Η τύπου “καβάλησα το καλάμι και κάνω ό,τι μου καπνίσει” συμπεριφορά της Κωνσταντοπούλου μπορεί να αποτελεί μια διαρκή και καθημερινή παράσταση θεάτρου σκιών, για γέλια ή για κλάματα, όμως φοβάμαι πώς αποτελεί ταυτόχρονα και προάγγελο χειρότερων πολιτικών φαινομένων στο κοντινό μέλλον, αν η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν κυβερνήσει με αίσθημα ευθύνης την χώρα ώστε ο λαός να αποτοξινωθεί από την εθιστική ουσία του λαϊκισμού.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία δίνοντας κι ο ίδιος επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις, μπροστά σε ένα λαό εξαπατημένο, ταλαιπωρημένο, πικραμένο. Ένα λαό που είχε ανάγκη να ακούσει υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες και ταυτόχρονα να τιμωρήσει εκείνους που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του. Το παραμύθι κράτησε μόλις μερικούς μήνες κι όταν ο κόμπος έφτασε πια στο χτένι, ο Τσίπρας προσάραξε στο παγόβουνο των ευθυνών του. Κατάλαβε πως ο λαϊκισμός τού τελείωσε κι ότι έπρεπε επιτέλους να κουμαντάρει το καράβι. Φαίνεται πώς αυτό προσπαθεί τώρα να κάνει και προσεύχομαι, για το καλό της Ελλάδας, να τα καταφέρει.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τεράστια ευθύνη απέναντι στην ιστορία. Κάθε του κίνηση πια θα είναι σαν βήμα σε ναρκοπέδιο. Αν πατήσει τη νάρκη θα τιναχτεί οριστικά στον αέρα η λογική και μαζί μ’ αυτήν η ίδια η Ελλάδα. Διότι, μετά τους επικίνδυνους σαλτιμπάγκους τύπου Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη κλπ, έρχεται η Χρυσή Αυγή κι αν συμβεί αυτό, η χώρα θα ξαναμπεί στο τρένο της καταστροφής, με τρελούς οδηγούς στο τιμόνι…