Βρήκα τον αριθμό του, δεν θυμάμαι τώρα πώς, ήταν και σχετικά καινούρια τότε η τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων, στα μέσα του 1998.

-Δημήτρη, γεια σου. Είμαι ο Κωνσταντίνος Οδυσσέως, ο διευθυντής του Σίγμα. Θα σε ενδιέφερε να συνεργαστείς μαζί μας;

Ο Δημήτρης Μάμας ήταν τότε το αστέρι της αστυνομικής δημοσιογραφίας, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τηλεοπτικά πρόσωπα του ΑΝΤ1, από το ξεκίνημά του στην Κύπρο στα μέσα του 1993. Εμείς βέβαια, που διαβάζαμε εφημερίδες, τον ξέραμε από πιο παλιά στον «Φιλελεύθερο» και σε άλλα έντυπα στα οποία είχε κατά καιρούς εργαστεί. Ήταν τότε οι πρώτοι μου μήνες στο νέο πόστο μου στο Σίγμα κι ήθελα μια μεγάλη μεταγραφή, στην προσπάθεια που κάναμε να ανεβάσουμε το κανάλι.

-Να το συζητήσουμε, μου απάντησε. Συναντηθήκαμε, τα είπαμε και συμφωνήσαμε ότι θα έκανε το αστυνομικό ρεπορτάζ στο δελτίο αλλά και μια δική του εκπομπή. Αναζητούσαμε ένα τίτλο που, στο υποσυνείδητο του κοινού, θα ξεπερνούσε τη χαρακτηριστική φράση «…για τον ΑΝΤ1, Δημήτρης Μάμας». Εκείνος πρότεινε το «Πες τα στον Μάμα» και μας άρεσε.

Ήταν ανήσυχο πνεύμα και δεν άραζε εκεί που δούλευε. Ήταν ευφυής, διαισθητικός αλλά και πολύ ευαίσθητος. Είχε απαιτήσεις κι αξίωνε σεβασμό, γιατί είχε πλήρη επίγνωση του πόσο καλός ήταν στη δουλειά του. Η υπερβολική επαγγελματική του ευαισθησία απαιτούσε ωστόσο συχνά λεπτούς χειρισμούς από μέρους μας, κάτι που είναι βέβαια αυτονόητο στη δουλειά μας, όταν έχεις να κάνεις με τέτοιους επαγγελματίες.

Ήταν μαζί μας πέντε χρόνια. Τον Απρίλη του 2003 διαφωνήσαμε έντονα για ένα επαγγελματικό ζήτημα. Σε μεγάλο βαθμό οι ευαισθησίες μας και σε μεγαλύτερο το γενικότερο ταπεραμέντο του καθενός μας, έφεραν τη ρήξη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Δημήτρης να φύγει από το Σίγμα κι οι δρόμοι μας χώρισαν εκεί, μέσα σε ένα κλίμα ιδιαζόντως βαρύ.

Δύο χρόνια αργότερα, μέσα του 2005, περπατούσα στην Ερμού, στην Αθήνα. Ήμουν τότε στον Alpha. Ένα χέρι με κτύπησε απαλά στον ώμο. Γύρισα και τον είδα. Είχε ένα κάπως αμήχανο χαμόγελο.

-Θέλω να ξέρεις ότι δεν κουβαλώ ούτε ίχνος κακίας μέσα μου. Με πίκρανες αλλά καταλαβαίνω ότι πικράθηκες κι εσύ από μένα. Εγώ σε συγχώρησα. Εύχομαι κι εσύ εμένα.

Τον κοίταξα στα μάτια. Ήταν ειλικρινής.

Έτσι κι αλλιώς φροντίζω να μην κουβαλώ ποτέ τέτοια βάρη μες στην ψυχή μου. Εκείνο που με βάραινε όμως σε τούτη την περίπτωση δεν ήταν η πίκρα που είχα νιώσει τότε αλλά κάτι σαν μια διαρκής από τότε ενοχή, καθώς ο Δημήτρης ήταν εκείνος που πλήρωσε το τίμημα της ρήξης, εγκαταλείποντας μια πολύ καλή δουλειά.

Του έδωσα το χέρι. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να αφήνει την κακή στιγμή να κηλιδώνει τη ζωή του ολόκληρη.

Τον συνάντησα ξανά στο γραφείο μου στον ΑΝΤ1 λίγα χρόνια μετά. Είχαμε κι επικοινωνία μέσω του Facebook ως πριν από λίγες μέρες.  Ήξερα ότι ήταν άρρωστος, αλλά δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι ήταν τόσο σοβαρά. Η είδηση ότι πέθανε μου ήρθε βαριά. Ήθελα να του πω κι άλλα. Γι’ αυτό έγραψα τούτο το σημείωμα, σαν εξομολόγηση.  

Καλό σου ταξίδι, Δημήτρη.