Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ

12:00 AM | |

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσβλέπουν να εμπλακούν με την Τουρκία σε σχέδια που θα αυξήσουν την παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια, όπως ο Νότιος Διάδρομος φυσικού αερίου (Southern Corridor) και το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου…” Τη δήλωση αυτή  έκανε προχτές το βράδυ (9 Ιουλίου 2017) ο αμερικανός ΥΠΕΞ, Ρεξ Τίλερσον, σε συνέδριο για το Πετρέλαιο, στην Κωνσταντινούπολη, ξεκαθαρίζοντας για άλλη μια φορά προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι η Τουρκία θεωρείται από τους Δυτικούς ως μέρος της εξίσωσης που αφορά το φυσικό αέριο της περιοχής μας.

Παρά τις αμφιβολίες που διατηρούν για την αξιοπιστία του Ερντογάν κι ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σχεδιάζουν  για το μέλλον, προς το παρόν ΗΠΑ και Ρωσία διαγκωνίζονται ποια από τις δύο θα προσφέρει τα πιο δελεαστικά ανταλλάγματα στην Τουρκία προκειμένου να διατηρεί την εύνοιά της, δεδομένου ότι πρόκειται για μια τεράστια αγορά και ταυτόχρονα μια χώρα κλειδί σε σχέση με τη διατήρηση των ισορροπιών και της ασφάλειας στην περιοχή.

Μέσα σε τούτο το πλαίσιο κι έπειτα από το ναυάγιο των συνομιλιών για λύση του Κυπριακού στο Crans-Montana, είχαμε από τη μια τα κόμματα του ούτω καλούμενου “Ενδιάμεσου Χώρου” να επαναδιατρανώνουν τη διακήρυξή τους για μια “Νέα Στρατηγική” κι από την άλλη την Τουρκία να μιλά κι αυτή από την πλευρά της για μια δική της “Νέα Στρατηγική”, για λύση “έξω από τις παραμέτρους του ΟΗΕ”.  Οι παράμετροι του ΟΗΕ αναφέρονται στη βάση λύσης της  ΔΔΟ (Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας), την οποία συμφώνησαν  εκ μέρους των δύο πλευρών οι Μακάριος και Ντενκτάς το 1977 και επαναβεβαίωσαν οι Κυπριανού και Ντενκτάς το 1979 και οι Παπαδόπουλος και Ταλάτ το 2006.

Η “Νέα Στρατηγική” της Τουρκίας λοιπόν συνεπάγεται εγκατάλειψη της ΔΔΟ, κάτι βεβαίως που επιδιώκουν και τα τέσσερα από τα πέντε κόμματα του “Ενδιάμεσου”, τα οποία αποκήρυξαν εδώ και καιρό αυτή τη λύση. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο “Νέες Στρατηγικές” αφορά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Η Τουρκία προφανώς θα επιδιώξει αναβάθμιση του ψευδοκράτους, δηλαδή τη μονιμοποίηση και νομιμοποίηση της Διχοτόμησης. Από την πλευρά τους τα τέσσερα από τα πέντε κόμματα του “Ενδιάμεσου” απορρίπτουν και την ΔΔΟ αλλά και τη Διχοτόμηση, ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται δημόσια, παρόλο που πολλά στελέχη των κομμάτων αυτών και υποστηρικτές τους ομολογούν κατ’ ιδίαν ότι προτιμούν τη διχοτόμηση από τη ΔΔΟ. Το πέμπτο κόμμα του “Ενδιάμεσου”, δηλαδή το ΔΗΚΟ, δεν απορρίπτει μεν την ΔΔΟ, αλλά τη θέλει με το “σωστό περιεχόμενο”, ένα “σωστό περιεχόμενο” που, δεν έχει ξεκαθαρίσει ακριβώς πώς είναι,  στα 40 τόσα χρόνια των συνομιλιών.

Πάντως και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι άλλοι του Ενδιάμεσου θέλουν τη ΔΔΟ και άλλοι όχι, η λύση που επιδιώκουν θα πρέπει οπωσδήποτε να διαλαμβάνει τα εξής:  Αποχώρηση όλων των Τούρκων στρατιωτών μέχρι και τον τελευταίο, πριν την εφαρμογή της συμφωνίας, άμεση κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων, επιστροφή όλων των εκτοπισμένων στις περιουσίες τους, με πλήρη δικαιώματα του ιδιοκτήτη και όχι του χρήστη, αποχώρηση όλων των εποίκων, εφαρμογή συστήματος διακυβέρνησης χωρίς εκ περιτροπής προεδρία, χωρίς βέτο και χωρίς τα προνόμια που οι Τουρκοκύπριοι διαθέτουν με βάση το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αντιλαμβάνεστε ότι οι πιο πάνω θέσεις δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές από την τουρκική πλευρά, συνεπώς δεν υπάρχει περίπτωση συμφωνημένης λύσης. Άρα θα παραμένει η κατάσταση ως έχει, με την κατοχή να συνεχίζεται, τους 40 χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες να παραμένουν, τους έποικους να αυξάνονται και να πληθύνονται, τους εκτοπισμένους να παραμένουν εκτοπισμένοι μακριά από τις περιουσίες τους, την Κύπρο να παραμένει διχοτομημένη. Την ίδια στιγμή η Κυπριακή Δημοκρατία θα λειτουργεί με ένα σύνταγμα το οποίο προβλέπει Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο με βέτο και ποσόστωση σε όλα τα θεσμικά όργανα, όπως το Υπουργικό Συμβούλιο, τη Βουλή των Αντιπροσώπων, την Εισαγγελία κλπ καθώς και στη Δημόσια Υπηρεσία και στα σώματα ασφαλείας. Ταυτοχρόνως θα παραμένει σε ισχύ η Συνθήκη Εγγυήσεως, που καθιστά την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη με επεμβατικό δικαίωμα…

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι του “Ενδιάμεσου” επιμένουν ότι με τη “Νέα Στατηγική” τους θα προκαλέσουν πολιτικό και οικονομικό κόστος στην Τουρκία. Διότι από τη μια έχουμε λέει τους υδρογονάνθρακες κι από την άλλη είμαστε και χώρα μέλος της Ε.Ε.. Πιστεύουν δηλαδή στα σοβαρά ότι μπορεί η Κύπρος να παίξει παιχνίδι με τους υδρογονάνθρακες. αν αλλιώς είναι η βούληση των μεγάλων δυνάμεων κι ότι μπορεί στην Ε.Ε. να μοιράζει παιχνίδι και να βάζει βέτο, όπου και όποτε γουστάρει, ακόμη κι αν διαφορετική είναι η άποψη της Γερμανίας και της Γαλλίας.  Ξέχασαν ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος πήγε το 2006 κι υπόγραψε την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, χωρίς βέτο και χωρίς να απαιτήσει πρώτα από την κατοχική Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ή έστω να ανοίξει τα λιμάνια της για τα κυπριακά πλοία. Ξέχασαν ότι κυβέρνησαν συνολικά 19 χρόνια την Κύπρο μετά την εισβολή και το μόνο που κατάφεραν με την τάχα “διεκδικητική πολιτική” τους ήταν να απενοχοποιήσουν την Τουρκία αντί να την βάλουν στη γωνιά., όπως κοκορεύονταν ότι θα έκαναν.

Η “Νέα Στρατηγική” του “Ενδιάμεσου” δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πολιτική απάτη που, όχι μόνο δεν έχει τη δυνατότητα να προωθήσει λύση του Κυπριακού ή να ελευθερώσει την Κύπρο από την τουρκική κατοχή, αλλά αντίθετα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια την Κύπρο στη διχοτόμηση μια ώρα γρηγορότερα, προς δικαίωσιν όλων εκείνων (των οπαδών του Ενδιάμεσου) που δεν κρύβουν την προτίμησή τους στη διχοτόμηση, αφού εδώ και χρόνια επαναλαμβάνουν κατ’ ιδίαν το επαίσχυντο σύνθημα “τζείνοι πο’ τζει τζι εμείς πο’ δα”.

Η λύση του Κυπριακού δεν θα επιτευχθεί με τις αερολογίες του “Ενδιάμεσου”, αλλά με τη συμμετοχή της Κύπρου στους ενεργειακούς σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων και του Ισραήλ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σχεδιασμοί αυτοί, είτε μας αρέσει είτε όχι, περιλαμβάνουν στην εξίσωση και την Τουρκία. Μας το έχουν πει όλοι (και οι δυτικοί και ο Ισραήλ) σε όλες τις γλώσσες που αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Αν ο δικός μας ο εγκέφαλος αδυνατεί να το αντιληφθεί, το πρόβλημα στο τέλος δεν θα είναι δικό τους αλλά δικό μας. Η συμμετοχή της Τουρκίας δεν θα είναι κατ’ ανάγκη εις βάρος μας, αντίθετα μπορεί και πρέπει να αποβεί υπέρ μας. Διότι η συμμετοχή της Τουρκίας στο ενεργειακό παιχνίδι θα είναι το δέλεαρ για να πειθαναγκαστεί σε μια δίκαιη και ισοζυγισμένη λύση του Κυπριακού.

Αν πάρει ο νους μας αέρα κι αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι εμείς μοιράζουμε την τράπουλα στην περιοχή, στο τέλος θα καταφέρουμε να μείνουμε στα κρύα του λουτρού. Αν ο Ισραήλ αποφασίσει να προχωρήσει σε ενεργειακή συνεργασία με την Τουρκία, παρακάμπτοντας την Κυπριακή Δημοκρατία ή – το χειρότερο- περνώντας αγωγό μέσω του ψευδοκράτους, αυτό θα ισοδυναμεί για εμάς με όλεθρο. Θα πρόκειται για τη χειρότερη μας ήττα από το 1974, διότι θα σημαίνει ότι χάσαμε το παιχνίδι.

Σε αντίθεση με την εντελώς αβάσιμη ρητορική του “Ενδιάμεσου”, η στρατηγική που ακολουθείται τα τελευταία δέκα χρόνια είναι η ορθή, διότι έβαλε την Κύπρο στο ενεργειακό παιχνίδι, την κατέστησε εταίρο και σύμμαχο του Ισραήλ κι αναβάθμισε καθοριστικά τη γεωστρατηγική της θέση. Αυτή η πολιτική πρέπει να συνεχιστεί με προσοχή ως προς τα όρια των δυνατοτήτων μας και χωρίς ούτε στιγμή να εγκαταλείπουμε το στόχο της λύσης του Κυπριακού στη συμφωνημένη βάση, που δεσμεύει και την Τουρκία και της αφαιρεί τα προσχήματα υπέρ της διχοτόμησης.  Εκείνοι που εισηγούνται να εγκαταλείψουμε τις παραμέτρους του ΟΗΕ, εξυπηρετούν τους τουρκικούς στόχους και πρέπει επιτέλους να συνέλθουν, διότι αρκετά υπόφερε αυτός ο λαός από την ανεπάρκεια της ηγεσίας του για πολλές δεκαετίες.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *