Αγαπητέ κ. Ηλιάδη,
Ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε και να απαντήσετε στο άρθρο μου με τίτλο «Ο Νικόλας και η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας». Λυπάμαι ωστόσο διότι, παρόλο που γράφω πολύ απλά ελληνικά, δεν κατάφερα να γίνω κατανοητός, με αποτέλεσμα να έχετε στηρίξει όλη σας την απάντηση πάνω σε μια προφανέστατη παρερμηνεία:
Σε κανένα σημείο του άρθρου μου δεν ισχυρίστηκα ότι οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου προνοοούν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα έχω γράψει ότι δεν αντιλαμβάνομαι γιατί χρησιμοποιεί αυτό το σύνθημα ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος.
Πριν μπω στην ουσία της απάντησης θα ήθελα να μου επιτρέψετε το δικαίωμα να γράφω, ως πολίτης αυτού του τόπου, τις απόψεις μου για το Κυπριακό, χωρίς κατ’ ανάγκη να διαθέτω νομικές περγαμηνές. Εδώ και 40 χρόνια μιλούν οι δικηγόροι κι ακόμα η Τουρκία βρίσκεται, με το στρατό και τους εποίκους της, μέσα στο σπίτι μας. Ας μιλήσει λοιπόν κι ένας απλός άνθρωπος.
Αρχίζετε την απάντηση σας με το εξής: “Δεν ξέρω με ποιες νομικές ή άλλες περγαμηνές, ο κ. Κωνσταντίνος Οδυσσέως, ερμηνεύει τη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς του 1977 (και Κυπριανού-Ντενκτάς, 1979 και Παπαδόπουλου-Ταλάτ, 2006) για να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι οι Συμφωνίες αυτές «…διαλύουν την Κυπριακή Δημοκρατία» –όπως επακριβώς γράφει”.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι εγώ σε κανένα σημείο του άρθρου μου δεν έχω ισχυριστεί αυτό που μου αποδίδετε. Εγώ είπα ότι οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου προνοούν ότι «στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα λειτουργήσει ένα άλλο, ομοσπονδιακό κράτος». Πράγμα το οποίο ωστόσο εσείς αμφισβητείτε. Μάλιστα με ειρωνεύεστε γράφοντας τα εξής: «Μήπως αυτή τη φράση τη συνάγει από το πνεύμα του κειμένου –αφού στο γράμμα των ‘4 Κατευθυντηρίων Γραμμών’ δεν υπάρχει; Ή την επινοεί, για να …επιχειρηματολογήσει; Μήπως, πάλι την οσμίζεται, όπως μόνο αυτός μπορεί, επειδή βολεύει τους σκοπούς του άρθρου του;»
Ρωτώ λοιπόν εσάς κ. Ηλιάδη, που προφανώς διαθέτετε νομικές περγαμηνές που εγώ δεν διαθέτω, να μου ερμηνεύσετε τις κατευθυντήριες γραμμές της Συμφωνίας Μακαρίου – Ντενκτάς και να μου εξηγήσετε γιατί υποστηρίζετε ότι αυτό που έγραψα εγώ, δηλαδή ότι «στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα λειτουργήσει ένα άλλο, ομοσπονδιακό κράτος» είναι μόνο στη φαντασία μου και δεν υπάρχει στην συμφωνία Μακαρίου Ντενκτάς.
Ορίστε αυτούσιες οι 4 κατευθυντήριες γραμμές της Συμφωνίας Μακαρίου – Ντενκτάς:
1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία.
2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης.
3. Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης, ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα, είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
4. Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους.
Θα περιμένω πραγματικά με πολύ ενδιαφέρον να μου εξηγήσετε για τι είδους κράτος μιλά η πιο πάνω συμφωνία, εφόσον εσείς λέτε ότι ΔΕΝ μιλά για ομοσπονδία! Εγώ βλέπω να αναφέρεται άμεσα ή έμμεσα ότι το πολιτειακό σύστημα της Κύπρου θα μετατραπεί σε ομοσπονδιακό και στις τέσσερις κατευθυντήριες γραμμές.
Μήπως εννοείτε ότι δεν μιλά για αντικατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μα η ΚΔ δεν είναι ομοσπονδιακό κράτος και προφανώς εξυπακούεται ότι υφιστάμενο Σύνταγμα θα αλλάξει. Στη διατύπωση «επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική, ομόσπονδη Δημοκρατία» το ρήμα «επιζητούμε» τι νόημα έχει; Ασφαλώς δεν μπορεί να σημαίνει ότι επιζητούμε κάτι το οποίο έχουμε, διότι αυτό το οποίο έχουμε …το έχουμε, δεν το επιζητούμε. Επιπλέον βρείτε μου στη συμφωνία πού αναφέρεται το όνομα της Κυπριακής Δημοκρατίας, διότι εγώ δεν το βρίσκω πουθενά. Επομένως, στο ερώτημα “θα αντικατασταθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, από ένα άλλο ομοσπονδιακό κράτος;” η απάντηση που προκύπτει από τη Συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς είναι “ναι”.
Έχοντας λοιπόν αυτή τη συμφωνία ως προηγούμενο, όπως επίσης και τη Συμφωνία Κυπριανού – Ντενκτάς, που επικαλείται τις 4 κατευθυντήριες γραμμές της συμφωνίας Μακαρίου – Ντενκτάς, αλλά και τη συμφωνία Παπαδόπουλου – Ταλάτ, που καθορίζει ρητώς τη «δέσμευση (των δύο κοινοτήτων) για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας» επιμένουμε ως ελληνική πλευρά στην πιο κάτω θέση, την οποία κι εγώ προσωπικά υποστηρίζω πλήρως (όπως έγραψα και στο άρθρο μου):
Ότι αυτό το νέο κράτος θα είναι η ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι θα διαλυθεί η ΚΔ για να ιδρυθεί νέο κράτος!
Επομένως θεωρώ εξίσου άστοχο κι αυτό που γράφετε πιο κάτω: «Αν όμως, οι Συμφωνίες του 1977, 1979 και 2006, διέλυσαν την Κ.Δ., τότε πώς το νέο κράτος, το οποίο θα προκύψει θα αποτελεί συνέχεια της Κ.Δ. (που διαλύθηκε!!!);»
Καταλήγετε με την εξής παράγραφο: “Επιπλέον, ο κ. Οδυσσέως συνάγει, ότι «Αν επρόκειτο για ίδρυση ενός εντελώς νέου κράτους θα έπρεπε να γίνουν ξανά ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ κλπ. κλπ…». Υποβαθμίζει, δηλ., τη χρησιμότητα και αναγκαιότητα για λεπτομερή και σαφή διατύπωση των όρων και προνοιών της βάσης των συνομιλιών και υιοθετεί τη μέθοδο της (διαβόητης) εποικοδομητικής ασάφειας και συμπερασματικής ερμηνείας της. Αλλά, στο ‘Κοινό Ανακοινωθέν’, υπάρχει η διατύπωση, ότι «…το νέο κράτος που θα προκύψει, μετά από τα δημοψηφίσματα των δύο κοινοτήτων… κλπ. κλπ…». Πώς ερμηνεύει, ο κ. Οδυσσέως, αυτή τη φράση («το κράτος που θα π ρ ο κ ύ ψ ε ι»); Πώς μπορεί να προκύψει κάτι, που ήδη υπάρχει; Αυτό που υπάρχει (μετ-)εξελίσσεται ή διαφοροποιείται• δεν προκύπτει! Ακόμα και η ίδια η λέξη «π ρ ο κ ύ π τ ω», που είναι ταυτόσημη με τη λέξη «α π ο ρ ρ έ ω», αποκαλύπτει τις προθέσεις των συντακτών”.
Σας απαντώ: Έπειτα από 40 χρόνια κατοχής και με την φάκτο διχοτόμηση να έχει πλέον δημιουργήσει μη αναστρέψιμα τετελεσμένα, ΔΕΝ έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου να περιμένουμε δεν ξέρω κι εγώ για πόσα άλλα χρόνια ακόμη, επιτρέποντας στην Τουρκία να παραμένει εδώ. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η Τουρκία πρέπει να φύγει από την Κύπρο αύριο το πρωί. Επομένως δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί πρέπει να γυρεύουμε από την πέτρα αφορμές για να μην συνομιλήσουμε. Διότι δυστυχώς περί αυτού πρόκειται κι αυτό συμβαίνει (τουλάχιστον από συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις) εδώ και 40 χρόνια.
Λαμβάνοντας υπόψη την κρισιμότητα της κατάστασης, θεωρώ ότι δεν μας συμφέρει να χάνουμε τον καιρό μας απορρίπτοντας με νομικισμούς και υπερβολές πρωτοβουλίες που θα ανοίξουν το δρόμο των συνομιλιών.
Η διατύπωση στο Κοινό Ανακοινωθέν σίγουρα θα μπορούσε να ήταν πιο ξεκάθαρη. Αλλά κατανοώ ότι έπρεπε να διασκεδαστούν και οι ανησυχίες των απλών ανθρώπων στην άλλη πλευρά. Επιμένω όμως με έμφαση ότι με αυτή τη διατύπωση διασφαλίζεται ότι το νέο κράτος θα είναι μετεξέλιξη της ΚΔ, εφόσον όλες οι συμφωνίες, συμμαχίες και λοιπές νομικές πράξεις αυτού του νομικού προσώπου που λέγεται ΚΔ θα ισχύουν και για το διάδοχο κράτος. Αυτό – όπως γνωρίζετε – δεν αποτελεί δική μου άποψη (εξάλλου εγώ δεν διαθέτω νομικές περγαμηνές) αλλά άποψη συνταγματολόγων ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΥΡΟΥΣ, που συμβουλεύουν την Κυπριακή Δημοκρατία επί του Κυπριακού Ζητήματος.
Η πιο πάνω παραδοχή είναι πολύ πιο ισχυρή, από την διατύπωση που εσείς επικαλείστε ως προβληματική, δηλαδή ότι το νέο κράτος «θα προκύψει από δημοψηφίσματα»… Στην πραγματικότητα η διατύπωση αυτή καθορίζει με ποια διαδικασία θα εγκριθεί η λύση. Δεν σημαίνει ίδρυση νέου κράτους, έπειτα από τη διάλυση της ΚΔ, αλλά δημιουργία νέου κράτους ως συνέχεια της ΚΔ, εφόσον το νέο κράτος κληρονομεί όλες τις νομικές πράξεις της ΚΔ.
Εξάλλου, θα πρέπει να θυμίσω ότι αναλογη διατύπωση με το «θα προκύψει» υπάρχει και στις κατευθυντήριες γραμμές Μακαρίου – Ντενκτάς: «Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομόσπονδη Δημοκρατία»… Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται ειδικός γλωσσολόγος να εξηγήσει ότι οι δύο αυτές διατυπώσεις βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος.
Γνωρίζω και σέβομαι τη σχέση σας με την οικογένεια Παπαδόπουλου, αλλά ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος είναι εις εκ των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής του τόπου και είναι επόμενο να τυγχάνει κριτικής. Αυτό επιβάλλει εξάλλου και η υγιής λειτουργία της δημοκρατίας, τα δημόσια πρόσωπα να βρίσκονται διαρκώς υπό κρίσιν. Επομένως θα ήταν καλά να διαβάζετε με μεγαλύτερη ψυχραιμία αυτά που γράφονται, για να μην παρερμηνεύετε το νόημα τους.
Αντιγράφω αυτούσια την απάντηση του κ. Ηλιάδη, στην οποία ανταπάντησα πιο πάνω:
«Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ Κ.Δ.» –
Δεν ξέρω με ποιες νομικές ή άλλες περγαμηνές, ο κ. Κωνσταντίνος Οδυσσέως, ερμηνεύει τη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς του 1977 (και Κυπριανού-Ντενκτάς, 1979 και Παπαδόπουλου-Ταλάτ, 2006) για να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι οι Συμφωνίες αυτές «…διαλύουν την Κυπριακή Δημοκρατία» –όπως επακριβώς γράφει.
Δεν ξέρω πού είδε τη φράση, ότι «με τη λύση του Κυπριακού- στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα λειτουργήσει ένα άλλο, ομοσπονδιακό κράτος», φράση την οποία τοποθετεί στην αρχή του άρθρου του και πάνω στην οποία βασίζει όλη την …επιχειρηματολογία του, ανακηρύσσοντάς την… «βάση των συνομιλιών»!
Μήπως αυτή τη φράση τη συνάγει από το πνεύμα του κειμένου –αφού στο γράμμα των ‘4 Κατευθυντηρίων Γραμμών’ δεν υπάρχει; Ή την επινοεί, για να …επιχειρηματολογήσει; Μήπως, πάλι την οσμίζεται, όπως μόνο αυτός μπορεί, επειδή βολεύει τους σκοπούς του άρθρου του;
Αλλά, το άρθρο του κ. Οδυσσέως, εκτός από αυθαίρετα δομημένο, είναι και αντιφατικό.
Εξηγούμαι: Γράφει: «…το νέο κράτος θα αποτελεί συνέχεια της Κ.Δ. Αυτό εξυπακούεται κι από το Κοινό Ανακοινωθέν, που ρητώς αναφέρει ότι το νέο κράτος θα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλπ. κλπ…». Αν όμως, οι Συμφωνίες του 1977, 1979 και 2006, διέλυσαν την Κ.Δ., τότε πώς το νέο κράτος, το οποίο θα προκύψει θα αποτελεί συνέχεια της Κ.Δ. (που διαλύθηκε!!!); Εκτός κι αν υπαινίσσεται, ότι με το Κοινό Ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης …διόρθωσε τα λάθη των Μακαρίου, Κυπριανού και Παπαδόπουλου!!!
Επιπλέον, ο κ. Οδυσσέως συνάγει, ότι «Αν επρόκειτο για ίδρυση ενός εντελώς νέου κράτους θα έπρεπε να γίνουν ξανά ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ κλπ. κλπ…». Υποβαθμίζει, δηλ., τη χρησιμότητα και αναγκαιότητα για λεπτομερή και σαφή διατύπωση των όρων και προνοιών της βάσης των συνομιλιών και υιοθετεί τη μέθοδο της (διαβόητης) εποικοδομητικής ασάφειας και συμπερασματικής ερμηνείας της. Αλλά, στο ‘Κοινό Ανακοινωθέν’, υπάρχει η διατύπωση, ότι «…το νέο κράτος που θα προκύψει, μετά από τα δημοψηφίσματα των δύο κοινοτήτων… κλπ. κλπ…». Πώς ερμηνεύει, ο κ. Οδυσσέως, αυτή τη φράση («το κράτος που θα π ρ ο κ ύ ψ ε ι»); Πώς μπορεί να προκύψει κάτι, που ήδη υπάρχει; Αυτό που υπάρχει (μετ-)εξελίσσεται ή διαφοροποιείται• δεν προκύπτει! Ακόμα και η ίδια η λέξη «π ρ ο κ ύ π τ ω», που είναι ταυτόσημη με τη λέξη «α π ο ρ ρ έ ω», αποκαλύπτει τις προθέσεις των συντακτών.
ΣΗΜ.: Αντιπαρέρχομαι τις ειρωνείες του, για τον Νικόλα Παπαδόπουλο, όπως και την υπόλοιπη …αναλυτική του επιχειρηματολογία.