Τις προηγούμενες ημέρες σχολίασα την λατρεία των ακροδεξιών στο πρόσωπο του Πούτιν. Θέλησα να σαρκάσω την γελοιότητα με την οποία του αποδίδουν δηλώσεις και πράξεις που μόνο στη φαντασία τουςβρίσκονται. Ότι τάχα “ο Πούτιν διαμήνυσε στον Ερτογάν ότι θα κατέβει στην Κωνσταντινούπολη και θα τον γα**σει αν επέμβει στη Συρία”, ότι ο Πούτιν θα προστατέψει την Κύπρο από την Τουρκία, ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για πόλεμο στην Ευρώπη και άλλες τέτοιες βλακείες…

Στη φαντασία τους ο Πούτιν είναι αυτή τη στιγμή κάτι σαν τον Άη Γιώρκη που σκοτώνει το δράκο, με την Ελλάδα ή την Κύπρο να κάθεται πίσω του πάνω στο άλογο…

Προσωπικά ούτε συμπαθώ ούτε αντιπαθώ τον Πούτιν. Τον σέβομαι ως ηγέτη μιας τεράστιας χώρας και αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας ΤΟΥ. Επίσης δεν πιστεύω ότι ο Πούτιν είναι τόσο ακραίος όσο τον παρουσιάζουν οι ακραίοι. Θεωρώ ότι τραβά το σχοινί ως εκεί που τον παίρνει, παίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο το παιχνίδι ενός ισχυρού παίχτη.

Ασφαλώς και υπάρχει το ιμπεριαλιστικό στίγμα στην πολιτική του. Διότι προσπαθεί να επαναφέρει κάτω από την επιρροή της Μόσχας όσες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ή πρώην συμμάχους της ΕΣΣΔ. Επίσης προσπαθεί να ασκήσει τα “δικαιώματά” του σε όλες τις χώρες που βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας ως υπερδύναμης.

Τα ίδια κάνουν από την άλλη και οι Αμερικάνοι. Συνεπώς δεν θεωρώ ότι οι Αμερικάνοι είναι ιμπεριαλιστές – όπως λένε κάποιοι- και η Ρωσία η χώρα των αγγέλων που αντιστέκεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Θεωρώ ότι και οι 2 χώρες είναι το ίδιο ιμπεριαλιστικές, αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο.

Θα ήθελα ωστόσο εδώ να σχολιάσω ένα σχόλιο που είδα σήμερα κάτω από την ανάρτηση ενός φίλου. Έλεγε λοιπόν το σχόλιο:

“Ο Πούτιν είναι ένας μεγάλος πατριώτης . Ένας αληθινος ηγέτης . Γιαυτο είναι και τόσο δημοφιλής τόσο στη Ρωσσια όσο και στο εξωτερικό. Έγινε το σύμβολο ηγέτη που δεν υποκύπτει στο αμερικανικό υμπεριαλισμο. Το ΟΤΙ εκφράζει σε απόλυτο βαθμό τα αισθήματα του Ρωσσικου λαού τα λέει όλα. Πάντοτε η κρίση του λαού είναι αλάνθαστη.”

ΑΠΑΝΤΩ:

Είναι δικαίωμα σας αγαπητέ μου φίλε να πιστεύετε ακόμη και σήμερα ότι από τη μια είχαμε και έχουμε μια ιμπεριαλιστική χώρα που λέγεται ΗΠΑ κι από την άλλη μια χώρα που υπάρχει για να υπερασπίζεται τους λαούς και να αντιστέκεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Όπως ακριβώς μας έλεγαν πολλοί τον καιρό της ΕΣΣΔ. Όταν τα τανκς έμπαιναν στην Πράγα, όταν συνθλιβόταν κάθε αντικαθεστωτική φωνή στην Ουγγαρία, όταν εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης πάθαιναν ασφυξία κάτω από την Σοβιετική μπότα, όταν η ΕΣΣΔ εισέβαλε στο Αφγανιστάν, ακόμη κι όταν ο Στάλιν δολοφονούσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν συμπατριώτες του, Ρώσοι αντικαθεστωτικοί.

Όπως τότε λοιπόν που πολλοί πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ ήταν η καλή χώρα που αντιστεκόταν στους κακούς Αμερικάνους, έτσι και σήμερα κάποιοι πιστεύουν το ίδιο. Διότι ο Πούτιν που γεννήθηκε σε μια φάτνη ταπεινός έγινε πανίσχυρος πολιτικά και δισεκατομμυριούχος με το σταυρό στο χέρι κι ανέλαβε το υψηλό καθήκον υπερασπιστεί το δίκιο των λαών του κόσμου. Και το ότι χαίρει αυτής της υποστήριξης από το λαό του δείχνει ότι εκφράζει σε απόλυτο βαθμό τα αισθήματα του Ρωσικού λαού κι αυτό τα λέει όλα, διότι η κρίση του λαού είναι αλάνθαστη. Ανατριχιάζω τώρα που μου έρχεται στο νου η αλάνθαστη κρίση του γερμανικού λαού για τον Χίτλερ, τον οποίο ψήφισε και μετά πίστευε τυφλά. Ήταν και η δική τους κρίση αλάνθαστη και προφανώς γιαυτό διέλυσαν την ανθρωπότητα τότε.

Γράφοντας την πιο πάνω απάντηση, ο φίλος μού ανταπάντησε ότι είναι ατυχές να συγκρίνω τον Πούτιν με τον Χίτλερ. Αλλά προφανώς ΔΕΝ τους συγκρίνω. Εκφράζω έναν προβληματισμό ως προς το αν είναι πάντα αλάνθαστο το κριτήριο ενός λαού… Αν θεωρήσουμε ότι το κριτήριο ενός λαού είναι αλάνθαστο, τότε το κριτήριο των Γερμανών για τον Χίτλερ ήταν αλάνθαστο; Όχι μόνο στην περίπτωση του Χίτλερ αλλά και σε πολλές άλλες οι λαοί λάτρεψαν ηγέτες που τους οδήγησαν στην καταστροφή…