«Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας». Αυτός ο μύθος του Αισώπου είχε βαθιά επίδραση πάνω μου, όταν τον άκουσα στην παιδική μου ηλικία. Ωραίος και μποέμ τυπάς ο τραγουδιστής του καλοκαιριού, δεν είχε κανένα άγχος. Ζούσε τη ζωή όπως γούσταρε και δεν ασχολιόταν με τις έγνοιες του αύριο. Ο μέρμηγκας αντίθετα δεν ήξερε να γευθεί τις χαρές της ζωής. Ήταν ένας σκλάβος των αναγκών και του άγχους του. Όμως την ώρα που πλάκωσε η βαρυχειμωνιά κι ο Τζίτζικας έψαχνε για φαΐ, για να μην πεθάνει, ο προνοητικός μέρμηγκας του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.
Δεν μπόρεσα ποτέ να συγχωρέσω στον μισητό μέρμηγκα αυτή του τη σκληρότητα, όμως πήρα ένα μεγάλο δίδαγμα, που ίσως να μην ήταν αυτό καθαυτό το κεντρικό μήνυμα του μύθου:
Κάνε ό,τι μπορείς για να μην βρεθείς ποτέ στην ανάγκη του τζίτζικα και να αναγκαστείς να ζητήσεις βοήθεια και … αλληλεγγύη από ένα στρυφνό και κομπλεξικό «σπασίκλα», όπως ήταν ο μέρμηγκας του μύθου. Καλύτερα να πεθάνεις παρά να χάσεις με τέτοιο τρόπο την αξιοπρέπειά σου.
Σ’ αυτή δυστυχώς την δεινή θέση βρέθηκε η Κύπρος. Να έχει κάνει κουρέλι την αξιοπρέπειά της, για να μπορέσει να επιβιώσει. Οι ζίζιροι που ζήτησαν και πήραν από το λαό τις εξουσίες για να διαχειριστούν τη μοίρα αυτού του τόπου, για δεκαετίες ολόκληρες το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να τρώνε, να πίνουν και να πηδάνε καλά και μ’ αυτή τη νοοτροπία μάς οδήγησαν στη ζητιανιά ξεφτιλίζοντάς μας.
Την ίδια στιγμή σήμερα, μερικοί από εκείνους που ανήκαν στο αχόρταγο κι ανεύθυνο πολιτικοοικονομικό κατέστημένο ή το ανέχθηκαν σιωπώντας, βγαίνουν με ομιλίες τους να επικρίνουν τον … μέρμηγκα του ευρωπαϊκού Βορρά για την …αναλγησία του! Για την έλλειψη … αλληλεγγύης! Μάλιστα διευρύνουν την ρητορική τους ώστε αυτή να καλύπτει γενικά τον ευρωπαϊκό Νότο, κατηγορώντας συλλήβδην τον ευρωπαϊκό Βορρά. Ούτε που εξετάζουν τον παράγοντα διαφθορά ή την πολιτική κουλτούρα που γενικά στο Νότο πάσχει από έλλειψη ευθύνης ενώ αντίθετα βρίθει ιδιοτέλειας. Όχι ότι στο Βορρά το σύστημα είναι τέλειο κι οι ηγήτορες σεπτοί και άγιοι. Αλλά είναι γενικά παραδεκτό ότι ο Βορράς είναι πιο νοικοκυρεμένος από το Νότο και το πολιτικοοικονομικό του σύστημα ελάχιστα διεφθαρμένο σε σχέση με το τι ισχύει στις χώρες του Νότου.
Οι κ.κ. Άντρος Κυπριανού, Ομήρου, Λιλλήκας και άλλοι Δον Κιχώτες της μίζερης κυπριακής πολιτικής σκηνής στις προεκλογικές ομιλίες τους παρερμηνεύουν και διαστρεβλώνουν τους όρους και την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία της συζήτησης που διεξάγεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τις σχέσεις και τα προβλήματα μεταξύ Βορρά και Νότου. Προσπαθούν να προσαρμόσουν αυτή τη συζήτηση στα μέτρα και στις πραγματικότητες της συμφοράς που μας βρήκε, δίνοντας έτσι άλλοθι -για να μην πω συγχωροχάρτι- στους διαπλεκόμενους πολιτικούς κι άλλους μεγαλοπαράγοντες και μικροπαράγοντες του ντόπιου κατεστημένου, που μετέδωσαν την διαφθορά σαν μολυσματική ασθένεια και γάγγραινα σ’ ολόκληρο το σώμα της Κύπρου.