Το Φθινόπωρο ξεκινά νέα πρωτοβουλία στο Κυπριακό και πρέπει οπωσδήποτε να την αξιοποιήσουμε με πολλή σοβαρότητα και με διάθεση να καταλήξουμε όσο γίνεται πιο σύντομα σε μια συμφωνία, προς όφελος και των δύο κοινοτήτων, αν κι εφόσον υπάρχουν βέβαια οι προϋποθέσεις κι η ανάλογη θέληση από την άλλη πλευρά.
Παρά την οικονομική κρίση, οι γεωπολιτικές συγκυρίες (τις οποίες θα αναλύσω σε άλλο άρθρο) είναι αρκετά ευνοϊκές για να επιτύχουμε μια δίκαιη λύση, που θα απελευθερώσει την Κύπρο από τον τουρκικό στρατό και θα αποτρέψει τη μονιμοποίηση της διχοτόμησης, την οποία η Τουρκία πάντοτε επιδίωκε, για να εποικίσει ανεξέλεγκτα το δικό της κομμάτι και να μεταβάλει το δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού, μετατρέποντας το σε ένα νησί με πλειοψηφία Τούρκων κατοίκων.
Η ανάγκη να εργαστούμε πολύ μεγάλη προσοχή για τη λύση συνεπάγεται τη μέγιστη δυνατή ενότητα, τόσο σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας όσο κι ανάμεσα στους πολίτες, οι οποίοι πρέπει να τηρούνται ενήμεροι για όλα και με πλήρη διαφάνεια, ώστε να είναι κοινωνοί όλων των προσπαθειών και εξελίξεων για να μην είναι (λόγω μη ενημέρωσης) ευάλωτοι στην εύηχη μεν αλλά απατηλή προπαγάνδα των κύκλων εκείνων που διακηρύσσουν μαξιμαλιστικές κι ανέφικτες θέσεις στο Κυπριακό, ώσπου ο χρόνος να μονιμοποιήσει οριστικά και αμετάκλητα τη λύση δύο κρατών στην Κύπρο.
Επομένως η προσπάθεια για προσέγγιση μεταξύ του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ είναι καίρια κι απολύτως αναγκαία. Όμως η ανάγκη για εθνική ομοψυχία και συναντίληψη δεν μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι σε μια ενδεχόμενη συγκάλυψη των όσων έχουν οδηγήσει την Κύπρο στην καταστροφή της οικονομίας και την εξάρθρωση του κοινωνικού της ιστού. Η δικαιοσύνη πρέπει αυτή τη φορά να αποδοθεί κι οι ένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το -πλήρως απαξιωμένο αυτή τη στιγμή και όχι άδικα- πολιτικό σύστημα και να λειτουργήσουμε ως ένα ευνομούμενο κράτος, με κοινωνική ευαισθησία και μέριμνα.
Έχει δίκιο ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, ότι η ενότητα πρέπει να οικοδομηθεί στη βάση ιστορικών παραδοχών, διότι οι Έλληνες διαθέτουμε μεν ένα πολύ ένδοξο παρελθόν, όμως έχουμε και σε μεγάλο βαθμό μπερδέψει την ιστορία με τη μυθολογία κι αυτή η ανοησία πρέπει κάπου να τελειώσει. Δεν μπορεί να βασίζουμε αποφάσεις για το μέλλον σε μύθους του παρελθόντος. Έχουμε να αντλήσουμε πολλές αρετές και χρήσιμες διδαχές από πραγματικές πράξεις και παρακαταθήκες των προγόνων μας, φτάνει να έχουμε πλήρη επίγνωση του τι ήταν αλήθεια και τι μύθος.
Βεβαίως ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, όταν μιλά για ιστορικές παραδοχές, εννοεί κυρίως την αποκατάσταση της αριστεράς στην ιστορική συνείδηση των πολιτών, ωστόσο θα πρέπει κι η αριστερά να τολμήσει από τη δική της πλευρά παραδοχές, ιστορικές και όχι μόνο.
Διότι έκανε σοβαρότατα λάθη και λανθασμένες εκτιμήσεις όλα αυτά τα χρόνια της εθνικής μας περιπέτειες σε τούτο το νησί κι ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε χρόνια που η Κύπρος οδηγήθηκε στο γκρεμό, όχι μόνο από διεθνείς και ντόπιες μη ελεγχόμενες οικονομικές συγκυρίες αλλά κι από λάθη ή/και παραλείψεις συγκεκριμένων προσώπων, ανάμεσα στα οποία ήταν και πολλοί ακελιστές, που είχαν στα χέρια τους εξουσία ή πρόσβαση στην εξουσία αλλά και την ευθύνη να δώσουν μια πολύ διαφορετική προοπτική σ’ αυτή τη χώρα από αυτή στην οποία τελικά την οδήγησαν.
Για να έχει ελπίδα η Κύπρος πρέπει να αλλάξουν πολλά κι ένα από τα βασικότερα προαπαιτούμενα για να υιοθετηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε θεσμούς και νοοτροπίες είναι το ήθος να αντικαταστήσει την κουλτούρα της ιδιοτέλειας και της αρπαχτής και να τερματιστεί η ασυδοσία που πηγάζει από την ατιμωρησία. Οι ένοχοι της καταστροφής πρέπει να προσαχθούν στη δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, είτε ανήκουν στη δεξιά είτε στην αριστερά κι οι όποιες επαφές κι ενδεχόμενες προσεγγίσεις ανάμεσα σε αντίπαλες πολιτικές ηγεσίες πρέπει να αφήσουν εκτός ατζέντας σκέψεις και προθέσεις για συναλλαγή με σκοπό την εξώδικη διευθέτηση αυτού του σοβαρότατου ζητήματος.