Στις 3 Μαρτίου 1957, ο Γρηγόρης Αυξεντίου θυσίασε τη ζωή του για την Ελευθερία της Κύπρου. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα η Λύση, ο τόπος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ήρωας, πιάστηκε από τον τουρκικό στρατό. Για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία αυτού του νησιού οι κάτοικοι της Λύσης, όπως και ολόκληρης της κατεχόμενής μας πατρίδας, εγκατέλειψαν κυνηγημένοι τα σπίτια τους κι από τότε δεν γύρισαν πίσω.

Σκλαβιές πέρασε πολλές αυτός ο τόπος, αλλά ξεριζωμό πρώτη φορά βίωσε. Όσοι έχουν στοιχειώδη λογική καταλαβαίνουν την τεράστια διαφορά του να ζεις στον τόπο σου, έστω και υπόδουλος, από του να σε έχουν ξεριζώσει από αυτόν. Τη διαφορά του να είσαι εκεί και να ετοιμάζεσαι κάθε στιγμή για την ώρα της εξέγερσης και της ελευθερίας, από του να έχεις φύγει και να γεννιούνται τα παιδιά και τα εγγόνια σου σε ξένο τόπο μη έχοντας μνήμες και ρίζες από τον τόπο των προγόνων τους. Μόνο τυφλοί αδυνατούν να δουν τη ζημιά που προκάλεσαν στο εθνικό μας ζήτημα τα 42 χρόνια μακριά από την κατεχόμενη γη μας και  δεν ανησυχούν για την ακόμη μεγαλύτερη ζημιά που θα προκληθεί αν περάσουν κι άλλα χρόνια ακόμη. 

Ο αντιαποικιακός αγώνας έγινε για την Ένωση με την Ελλάδα. Τελείωσε όμως με την ανεξαρτησία. Κάποιοι καπηλεύτηκαν τότε τη μνήμη των ηρώων, φωνάζοντας ότι η θυσία τους δεν έγινε για την ανεξαρτησία. Δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι η Κύπρος ήταν επιτέλους, μετά από αιώνες υποτέλειας, ελεύθερη χώρα. Έδωσαν, με απερίσκεπτες (αν ήταν απερίσκεπτες και όχι εσκεμμένες) πράξεις τους στην Τουρκία όλες τις αφορμές που ζητούσε για να μοιράσει την Κύπρο, όπως ήταν ο στόχος της από το 1955.  

Σήμερα, όμοια όπως και τότε, κάποιοι καπηλεύονται τη μνήμη του Αυξεντίου και των άλλων ηρώων για να πούν ότι οι ήρωες δεν θυσιάστηκαν για την ομοσπονδία. Φυσικά και όχι. Αλλά ούτε για τη διχοτόμηση θυσιάστηκαν. Ας μην εξαπατούν λοιπόν το ακρατήριό τους οι εραστές της διχοτόμησης, που πουλάνε παραμύθια και προφητείες ότι τάχα “πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι”, για να καλύψουν πίσω από αυτά τα φληναφήματα την πραγματική τους άποψη, ότι δηλαδή είναι καλύτερα να περιμένουμε και να περιμένουμε επ’ άπειρον, μέχρι ο χρόνος να μονιμοποιήσει το διαχωρισμό, για να μην έχουμε τους Τουρκοκύπριους μέσα στα πόδια μας… 

Τους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία αυτού του τόπου, ελευθερία που την κερδίσαμε και τη χαραμίσαμε, μικροί και ανάξιοι απέναντι στη δική τους θυσία, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους καπηλευόμαστε. Πολύ περισσότερο οι ψευτοπαλληκαράδες, που “αγωνίζονται” μόνο τρώγοντας με χρυσά μαχαιροπήρουνα, ας μην τους πιάνουν στο στόμα τους. Οι ήρωες θυσιάστηκαν για μια ελεύθερη Κύπρο κι όχι για τούτη την ήττα και την ντροπή που ζούμε εδώ και 42 χρόνια.