Η όμορφη κοπέλα της παλιάς, ασπρόμαυρης φωτογραφίας βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της, στις 11 Μαρτίου 1968, σε ηλικία 37 χρονών. Κάποιοι, που ήξεραν τι μαρτύρια είχε υποφέρει για δέκα ολόκληρα χρόνια, είπαν ότι τερμάτισε η ίδια τη ζωή της. Όμως οι εκχυμώσεις στο λαιμό της οδήγησαν τον ιατροδικαστή στο συμπέρασμα ότι δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό.

Η Νίτσα Χατζηγεωργίου, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ήταν μια φτωχή κοπέλα, που ζούσε με τη μάνα της σε ένα μικρό σπίτι στον Άη Δεμέτη. Με δυσκολία τα έφερναν βόλτα οι δυο τους, με τα λίγα λεφτά που έβγαζε η Νίτσα ως κομμώτρια. Όταν το 1955 ξεκίνησε ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η Νίτσα στρατολογήθηκε σε ένα κατασκοπευτικό ρόλο. Με δόλωμα τη σπάνια ομορφιά της, πλησίαζε Άγγλους στρατιωτικούς και τους αποσπούσε χρήσιμες για την οργάνωση πληροφορίες.

Άλλοτε πάλι έδινε με την παρουσία της κάλυψη στις κινήσεις των αγωνιστών. Ένα από τα πιο γνωστά περιστατικά του αγώνα ήταν η μετακίνηση του Γρηγόρη Αυξεντίου από τον Πενταδάκτυλο στο Τρόοδος. Το αυτοκίνητο οδηγούσε ο Κυριάκος Μάτσης. Πίσω κάθονταν ο Αυξεντίου κι η Νίτσα. Άγγλοι στρατιωτικοί σταμάτησαν σε ένα μπλόκο το αυτοκίνητο κι ήταν βέβαιο ότι θα ανακάλυπταν τον καταζητούμενο υπαρχηγό της ΕΟΚΑ, αν προχωρούσαν σε έρευνα. Η Νίτσα αγκάλιασε τον Αυξεντίου κι έκρυψε το πρόσωπό του κάτω από τα πλούσια μαλλιά της, φιλώντας τον, λες κι ήταν οι δυο τους ένα παθιασμένο ερωτικό ζευγάρι. Ο Κυριάκος Μάτσης έκλεισε με νόημα το μάτι στους Άγγλους κι αυτοί, ανυποψίαστοι, άφησαν το αυτοκίνητο να προχωρήσει.

Κάποια στιγμή η Νίτσα πήρε οδηγίες να παρασύρει στο σπίτι της έναν Άγγλο αξιωματικό και να τον κοιμήσει, ρίχνοντας υπνωτικό στο αναψυκτικό του, ώστε να τον απαγάγει στη συνέχεια η ΕΟΚΑ και να ζητήσει ανταλλαγή του με κρατούμενους αγωνιστές. Το κόλπο δεν έπιασε κι οι δύο αντάρτες, που ήταν κρυμμένοι στο σπίτι, σκότωσαν τον Άγγλο, όταν εκείνος προσπάθησε να αρπάξει το πιστόλι του. Η Νίτσα πήρε αμέσως οδηγίες από την ΕΟΚΑ να καταγγείλει το συμβάν στην αστυνομία, λέγοντας ότι οι αντάρτες μπήκαν βίαια στο σπίτι της κι ότι αυτή δεν είχε ιδέα. Σύντομα όμως οι δύο δράστες συνελήφθησαν κι ο ένας από αυτούς, μη αντέχοντας τα βασανιστήρια, ομολόγησε την αλήθεια.

Η Νίτσα οδηγήθηκε στα φοβερά κρατητήρια της Ομορφίτας, όπου την υπέβαλαν σε φριχτά βασανιστήρια. Στη φυλακή, όπου την οδήγησαν αργότερα, έπεσε θύμα εξευτελιστικής συμπεριφοράς από τις συγκρατούμενές της. Από τότε ξεκίνησε το ατέλειωτο μαρτύριο της νεαρής αγωνίστριας. Διότι ο κατατρεγμός της δε σταμάτησε ποτέ. Συνεχίστηκε ακόμη και μετά τη δολοφονία της.

Η Νίτσα Χατζηγεωργίου ήταν ανάμεσα στους αγωνιστές που δεν επικρότησαν τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου για την ανεξαρτησία της Κύπρου. Παρέμενε φανατικά πιστή στην Ένωση και χαρακτήριζε προδότες όσους είχαν συμβιβαστεί. Το κράτος και το παρακράτος που στήθηκε το 1960 από τον “Χουντίνι” της ΕΟΚΑ και υπερυπουργό Εσωτερικών και Αμύνης της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας, Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, με την ανοχή αν όχι και τις ευλογίες του προέδρου Μακαρίου, δε διέθετε αρκετή υπομονή για όσους είχαν διαφορετικές απόψεις.  Το 1959 δολοφονήθηκε ο αγωνιστής Γιαννάκης Στεφανίδης.  Το 1961 δολοφονήθηκαν οι αγωνιστές Ευριπίδης Νούρος και Νεοκλής Παναγιώτου. Το 1962 δολοφονήθηκε ο αγωνιστής Ανδρέας Παντελίδης, η μάνα του οποίου, μέχρι το τέλος της ζωής της, ζητούσε δικαίωση για την ψυχή του παιδιού της και τιμωρία των ενόχων, που ήταν σε όλους γνωστοί. Στο τέλος την έκλεισαν σε άσυλο, για να απαλλαγούν από αυτήν. Όλοι ήταν εναντίον των συμφωνιών που υπέγραψε ο Μακάριος.

Στα πρώτα χρόνια της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν πρώην αγωνιστές διασφάλιζαν για τους εαυτούς τους μερίδιο στην εξουσία και σημαντικά πόστα στην κρατική υπηρεσία, η Νίτσα Χατζηγεωργίου κυνηγήθηκε λες κι ήταν απόβρασμα της κοινωνίας. Την είπαν τρελή, την είπαν πόρνη και της έκλεισαν όλες τις πόρτες. Της έδωσαν αρχικά μια δουλειά στη στατιστική υπηρεσία αλλά πολύ σύντομα την έδιωξαν. Ήταν σεσημασμένη αντικαθεστωτική κι ήταν συνεπώς άκρως ενοχλητική για τη νέα τάξη πραγμάτων, για το “βαθύ κράτος” που άρχισε να χτίζεται και να εδραιώνεται διά πυρός και σιδήρου και να εξελίσσεται στη συνέχεια, με την πάροδο του χρόνου, στο διεφθαρμένο κατεστημένο που κατασπάραξε σαν γύπας τα σωθικά αυτής της χώρας και του λαού της.  Στα 30 της χρόνια, η Νίτσα Χατζηγεωργίου ήταν ένα ψυχολογικό ράκος. Στα 37 της βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της με την Καινή Διαθήκη πάνω στο στήθος της.  Κι όμως ο θάνατος  δεν ήταν το τέλος του μαρτυρίου της. Μερικά χρόνια αργότερα την ξέθαψαν με μπουλτόζες, διότι έπρεπε να επεκταθεί η εκκλησία του κοιμητηρίου.

Το ετήσιο μνημόσυνο της Νίτσας Χατζηγεωργίου κάνει από τότε μόνο η ΕΝΑΔ Αγίου Δομετίου, που έστησε και την προτομή της τιμητικά στην είσοδο του σωματείου. Για την Εκκλησία και την πολιτεία είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ τέτοια αγωνίστρια. Ούτε ένα δάκρυ, έστω και κροκοδείλιο, δεν τους περισσεύει για τη μνήμη της νέας εκείνης γυναίκας που έδωσε στην πατρίδα τα πάντα.