Άνοιξη του 1982. Εκδρομή τελειόφοιτων του Γυμνασίου Στροβόλου (μετέπειτα Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού), στο Τρόοδος. Πριν από την επιστροφή, σταθμός για φαγητό στο «Κέντρον η Δροσερή Ποταμιά», στην Κακοπετριά, λίγο κάτω από τα «Πλατάνια». Πάνω το «κέντρον», κάτω το δροσερό ποτάμι και στην αυλή εμείς, το μπουλούκι των ερωτευμένων δεκαεφτάρηδων.

Ήταν η εποχή που το ελληνικό τραγούδι και πολύ περισσότερο το λαϊκό, ήταν απολύτως ντεμοντέ. Οι Ολύμπιανς ήταν ήδη ξεπερασμένοι, ενώ το σύγχρονο ελληνικό pop θεωρούνταν υποδεέστερο και μιμητικό των μεγάλων ξένων επιτυχιών της εποχής. Για λαϊκό ούτε λόγος, αν το γούσταρες σε λέγανε «καθυστερημένο».

Τότε ήταν στα φόρτε του το Gothic (Post-Punk) και το Heartland Rock από τη μια και η διαχρονικά εξελισσόμενη Pop από την άλλη. Το “STARS ON 45”, το «ANOTHER BRICK IN THE WALL”, το “ENDLESS LOVE”, το “LADY”, το “DON’T YOU WANT ME” και το «FOR YOUR EYES ONLY”, από την ομώνυμη ταινία του James Bond, ήταν τα χιτς της εποχής, τότε που μεσουρανούσαν οι Pink Floyd, οι U2, οι AC/DC, o Bruce Springsteen, ο Kenny Rogers, ο Julio Iglesias και πολλοί άλλοι τεράστιοι, ενώ έκανε ήδη και τα πρώτα του ξεπετάγματα ο βασιλιάς της Pop, Michael Jackson.

Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το ξενικό μουσικό τοπίο, ξαφνικά κι απροσδόκητα το “Juke Box”, στη βεράντα της «Δροσερής Ποταμιάς» – αυτό το μαγικό μηχάνημα που του έβαζες νομίσματα και πατούσες συνδυασμό κουμπιών για να βρει και να σου παίξει τον δίσκο με το single που διάλεξες – άρχισε να παίζει την «ΔΙΠΡΟΣΩΠΗ», ένα λαϊκό άσμα του Αντώνη Ρεπάνη σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, που πρωτοκυκλοφόρησε σε βινύλιο των 78 στροφών το μακρινό (και τότε) 1953 κι επανακυκλοφόρησε στις 45 στροφές, το σχετικά κοντινό 1973. Έπειτα κάποιος έβαλε το «ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ», του Στράτου Διονυσίου, που ήταν κι αυτό του Αντώνη Ρεπάνη κι έπειτα τον «ΠΑΛΙΑΝΤΖΗ», πάλι με τη φωνή του Στράτου, επίσης σύνθεση του Αντώνη Ρεπάνη.

Εκείνη τη μέρα έμαθα δυο πράγματα.

Το πρώτο πως, όσο κι αν θέλαμε τότε οι έφηβοι του 1980 να μεταλλαχθούμε σε «Punks» και «Emos», άλλοτε σαν ξεχαρβαλωμένοι καβαλιέροι (κι ενίοτε σαν αυτοτελείς εκφραστές) του εξουθενωτικού “shake” κι άλλοτε πάλι σαν αισθησιακοί, επίδοξοι εραστές του σφιχτά κολλητού (σώμα με σώμα) “slow”, το αυθεντικό μας ρωμέικο DNA διατηρούσε τις αντιστάσεις του. Έτσι γέμισε ξαφνικά η βεράντα της «Δροσερής Ποταμιάς» με δεκαεφτάρηδες που χόρευαν ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια, πετώντας στο ποτάμι τη δηθενιά του συρμού και ξεσαλώνοντας με τους ήχους που μας «νανούριζαν» στην βρεφική μας ηλικία.

Το δεύτερο που έμαθα ήταν η ύπαρξη ενός καταξιωμένου λαϊκού συνθέτη και τραγουδιστή, που έγραψε πολύ όμορφα τραγούδια, χωρίς ποτέ να (αυτo)διαφημίζεται σαν πρώτο όνομα: Του Αντώνη Ρεπάνη, που πέθανε χτες σε ηλικία 86 χρονών. Καλό του ταξίδι.