H Kύπρος πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου την προεδρία του κοινοβουλίου αξιώνουν, με ένα εκθαμφωτικό τσαμπουκά, τα μικρότερα σε λαϊκό έρεισμα κόμματα. Τα οποία μάλιστα θεωρούν πολιτικώς ηθικό και πρέπον να αποκλείσουν με κάθε “θεμιτό” τρόπο από αυτή την δυνατότητα τα μεγαλύτερα κόμματα, που εκπροσωπούν πολλαπλάσια μερίδα του λαού. Προφανώς έτσι γίνεται αντιληπτή η έννοια της δημοκρατίας σε τούτη την “όμορφη και παράξενη πατρίδα”.
Αν ονομάσει κανείς το φαινόμενο αλαζονικό, ετσιθελικό, ή πολιτικώς άηθες, κινδυνεύει να τον λοιδορήσουν κι από πάνω. Διότι το πολιτειακό (προσοχή “πολιτειακό” έγραψα, όχι “πελατειακό”) μας σύστημα – καλώς ή κακώς- υποχρεώνει τα μεγάλα κόμματα να προσκυνούν τα μικρά, προκειμένου να κυβερνήσουν τον τόπο. Με αποτέλεσμα οι ηγέτες των μικρών κομμάτων να έχουν πιστέψει πια ότι δημοκρατία σημαίνει τα μικρότερα κόμματα να αντιπαρέρχονται και να απαξιώνουν τη λαϊκή βούληση, όπως αυτή κατεγράφη ελάχιστες ημέρες πριν, στις εκλογές και να ορέγονται την προεδρία της βουλής, παρότι δεν εκπροσωπούν παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό του λαού, πάντως πολύ μικρότερο από το 4% ή το 6% που τους έδωσαν όσοι πήγαν τελικά στις κάλπες.
Σε μια χώρα στην οποία οι πολίτες είναι μονίμως κομπάρσοι σ΄ ένα κακόγουστο πολιτικό θέατρο, η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα κόμμα του 30% ή του 26% από ένα κόμμα του 4%, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Λες κι ο λαός ψήφισε μόνο τα μικρά κόμματα. Τα μεγάλα τα ψήφισαν οι μύγες.
Αγαπητέ Κωνσταντίνε, δεν αναφέρεις στο άρθρο σου την πραγματικότητα. Είναι τα μεγάλα κόμματα που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να θέσουν τέρμα σε αυτή την παράλογη κατάσταση αν συμφωνούσαν να συνεργσθούν με ένα σύστημα πάρε-δώσε π.χ. να βγάλουν πρόεδρο της βουλής από το ΔΗΣΥ με αντάλλαγμα μια πολιτική της κυβέρνησης που θα καταπολεμούσε ενεργά την ανεργία που είναι η απαίτηση του ΑΚΕΛ.