Ήταν προϋπολογισμένο για 20 εκατομμύρια και τελικά στοίχισε 23. Είπαμε μικρό το κακό, αφού επιτέλους υλοποιήθηκε ένα τόσο σημαντικό έργο για τον πολιτισμό. Και πάνω που το χαρακτηρίσαμε στολίδι για την πρωτεύουσα, άρχισαν να πέφτουν οι υαλοπίνακες. Το ότι δεν θρηνήσαμε ακόμα νεκρούς, οφείλεται σε καθαρή τύχη.

Το πρόβλημα αυτό μπορεί να είναι το χειρότερο, αλλά δεν είναι το μοναδικό.  Είναι κι άλλα, πολύ σοβαρά και λειτουργικά: η σκηνή που δεν είναι περιστρεφόμενη, τα καμαρίνια που δεν έχουν την καλύτερη δυνατή πρόσβαση προς τη σκηνή και φυσικά οι περίφημοι υαλοπίνακες που όχι μόνο πέφτουν, αλλά και όταν δεν πέφτουν, μετατρέπουν το εσωτερικό του κτιρίου σε φούρνο, διότι προφανώς στην Κύπρο δεν ταιριάζει ένα κτίριο όλο γυαλί…

Για άλλη μια φορά λοιπόν αυτό το κράτος απέτυχε παταγωδώς να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Αντίθετα απέδειξε και πάλι περίτρανα την αδυναμία του να διεκπεραιώσει οποιοδήποτε έργο, αποτελεσματικά και χωρίς σπατάλες.  Πέταξε κυριολεκτικά στο καλάθι των αχρήστων 23 εκατομμύρια ευρώ.  Διότι μπορεί κάποιοι να το θεωρούν ακραίο, αλλά η καλύτερη λύση είναι αυτό το κτίριο να γκρεμιστεί ή να μισογκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί!

Μα θα στοιχίσει άλλα τόσα εκατομμύρια; Ε γιατί να μην στοιχίσει; Μήπως τα εκατομμύρια βγαίνουν από την τσέπη εκείνων που φταίνε για όλες ετούτες τις ατασθαλίες; Όχι φυσικά. Από την τσέπη μας βγαίνουν.  Θα τιμωρηθεί κανένας από εκείνους που φταίνε ή θα του επιβληθεί πρόστιμο για τα λεφτά που πήγαν στο βρόντο;

Αν τιμωρήθηκε κανείς  ή πλήρωσε πρόστιμο, από εκείνους που ευθύνονταν για την πτώση της στέγης του δημοτικού θεάτρου της Λευκωσίας μόλις ανακαινίστηκε (λίγα χρόνια προηγουμένως), θα τιμωρηθούν κι αυτοί τώρα…  Ενόσω υπάρχουν κορόιδα φορολογούμενοι, θα πληρώνουν για όλα: και για τα σπασμένα των ανευθυνοϋπεύθυνων αλλά και για εκείνα που ΔΕΝ πληρώνουν οι υπόλοιποι φορολογούμενοι: οι εκατομμυριούχοι…