Η ανερμάτιστη πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, θυμίζει πολύ το συγγραφικό αλαλούμ που συναντά κανείς στα βιβλία του καθηγητή Νταβούτογλου, νυν πρωθυπουργού της χώρας.
Στην τρέχουσα εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, με τους ψυχοπαθείς δολοφόνους του ISIS να αποκεφαλίζουν κόσμο, να μετατρέπουν γυναικόπαιδα σε σκλάβους, όπως οι Σαρακηνοί πριν από 1300 χρόνια και να απειλούν να αλλάξουν τον γεωγραφικό, πολιτικό και πολιτισμικό χάρτη της περιοχής μας, η κυβέρνηση Ερντογάν – Νταβούτογλου παίζει κυριολεκτικά με τη φωτιά.
Από τη μια δοκιμάζει άγρια την υπομονή και τα νεύρα των Αμερικανών και των συμμάχων κι από την άλλη προκαλεί θρασύτατα τη Ρωσία, θέτοντας όρους στη δυτική συμμαχία να επέμβει ξανά στη Συρία και να ρίξει τον (προστατευόμενο της Ρωσίας) Άσσαντ. Ένας πολιτικός αναλυτής δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί πώς ακριβώς θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Τουρκίας, από μια τέτοια συμπεριφορά του Ερντογάν.
Είναι πρόδηλο ότι ο πιο ισχυρός μετά τον Αττατούρκ ηγέτης της Τουρκίας, έπαθε αυτό που παθαίνουν όλοι οι ηγέτες, όταν μένουν για πολύ καιρό, πανίσχυροι στην εξουσία: νομίζουν ότι τους έχει στείλει στη Γη ο Θεός και οπωσδήποτε δεν είναι άνθρωποι αλλά κάτι σαν ημίθεοι. Η ασύγγνωστη αλαζονεία της Τουρκίας την έχει καταστήσει αφερέγγυα ανάμεσα στους δυνάμει συμμάχους της. Το γεγονός ότι η Δύση δεν καταφέρεται (ακόμη) εναντίον της, οφείλεται βέβαια στο γεγονός ότι ακόμη προσπαθεί να την πείσει να δράσει εναντίον των Τζιχαντιστών. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η συμπεριφορά του Ερντογάν σημειώνεται και θα του ανταποδοθεί την κατάλληλη στιγμή, με τον τρόπο που ξέρουν να «καθαρίζουν» οι ισχυροί του πλανήτη.
Η Κύπρος, ως κράτος που υφίσταται εδώ και 40 χρόνια τις οδυνηρές συνέπειες της παράνομης τουρκικής κατοχής, οφείλουμε να παραμείνουμε αξιόπιστοι και φερέγγυοι στις σχέσεις μας, τόσο με τους Αμερικάνους και τους εταίρους μας στην ΕΕ όσο και με τη Ρωσία.
Την ίδια στιγμή όμως οφείλουμε να κάνουμε συγκεκριμένα ανοίγματα προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Στην οποία επικρατεί φόβος και δέος απέναντι στις πολιτικές του Ερντογάν και τις ισλαμιστικές του μονομανίες, που είναι εντελώς ξένες προς την κουλτούρα των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι Κύπριοι παρά Τούρκοι ή μουσουλμάνοι. Σε όλο το φάσμα της Τ/κυπριακής κοινωνίας – από την αριστερά μέχρι τη δεξιά- επικρατεί έντονη ανησυχία για τις συνέπειες που θα έχει πάνω τους, τώρα και στο μέλλον, το φαινόμενο Ερντογάν.
Είναι λοιπόν η ώρα που πρέπει να απευθυνθούμε προς την κοινωνία των Τουρκοκυπρίων και όχι προς την παρούσα ηγεσία τους. Είναι η ώρα που πρέπει να τους προτείνουμε συγκεκριμένα και ουσιαστικά μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, πέρα από το Κυπριακό και την λύση του. Μέτρα εντός του πλαισίου της λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρέπει να ανοίξουμε ζεστή αγκαλιά προς τους Τουρκοκύπριους και να προσπαθήσουμε να τους περάσουμε το μήνυμα ότι τους θέλουμε μαζί μας, στην οικοδόμηση του κοινού μας οράματος για μια Κύπρο που θα είναι για τα παιδιά μας πολύ καλύτερη από αυτήν στην οποία εμείς ζήσαμε. Μέσα από μια έντιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού Ζητήματος.
Ίσως ζούμε μια μοναδική ιστορική συγκυρία, την οποία οφείλουμε να αξιοποιήσουμε, όχι μόνο παίζοντας το παιχνίδι της διεθνούς διπλωματίας εναντίον της τουρκικής επιθετικότητας. Αυτό είναι το ένα κεφάλαιο. Το άλλο, το πιο σημαντικό, λέγεται ευκαιρία για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των Τουρκοκυπρίων και την συμπόρευσή τους μαζί μας. Εμπιστοσύνη και συμπόρευση που θα ξεκινήσει από τη βάση, από την κοινωνία δηλαδή των πολιτών, τη θέληση των οποίων ευχαρίστως θα αξιοποιήσουν οι ισχυροί της γης, όταν θα φτάσει η στιγμή να βάλουν την Τουρκία στη θέση της…