύρια.
Κάθε φορά βέβαια που τελείωναν τα λεφτά από το φάε φάε κι η οικονομία πήγαινε για φούντο (με κορυφαίο πατατράκ το κραχ του 2013) μαντέψτε ποιος πλήρωνε το λογαριασμό; Ναι πολύ σωστά το μαντέψατε: ο μαλάκας της παρέας. Εσείς κι εγώ, οι απλοί φορολογούμενοι που πληρώνουμε…
Διευκρινίζω το ότι εμείς είμαστε οι απλοί φορολογούμενοι που πληρώνουμε, διότι όπως ξέρετε οι πολυεκατομμυριούχοι δεν πληρώνουν φόρους. Κάνουν διακανονισμούς και πληρώνουν ένα μικρό συμβολικό ποσό. Επίσης αυτοί δεν πληρώνουν ούτε και τα δάνειά τους. Όπως ξέρετε το συντριπτικό ποσοστό από τα δισεκατομμύρια που αποτελούν “κόκκινα δάνεια” ανήκει σε μεγαλοκαρχαρίες που έχουν μεν τα λεφτά αλλά δεν πληρώνουν. Είναι αυτοί που η Τρόικα και το ΔΝΤ χαρακτήρισαν “στρατηγικούς χρεώστες”. Δεν πληρώνουν ούτε τους φόρους τους ούτε τα δάνειά τους επειδή, κορόιδα, θα τα πληρώσετε εσείς!
Επιστρέφουμε στο Συνεργατισμό. Όταν το όραμα δολοφονήθηκε και ξεκίνησε το φαγοπότι, το συνεργατικό κίνημα φαλίρησε (πάττησε) ξανά κάπου εκεί γύρω στο 1980, επί Αζίνα. Ήταν τότε που η κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού (ΔΗΚΟ) κάλεσε τον μαλάκα της παρέας φορολογούμενο να πληρώσει το μάρμαρο και στη συνέχεια διόρισε στην ηγεσία του Συνεργατισμού τους δικούς της.
Μέσα στο πνεύμα της αρχής “αν έβρεις φαΐν φάε αν έβρεις ξύλον φύε”, που ίσχυε γενικότερα στη δημόσια διοίκηση της Κυπριακής Μπανανίας, οι ιθύνοντες στο Συνεργατισμό έσασαν την πούγκα τους, την οικογένειά τους, τους κουμπάρους και τους φίλους τους και φυσικά τους κομματικούς ημέτερους.
Η ίδια κουλτούρα συνεχίστηκε κι επί Κληρίδη (ΔΗΣΥ), επί Τάσσου Παπαδόπουλου (ΔΗΚΟ) αλλά και επί Χριστόφια (ΑΚΕΛ). Καλά, επί Χριστόφια οι πεινασμένοι σύντροφοι έπεσαν κυριολεκτικά με τα μούτρα όπου υπήρχε φαΐ, αφού θεωρούσαν τους εαυτούς τους αδικημένους όλα τα προηγούμενα χρόνια, που το δεξιό κατεστημένο έτρωγε με χρυσά μαχαιροοπήρουνα, ενώ αυτοί τσιμπολοούσαν με τις προτσούες τους τα αποφάγια.
Δεν ήταν τυχαίο που επί Χριστόφια η οικονομία έπιασε χωματόδρομο με λακούβες κι έτρεχε σαν τρελό φορτηγό προς τον γκρεμό. Διότι η συγκεκριμένη διακυβέρνηση λειτούργησε αντεκδικητικά απέναντι στο κατεστημένο, όχι όμως για να διορθώσει την κατάσταση αλλά για να διεκδικήσει μεγαλύτερη μερίδα στη μοιρασιά. Όταν, όπως ήταν φυσικό, τελείωσαν τα λεφτά, κλήθηκε και πάλι ο απλός εργαζόμενος να πληρώσει δισεκατομμύρια για τη Λαϊκή Τράπεζα, για τον Συνεργατισμό και για τις χρηματοδοτικές ανάγκες του κράτους, μιας κι ο απλός εργαζόμενος είναι ο μόνος που πληρώνει φόρους σ’ αυτή τη χώρα.
Το πρόβλημα της Κύπρου δεν ήταν ποτέ πρωτίστως οικονομικό. Ήταν σε όλες τις περιπτώσεις ΗΘΙΚΟ. Η ανηθικότητα, η απληστία και η ξετσιπωσιά του κατεστημένου ήταν ο μεγάλος καρκίνος που κατέφαγε τα σωθικά αυτής της χώρας. Πλην όμως η κυβέρνηση Αναστασιάδη, που ανέλαβε την ώρα της κατάρρευσης, έκανε τη λάθος διάγνωση, που της ήταν ωστόσο κι η πιο βολική: Θεώρησε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυπριακή οικονομία ήταν τα κεκτημένα των εργαζομένων. Έφταιξαν δηλαδή οι μαλάκες της παρέας, αυτοί που πλήρωναν με τους φόρους τους το λογαριασμό για το φαγοπότι των μεγαλοκαρχαριών, τους οποίους διαχρονικά αυτό το κράτος προστατεύει.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Αναστασιάδη εκμεταλλεύτηκε κι αυτή το σύστημα κανονικότατα. Στο Συνεργατισμό, αφού τον άλλαξε ολωσδιόλου ως φιλοσοφία και ως οργανωτική δομή, έστειλε στα σπίτια τους τους πρώην ιθύνοντες και προσέλαβε διπλάσιους αν όχι τριπλάσιους διευθυντές, με μεγαλύτερους μισθούς από τους προηγούμενους και περισσότερα ωφελήματα. Και τι έκαναν τα golden boys για να σωθεί ο Συνεργατισμός; Το ερώτημα είναι ρητορικό, αφού το τέλος του Συνεργατισμού συντελείται μπροστά στα μάτια μας.
(Σημειώνω επίσης, χωρίς να το αναλύσω περαιτέρω, ότι με την πώληση του καλού κομματιού του Συνεργατισμού στην Ελληνική Τράπεζα, ανατρέπονται και οι εσωτερικές ισορροπίες στο μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζας, κάτι που ίσως να μην είναι εντελώς άσχετο με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.)
Το ΑΚΕΛ ζητά έρευνα για την κατάληξη του Συνεργατισμού, προκειμένου να διερευνηθούν όχι μόνο οι πολιτικές ευθύνες αλλά και τυχόν ποινικές. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης διατάζει έρευνα κι από την κυβερνητική παράταξη μιλούν για ευθύνες για το πώς έφτασε ο Συνεργατισμός στην κατάντια του 2013, όταν χρειάστηκε να πληρώσουμε τότε 1,7 δις για τη σωτηρία του. Λες και για τα 2,5 δις που πληρώσαμε το 2018 και για τα άλλα δις που χωρίς καμία αμφιβολία θα πληρώσουμε στο μέλλον για τα 7,5 δις μη εξυπηρετούμενων δανείων του Συνεργατισμού, δεν έχει καμία ευθύνη η (κακο)διαχείριση της τελευταίας πενταετίας. Βεβαίως είναι γνωστό ότι ο όρος “έρευνα” στην Κύπρο ισοδυναμεί με παραπομπή του ζητήματος στις ελληνικές καλένδες.
Με αφορμή τη γενική κατάρρευση του 2013, η κυβέρνηση Αναστασιάδη είχε την ιστορική ευκαιρία να θεραπεύσει αυτή τη χώρα από τον καρκίνο που την κατατρώει εδώ και δεκαετίες και δεν είναι άλλος από την ανηθικότητα και την απληστεία του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δυστυχώς όμως επέλεξε να συντηρήσει αυτό το σύστημα, να αφήσει τη σήψη να προχωρεί κι απλά να βάζει τσιρότο τις όζουσες πληγές.
Αν αυτή η κυβέρνηση συνεχίσει να θεραπεύει τα συμπτώματα και όχι την αιτία, πολύ φοβάμαι ότι θα κληθεί να αντιμετωπίσει πολύ χειρότερες κρίσεις στα επόμενα χρόνια και στο τέλος της θητείας της δεν θα έχει κηδέψει μόνο το Συνεργατισμό. Εύχομαι μόνο να μην παραστούμε ως τετθλιμμένοι συγγενείς και στην κηδεία της Κύπρου.