Εκείνο το βράδυ λοιπόν μια αστυνομική περίπολος έκανε έλεγχο στην κακόφημη πλατεία των Ηρώων της κυπριακής ελευθερίας, παρεμποδίζοντας την κίνηση. Κάποια στιγμή μπήκαν στην πλατεία με το αυτοκίνητό τους δυο νεαροί, θκυο κοπελλούθκια δηλαδή, 25 χρονών. Πάνω στην πλάκα ή πάνω στην κάβλα ο οδηγός κόρναρε στους αστυνομικούς για να αφήσουν ελεύθερη την κυκλοφορία.
Γιατί να τους παίξουν την πουρού; Οι αστυνομικοί τα πήραν στο κρανίο. Πλησίασαν το αυτοκίνητο, ο μιτσής που καθόταν συνοδηγός μπορεί να τους είπε καμιά κουβέντα, να “αυθαδίασε” -δεν ξέρω- και τότε τον έβγαλαν τραβητό από το αυτοκίνητο, τον έσπασαν στο ξύλο, τον έριξαν στο περιπολικό, μέσα στο οποίο συνέχισαν να τον δέρνουν, τον πήγαν στον αστυνομικό σταθμό, όπου συνέχισαν να τον δέρνουν, τον έριξαν στο κελί, όπου συνέχισαν να τον δέρνουν και σταμάτησαν κάποτε, μετά από ώρες να τον δέρνουν, όταν πια τον άφησαν μισοπεθαμένο και άχρηστο.
Το περιστατικό έγινε ένα βράδυ στην Πλατεία Ηρώων το 1999, πριν από 20 χρόνια δηλαδή. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι αρχές της Λεμεσού τίμησαν τους ήρωές μας αφιερώνοντάς τους την πλατεία στην οποία φιλοξενούνταν τότε οι κερχανέδες με τις πουτάνες.
Εξετάζοντας την υπόθεση η αστυνομία δεν βρήκε να έκαναν πουθενά λάθος οι αστυνομικοί. Το να τοπουζιάζεις και να αχρηστεύεις ένα παιδί 25 χρονών επειδή ο παρέας του έπαιξε πουρού στους αστυνομικούς είναι κάτι που θεωρείται νορμάλ σε μια τριτοκοσμική χώρα. Η δικαιοσύνη ασχολήθηκε με την υπόθεση όταν ο νεαρός κίνησε αγωγή, κατόπιν προτροπής άλλων, αφού ο ίδιος δεν ήξερε και δεν ήταν σε θέση πια να υπερασπίσει τον εαυτό του. Αλλά αυτό έγινε 10 ολόκληρα χρόνια μετά το συμβάν.
Θα έλεγε κανείς ότι η ανεξάρτητη κυπριακή δικαιοσύνη θα έδειχνε λίγη ευαισθησία να εξετάσει την υπόθεση το συντομότερο δυνατόν, αφού για 10 χρόνια πριν τη μήνυση η πολιτεία δεν έκανε απολύτως τίποτα για να αποκαταστήσει την αδικία και τη ζημιά που υπέστη ο νεαρός. Μπα! Η αδέκαστη κυπριακή δικαιοσύνη χρειάστηκε άλλα 10 χρόνια για να δικάσει. Κι αφού πέρασαν συνολικά 20 χρόνια, το δικαστήριο αποφάσισε αποζημίωση από την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ. Χαλάλι του ανθρώπου. Να τον αποζημιώσουμε εσύ κι εγώ που δεν τον δείραμε κι ούτε δέρνουμε ποτέ κόσμο, αλλά εκείνοι που τον έδειραν και τον αχρήστεψαν, θα πληρώσουν κι εκείνοι κάτι ή μόνο εμείς οι εσαεί μαλάκες;
Κάτι άσχετο… Μπορεί να χρειάστηκαν 20 χρόνια για να δικαιώσει η αδέκαστη κυπριακή δικαιοσύνη το παιδί που αχρηστεύτηκε, αλλά όταν κατέθεσαν το 2013 προσφυγή κάποιοι εν ενεργεία αξιωματούχοι του κράτους, που έπαιρναν και μισθό και διάφορες συντάξεις μαζί ταυτόχρονα, ότι τους έκοψαν μέρος του συνολικού ποσού, η κυπριακή δικαιοσύνη έβγαλε απόφαση στο τσακ μπαμ. Μέσα σε λίγους μήνες αποφάσισε ότι ο νόμος ήταν αντισυνταγματικός και έτσι τα χρήματα τούς επιστράφηκαν στο ακέραιο. Σ’ αυτή δηλαδή την περίπτωση ευτυχώς τα πλάσματα δεν περίμεναν 20 χρόνια. Πήραν τους παχουλούς τους μισθούς πίσω σε χρόνο ρεκόρ.