Καλώς επιδιώκουμε άριστες σχέσεις με τη Ρωσία, κακώς όμως η κυπριακή ακροδεξιά (και το ΑΚΕΛ μαζί της) αντιλαμβάνεται αυτές τις σχέσεις σε αντιδιαστολή με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Κύπρου.

Η αλήθεια είναι ότι από καιρό τώρα οι πολιτικοί αναλυτές κατέγραψαν την στροφή της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς προς τη Ρωσία και τον πανίσχυρο ηγέτη της Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεν είναι εξάλλου μυστικό ότι η Μόσχα χρηματοδότησε με δάνειο 9 εκατομμυρίων ευρώ το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, η οποία υποστήριξε την ρωσική επέμβαση στην Κριμαία και ζήτησε να αναγνωριστεί η χερσόνησος ως τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Τα κυπριακά ακροδεξιά κόμματα έχουν κι ένα λόγο παραπάνω να ευγνωμονούν την Μόσχα: για την στήριξη που μας παρέχει στα Ηνωμένα Έθνη καθώς και για την γενικότερα φιλική της στάση απέναντί μας (προσπερνώντας βιαστικά το γεγονός ότι η Ρωσία διατηρεί εξίσου καλές σχέσεις με την Τουρκία, καθώς κατασκευάζουν από κοινού τεράστιας σημασίας έργα υποδομής). Στην πραγματικότητα ωστόσο τα πιο πολλά από τα επιχειρήματα της κυπριακής ακροδεξιάς δεν απέχουν πολύ από εκείνα που χρησιμοποιεί η ακροδεξιά στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι συχνές αναφορές των δικών μας κομμάτων σε “δήθεν εταίρους” θυμίζει έντονα τον ευρωσκεπτικισμό της Μαρίν Λεπέν.

Τα κυπριακά ακροδεξιά κόμματα, επειδή πιστεύουν ότι ανήκουν στο “κέντρο”, προσπαθούν να μετριάζουν τον πολιτικό τους λόγο. Δυστυχώς όμως, για τους ίδιους και για την Κύπρο, δύσκολα καταφέρνουν να κρύψουν τον εθνικισμό, τον ευρωσκεπτικισμό, την καχυποψία έναντι των ξένων, την ανελαστικότητα έναντι της διαφορετικότητας, τις επιφυλάξεις σχετικά με την μεταναστευτική πολιτική και γενικά τον συντηρητισμό που χαρακτηρίζει τις προσεγγίσεις τους σε όλα τα κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα.