ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΣΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΥΣ

11:51 AM | |

Το 1940 ένας μεγάλος ηγέτης, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, έγινε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, “προσφέροντας” στους συμπατριώτες του “αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα”. Κήρυξε τον πόλεμο εναντίον “μιας τερατώδους τυραννίας, που κανείς ποτέ δεν την έχει υπερβεί στο σκοτεινό, αξιολύπητο κατάλογο της ανθρώπινης εγκληματικότητας”, τον Ναζισμό-Φασισμό, γνωρίζοντας ωστόσο την ίδια στιγμή ότι διεκδικούσε δια πυρός και σιδήρου την κυρίαρχη πολιτική επιρροή της Μεγάλης Βρετανίας πάνω στην ευρωπαϊκή ήπειρο, νικώντας τον άξονα της Γερμανίας και των συμμάχων της.

Το 2016 ένας νάνος πολιτικός, ο Ντέιβιντ Κάμερον, προκειμένου να πουλήσει την μικροκομματική του πραμάτεια, έσυρε τον βρετανικό λαό σε δημοψήφισμα παραμονής ή αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλο που ο ίδιος υποστήριξε την παραμονή, ο πολιτικός του ακροβατισμός έδωσε την ευκαιρία στους εμπειρότερους από αυτόν σαλτιμπάγκους να κλέψουν την παράσταση.

Οι λαϊκιστές κι οι εθνικιστές πολιτικάντηδες είναι παντού, σε όλο τον κόσμο, οι ίδιοι. Είναι συνήθως κομπλεξικά άτομα, με υπερβολική αυταρέσκεια, που αγαπούν τη φωνή τους και τον τρόπο που “τα λένε”, αλλά απέχουν από τη λογική και τον πραγματισμό. Τέτοιοι λοιπόν τύποι, όπως ο Μπορίς Τζόνσον και ο Νέιτζελ Φάραζ, φλόμωσαν τους Βρετανούς στα ψέματα, με ανέξοδη και κούφια ρητορική, με συνθήματα χωρίς έρεισμα, που ωστόσο “πιάνουν τόπο” στο υποσυνείδητο της αμόρφωτης μάζας και των φοβικών ανθρώπων, αφού υποκινούν το ζωώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που με τη σειρά του συνεγείρει συναισθήματα όπως η καχυποψία, ο φόβος, η ανασφάλεια, η ιδιοτέλεια και συναφώς η εσωστρέφεια και η ξενοφοβία.

Με ισχνή πλειοψηφία πέρασε το Brexit και από τότε η Βρετανία εισήλθε σε μια άνευ προηγουμένου εσωστρέφεια, που μείωσε κατακόρυφα την επιρροή της στην Ευρώπη, για να μην πω ότι την κατάντησε τον τελευταίο καιρό θλιβερό ουραγό ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, με γραφικούς πολιτικούς, που μονομαχούν με ανεμόμυλους.

Παρασυρμένοι από ανεύθυνους πολιτικάντηδες, από εκείνους που ο Βρετανός συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον χαρακτήρισε πριν από 300 χρόνια “απατεώνες που έχουν ως τελευταίο καταφύγιο τον πατριωτισμό”, στην ουσία το 2016 οι Βρετανοί αποφάσισαν ότι η χώρα τους πρέπει να πάψει να έχει λόγο και επιρροή στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Δήλωσαν ότι δε θέλουν πια τη Μεγάλη Βρετανία αλλά μια Μικρή Βρετανία, ένα νησί στην βορειοδυτική εσχατιά της Ευρώπης ουδέτερο και άλαλο, όπως η Νορβηγία και η Ελβετία, χωρίς λόγο και επιρροή σε ότι αφορά τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επιτρέποντας στη Γερμανία τον ηγετικό ρόλο.

Η αποτυχία του βρετανικού κοινοβουλίου να εγκρίνει είτε τη συμφωνία της Τερέζα Μέη με την Ε.Ε. είτε οποιαδήποτε άλλη από τις 8 εναλλακτικές προτάσεις, δεν έχει άλλο όνομα παρά ΧΑΟΣ. Αλλά, μεταξύ μας, το χάος είναι η λιγότερο οδυνηρή από τις όποιες συνέπειες μπορεί να επιφέρει σε ένα λαό ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός. Η Ιστορία διδάσκει ότι ο λαϊκισμός κι ο εθνικισμός, ακριβώς επειδή αποτείνονται στα ζωώδη ένστικτα και όχι στη λογική του ανθρώπου, έχουν σπείρει τη γη με εκατομμύρια νεκρούς. Άρα το χάος που ζει σήμερα η Βρετανία, με όλες τις ενδεχόμενες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του, δεν είναι και ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να τους συμβεί, από τη στιγμή που πίστεψαν τον Φάραζ και τον Τζόνσον.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *