“Στον Δημοτικό Κήπο, ένα κυριολεκτικά βήμα από την πράσινη γραμμή, στο Πάρκο της Ειρήνης, υποψιάζομαι ότι κάτι πιο μεγάλο θα χτιστεί. Μια μεγαλύτερη συνειδητότητα για την ανάγκη να φτιάξουμε μια Κύπρο για όλους, χωρίς φόβους και ταπεινώσεις, δίχως πόνους και απώλειες. Αλλά αντίθετα, ένα νησί που, διάολε το αγαπώ τελικά τόσο πολύ τελικά, θα μας χωράει όλους, όπως κι αν είμαστε φτιαγμένοι, απ’ όπου κι αν κρατάει η φύτρα μας. Η μικρή φωτιά μέσα μου ζητάει περισσότερα από πέρυσι. Της σιγομιλάω κι αποκρίνεται. Ίσως του χρόνου να μαζευτούμε εκεί για να τελειώνουμε και με τις τελευταίες εκκρεμότητες σ’ αυτό το νησί: τα συρματοπλέγματα, τα «αλτ» και τα γαλανόλευκα βαρέλια. Ρε, λες;”