Στο Κυπριακό υπάρχουν δύο σχολές σκέψης, η ρομαντική και η ρεαλιστική, είπε χθες στη βουλή ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Ρομαντικοί είναι, λέει, αυτοί που περιμένουν ότι η Τουρκία θα συναινέσει σε μια δίκαιη λύση του Κυπριακού μέσω συνομιλιών. Οι ρεαλιστές είναι αυτοί που δεν πιστεύουν αυτό το πράγμα.

Αν δεν εμβαθύνει κανείς και μείνει στην επιφάνεια της γενικής αυτής τοποθέτησης, του φαίνεται λογικότατη. Αλλά ας το ψάξουμε λίγο περισσότερο: Αν δεν γίνουν συνομιλίες κι αν δεν συναινέσει η Τουρκία σε λύση, τι θα γίνει; Πώς θα λυθεί το Κυπριακό; Ή δεν μας κόφτει αν δεν λυθεί;

Ποια είναι η «ρεαλιστική» πρόταση του Νικόλα και των λοιπών «όμορων δυνάμεων»; Ακούμε συχνά μεν τη φράση ότι πρέπει να αλλάξουμε στρατηγική αλλά ποια είναι αυτή η στρατηγική δεν έχουμε ακούσει ακόμα από το στόμα αυτών που την ευαγγελίζονται. Εκτός αν εννοούν ως σοβαρή πρόταση την γενικόλογη τοποθέτηση τους ότι «πρέπει να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία και να την απομονώσουμε (εμείς…) καταγγέλλοντάς την στη διεθνή κοινότητα»! Αν πιστεύουν ότι μετά από δικές μας καταγγελίες, η διεθνής κοινότητα … νευριάσει και θα εκστρατεύσει για να διώξει από την Κύπρο την Τουρκία, τότε αυτό δεν ονομάζεται ρεαλισμός. Μπορεί να το πει κανείς «διαλογισμό», «προσευχή», «μεταφυσική πεποίθηση» κτλ, αλλά ρεαλισμός δεν είναι.

Υπάρχουν πάντως κάποιοι που συμμερίζονται πλήρως τις απόψεις του Νικόλα και των λοιπών «όμορων δυνάμεων», όπως π.χ. ο δημοσιογράφος – αναλυτής κ. Σταύρος Λυγερός, οι οποίοι δεν διστάζουν να προτείνουν αυτό που ο Νικόλας και οι λοιπές «όμορες δυνάμεις» δεν έχουν μέχρι στιγμής τολμήσει να ξεστομίσουν: ότι η πιο ρεαλιστική λύση για το Κυπριακό είναι η δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών στην Κύπρο, δηλαδή η Διχοτόμηση…

Κάθε φορά λοιπόν που ο Νικόλας και οι άλλοι μιλούν για «ρεαλιστική προσέγγιση» αλλά ΔΕΝ προτείνουν κάτι το συγκεκριμένο, εμένα το μυαλό μου πηγαίνει – κι όχι άδικα ή άστοχα- στην πρόταση του κ. Λυγερού. Την οποία – εννοείται – ότι απορρίπτω μετά βδελυγμίας, διότι τη θεωρώ ντροπή απέναντι στην ιστορία μας και απειλή για τα παιδιά μας και όλες τις μελλοντικές γενιές.

Οι «ρομαντικοί», στους οποίους ανήκω κι εγώ, πιστεύουμε ότι μόνο μια επιδέξια διπλωματία, βασισμένη στις γεωπολιτικές πραγματικότητες της περιοχής μας, θα πειθαναγκάσει την Τουρκία (για το δικό της επίσης συμφέρον) να συναινέσει σε μια δίκαιη και λειτουργική λύση. Αν γυρνάμε τον κόσμο και καταγγέλλουμε την Τουρκία, αρνούμενοι να συνομιλήσουμε, μπορεί όλοι οι ξένοι να μας λένε ότι έχουμε δίκαιο, αλλά η Διχοτόμηση θα συνεχίζεται, διότι πέρα από την ηθική στήριξη ΚΑΜΙΑ άλλη ανθρώπινη δύναμη στον πλανήτη δεν θα έρθει να διώξει την Τουρκία από την Κύπρο.

Για να μην μας μείνει λοιπόν η Διχοτόμηση πρέπει να συνεχίσουμε τι συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους, προσπαθώντας να επικεντρωθούν οι διεθνείς πιέσεις πάνω στην Τουρκία για να συναινέσει σε δίκαιη λύση. Ασφαλώς η Τουρκία θα κλωτσάει για να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί στο τέλος. Αυτό όμως πρέπει να το θεωρήσουμε φυσιολογικό και να προσπαθήσουμε να το αντιμετωπίσουμε με τα δικά μας διπλωματικά όπλα.

Το σύνθημα ότι πρέπει να «αλλάξουμε στρατηγική», να φύγουμε από τις συνομιλίες και να καταγγέλλουμε απλά την Τουρκία στα διεθνή βήματα, είναι κενό γράμμα. Κι απορώ γιατί το επικαλούνται. Τόσα χρόνια, από το 1974 και ιδιαίτερα όταν ήταν πρόεδροι οι Μακάριος, Κυπριανού και Παπαδόπουλος, ΔΕΝ καταγγέλλαμε την Τουρκία; Δεν προσπαθήσαμε να την εκθέσουμε και να την απομονώσουμε; Φυσικά και την προσπαθήσαμε. Αλλά τι πετύχαμε; Η ίδια η ιστορία απαντά  στο εύλογο αυτό ερώτημα, τι πέτυχαν δηλαδή οι πιο ανένδοτοι κι ανυποχώρητοι (κατά άλλους οι πιο πατριώτες) πρόεδροι αυτής της χώρας:

•  Ο Μακάριος συνυπέγραψε τελικά με τον Ντενκτάς το 1977 την πρώτη συμφωνία υψηλού επιπέδου για ομοσπονδία.

• Ο Κυπριανού συνυπέγραψε τελικά με τον Ντενκτάς το 1979 τη δεύτερη συμφωνία υψηλού επιπέδου για ομοσπονδία.

• Ο Τάσσος Παπαδόπουλος συνυπέγραψε τελικά με τον Ταλάτ το 2006  την τρίτη συμφωνία υψηλού επιπέδου για ΔΙΖΩΝΙΚΗ ομοσπονδία.

Σημειώστε επίσης ότι οι άλλοι τέσσερις πρόεδροι, Βασιλείου, Κληρίδης, Χριστόφιας και Αναστασιάδης (οι … ρομαντικοί ή μάλλον οι «ενδοτικοί» όπως τους αποκαλούν οι «ρεαλιστές» του κ. Παπαδόπουλου) δεν υπέγραψαν ΚΑΜΙΑ συμφωνία κορυφής με την άλλη πλευρά (κι ας μην επιμένει ο Νικόλας ότι το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου ήταν συμφωνία κορυφής διότι ΔΕΝ ήταν, από τη στιγμή που υπάρχει ο όρος ότι «τίποτα δεν συμφωνείται αν δεν υπάρξει τελική συμφωνία»).

Με άλλα λόγια η καταγγελτική και μαχητική πολιτική των «ρεαλιστών» κατά τον Νικόλα προέδρων, δεν τους οδήγησε πουθενά αλλού παρά στο να βάλουν τελικά την ουρά στα σκέλια (φράση που επίσης χρησιμοποίησε χτες ο Νικόλας) και να υπογράψουν συμφωνίες για ομοσπονδία, για να μας εξηγούν στη συνέχεια ότι εννοούσαν την «ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο»…

Αναρωτήθηκε επίσης και πάλι λογικοφανώς ο Νικόλας, γιατί δεν έλυσαν το Κυπριακό οι πρόεδροι Βασιλείου, Κληρίδης και Χριστόφιας, που κυβέρνησαν επί 22 χρόνια μέχρι σήμερα. Ξέχασε να μας πει ότι αυτοί, εκτός από την αδιαμφισβήτητη αδιαλλαξία της Τουρκίας είχαν να αντιμετωπίσουν και τους δικούς μας «ανένδοτους» που μόλις άκουγαν έστω και υπόνοιες ότι πάει να ξεκινήσει πρωτοβουλία για λύση, έβρισκαν από την πέτρα αφορμές για να την απορρίψουμε. Οι πρωτοβουλίες για λύση (μετά από το 1974) είναι γνωστές στην ιστορία, όπως γνωστή και η στάση μας:

• Το 1978 το «Δυτικό Πλαίσιο» λύσης, απορρίφθηκε από τον Σπύρο Κυπριανού (ΔΗΚΟ).

• Το 1983 οι δείχτες Ντε Κουεγιάρ απορρίφθηκαν από τον Σπύρο Κυπριανού (ΔΗΚΟ)

• Το 1993 οι Ιδέες Γκάλι απορρίφθηκαν από τον Γλαύκο Κληρίδη – που είχε υποσχεθεί στο ΔΗΚΟ ότι θα τις απορρίψει, προκειμένου να εκλεγεί με τις ψήφους του κόμματος αυτού στην εξουσία.

• Το 2004 το Σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από τον Τάσσο Παπαδόπουλο (ΔΗΚΟ) και στη συνέχεια βεβαίως από την Ελληνοκυπριακή Κοινότητα.

Τα πιο πάνω ήταν όλα τα σχέδια λύσης που προτάθηκαν στις δύο πλευρές τα τελευταία 40 χρόνια. Δεν υπήρξαν άλλα. Οι «ανένδοτοι» και στις ΔΥΟ πλευρές, απέρριψαν όχι μόνο τα σχέδια αλλά ήταν επίσης αρνητικοί σε όλη τη διάρκεια των εξελίξεων στις πρωτοβουλίες πριν ακόμη καταλήξουν σε σχέδια. Ο αρνητισμός και η απουσία διάθεσης για συζήτητη, σίγουρα δεν ήταν άσχετος με το ανεπαρκές για την πλευρά μας αποτέλεσμα.

Έτσι μας έμεινε για 40 χρόνια η διχοτόμηση, χωρίς αυτό να απασχολεί ιδιαίτερα τους «ρεαλιστές» της σχολής του κ. Παπαδόπουλου. Το ότι η Τουρκία είναι μέσα στο σπίτι μας με 40 χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες και 200 χιλιάδες έποικους και το ότι δεν επέστρεψε στον τόπο του ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑΣ εκτοπισμένος, δεν είναι τόσο σοβαρό ζήτημα για τους «ρεαλιστές», όσο είναι ο φόβος ότι η λύση θα είναι χειρότερη από αυτό που ισχύει σήμερα! Το πώς γίνεται η λύση να είναι κάτι χειρότερο από αυτό που ισχύει σήμερα, εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να το καταλάβω, ίσως διότι δεν είμαι και τόσο … ρεαλιστής!